آربری، آرتور جان (۱۹۰۵ـ۱۹۶۹): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
آربِری، آرتور جان (۱۹۰۵ـ۱۹۶۹م)(Arberry, Arthur John) | آربِری، آرتور جان (۱۹۰۵ـ۱۹۶۹م)(Arberry, Arthur John) | ||
خاورشناس انگلیسی. در ۱۹۲۷م از [[دانشگاه کیمبریج]]، در رشتۀ زبان‌های باستانی، و در ۱۹۲۹م، در رشتۀ زبان و ادبیات عربی و فارسی، دانشنامۀ لیسانس گرفت. با استفاده از فرصت مطالعاتی یک‌ساله به [[قاهره]] رفت (۱۹۳۱م) و به مطالعۀ نسخه‌های خطی کتابخانۀ ملی پرداخت. از [[فلسطین]] و لبنان و سوریه نیز دیدن کرد. در ۱۹۳۲م، به ریاست بخش زبان‌های باستانی دانشگاه قاهره انتخاب شد. در | خاورشناس انگلیسی. در ۱۹۲۷م از [[دانشگاه کیمبریج]]، در رشتۀ زبان‌های باستانی، و در ۱۹۲۹م، در رشتۀ زبان و ادبیات عربی و فارسی، دانشنامۀ لیسانس گرفت. با استفاده از فرصت مطالعاتی یک‌ساله به [[قاهره]] رفت (۱۹۳۱م) و به مطالعۀ نسخه‌های خطی کتابخانۀ ملی پرداخت. از [[فلسطین]] و [[لبنان]] و [[سوریه]] نیز دیدن کرد. در ۱۹۳۲م، به ریاست بخش زبان‌های باستانی دانشگاه قاهره انتخاب شد. در ۱۹۳۴م، به [[لندن (انگلستان)|لندن]] بازگشت و در سمت دستیار کتابدار در کتابخانۀ دیوان هند به‌کار پرداخت. با شروع [[جنگ جهانی دوم]]، در ۱۹۳۹م به ادارۀ جنگ و سپس وزارت اطلاعات انگلستان انتقال یافت و، در مقام رئیس تبلیغات دولتی به زبان عربی، جزوه‌هایی منتشر کرد. مدتی سردبیر مجلۀ فارسی ''روزگار نو'' بود. استاد فارسی (۱۹۴۴ـ۱۹۴۶م) و سپس عربی (۱۹۴۶ـ۱۹۴۷م) در مدرسۀ مطالعات شرقی و افریقایی دانشگاه لندن، و استاد عربی دانشگاه کیمبریج (۱۹۴۷ـ۱۹۶۹) بود. کرسی مستقلی نیز برای تدریس زبان و ادبیات فارسی در کیمبریج تشکیل داد. نویسنده‌ای پرکار بود و آثاری فراوان از تحقیق و تصحیح و ترجمه به‌صورت کتاب و مقاله به انگلیسی و فارسی از او به‌جا مانده است. نثر روان و بیان ساده و شاعرانه‌اش در تألیف و ترجمه پرآوازه است. از آثارش: ترجمۀ قرآن به [[انگلیسی، زبان|زبان انگلیسی]] در ۲ جلد (۱۹۵۵م) که از برجسته‌ترین کارهای اوست؛ ''ادبیات کلاسیک فارسی'' (۱۹۵۸م، ترجمۀ فارسی آن در [[مشهد، شهر|مشهد]]، ۱۳۷۱ش)؛ چاپ نسخه‌ای از ''رباعیات خیام'' (۱۹۴۹م)؛ ترجمۀ گزیده‌ای از ''الهیات [[ابن سینا، حسین بن عبدالله (خرمیثن ۳۷۰ـ همدان ۴۲۸)|ابن‌سینا]]'' (۱۹۵۱م)؛ ترجمۀ ''التعرف'' کلاباذی (۱۹۳۵م)؛ ترجمۀ ''[[فیه مافیه|فیه‌‌مافیه]]'' [[مولوی، جلال الدین محمد (بلخ ۶۰۴ـ قونیه ۶۷۲ق)|مولوی]] (۱۹۶۱م)؛ ''عقل و وحی در اسلام'' (لندن، ۱۹۵۷م) که به فارسی ترجمه شده است ([[تهران، شهر|تهران]]، ۱۳۵۸ش)؛ ترجمۀ ''پنجاه غزل حافظ'' با متن فارسی (۱۹۴۷)؛ ''میراث ایران، نظارت، ویرایش'' (۱۹۵۳م، ترجمۀ فارسی آن در تهران، ۱۳۳۶ش)؛ ''مطالعات و تحقیقات انگلیسی‌ها در ادبیات فارسی'' (۱۹۴۲م؛ ترجمۀ فارسی آن در ۱۳۳۳ش)؛ ترجمۀ منظوم انگلیسی ''نمایش‌نامۀ منظوم لیلی و مجنونِ'' [[شوقی، احمد (۱۸۶۸ـ۱۹۳۲)|احمد شوقی]] (قاهره، ۱۹۳۳م)؛ ''شیراز شهر اولیاء و شاعران'' (لندن، ۱۹۶۰م) که با عنوان ''شیراز مهد شعر و عرفان'' به فارسی ترجمه شده است (تهران، ۱۳۴۶ش). | ||
<br/> <!--10077000--> | <br/> <!--10077000--> | ||
[[Category:خاورشناسی]] [[Category:(خاورشناسی)ایران]] [[Category:(خاورشناسی)سایر کشورها]] | [[Category:خاورشناسی]] [[Category:(خاورشناسی)ایران]] [[Category:(خاورشناسی)سایر کشورها]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۹:۵۸
| آرتور جان آربری Arthur John Arberry | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۰۵م |
| درگذشت | ۱۹۶۹م |
| ملیت | انگلیسی |
| تحصیلات و محل تحصیل | لیسانس زبان های باستانی (۱۹۲۷م) و زبان و ادبیات عربی و فارسی (۱۹۲۹م) دانشگاه کیمبریج |
| شغل و تخصص اصلی | خاورشناس |
| آثار | ترجمه قرآن به زبان انگلیسی در ۲ جلد (۱۹۵۵)؛ عقل و وحی در اسلام (لندن، ۱۹۵۷)؛ ترجمه فیه مافیه مولوی (۱۹۶۱) |
| گروه مقاله | خاورشناسی |
آربِری، آرتور جان (۱۹۰۵ـ۱۹۶۹م)(Arberry, Arthur John)
خاورشناس انگلیسی. در ۱۹۲۷م از دانشگاه کیمبریج، در رشتۀ زبان‌های باستانی، و در ۱۹۲۹م، در رشتۀ زبان و ادبیات عربی و فارسی، دانشنامۀ لیسانس گرفت. با استفاده از فرصت مطالعاتی یک‌ساله به قاهره رفت (۱۹۳۱م) و به مطالعۀ نسخه‌های خطی کتابخانۀ ملی پرداخت. از فلسطین و لبنان و سوریه نیز دیدن کرد. در ۱۹۳۲م، به ریاست بخش زبان‌های باستانی دانشگاه قاهره انتخاب شد. در ۱۹۳۴م، به لندن بازگشت و در سمت دستیار کتابدار در کتابخانۀ دیوان هند به‌کار پرداخت. با شروع جنگ جهانی دوم، در ۱۹۳۹م به ادارۀ جنگ و سپس وزارت اطلاعات انگلستان انتقال یافت و، در مقام رئیس تبلیغات دولتی به زبان عربی، جزوه‌هایی منتشر کرد. مدتی سردبیر مجلۀ فارسی روزگار نو بود. استاد فارسی (۱۹۴۴ـ۱۹۴۶م) و سپس عربی (۱۹۴۶ـ۱۹۴۷م) در مدرسۀ مطالعات شرقی و افریقایی دانشگاه لندن، و استاد عربی دانشگاه کیمبریج (۱۹۴۷ـ۱۹۶۹) بود. کرسی مستقلی نیز برای تدریس زبان و ادبیات فارسی در کیمبریج تشکیل داد. نویسنده‌ای پرکار بود و آثاری فراوان از تحقیق و تصحیح و ترجمه به‌صورت کتاب و مقاله به انگلیسی و فارسی از او به‌جا مانده است. نثر روان و بیان ساده و شاعرانه‌اش در تألیف و ترجمه پرآوازه است. از آثارش: ترجمۀ قرآن به زبان انگلیسی در ۲ جلد (۱۹۵۵م) که از برجسته‌ترین کارهای اوست؛ ادبیات کلاسیک فارسی (۱۹۵۸م، ترجمۀ فارسی آن در مشهد، ۱۳۷۱ش)؛ چاپ نسخه‌ای از رباعیات خیام (۱۹۴۹م)؛ ترجمۀ گزیده‌ای از الهیات ابن‌سینا (۱۹۵۱م)؛ ترجمۀ التعرف کلاباذی (۱۹۳۵م)؛ ترجمۀ فیه‌‌مافیه مولوی (۱۹۶۱م)؛ عقل و وحی در اسلام (لندن، ۱۹۵۷م) که به فارسی ترجمه شده است (تهران، ۱۳۵۸ش)؛ ترجمۀ پنجاه غزل حافظ با متن فارسی (۱۹۴۷)؛ میراث ایران، نظارت، ویرایش (۱۹۵۳م، ترجمۀ فارسی آن در تهران، ۱۳۳۶ش)؛ مطالعات و تحقیقات انگلیسی‌ها در ادبیات فارسی (۱۹۴۲م؛ ترجمۀ فارسی آن در ۱۳۳۳ش)؛ ترجمۀ منظوم انگلیسی نمایش‌نامۀ منظوم لیلی و مجنونِ احمد شوقی (قاهره، ۱۹۳۳م)؛ شیراز شهر اولیاء و شاعران (لندن، ۱۹۶۰م) که با عنوان شیراز مهد شعر و عرفان به فارسی ترجمه شده است (تهران، ۱۳۴۶ش).