میلانی، محمدهادی (نجف ۱۲۷۴ـ مشهد ۱۳۵۴ش): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\3' به '<!--3') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}<p>مرجع تقلید ایرانی. پس از گذراندن دروس مقدماتی و سطح، به فراگیری درس خارج نزد سید ابوالحسن | }}<p>[[مرجع تقلید]] ایرانی. پس از گذراندن دروس مقدماتی و سطح، به فراگیری درس خارج نزد [[اصفهانی، سید ابوالحسن (۱۲۴۶ ـ کاظمین ۱۳۲۴ش)|سید ابوالحسن اصفهانی]]، [[نایینی ، میرزا محمدحسین (نایین ۱۲۷۷ـ نجف ۱۳۵۵ق)|میرزا محمدحسین نایینی]] و [[عراقی، آقا ضیاء|آقا ضیاء عراقی]] پرداخت. فلسفه را در محضر شیخ محمدحسین اصفهانی و تفسیر را نزد [[بلاغی، محمدجواد (نجف ۱۲۸۲ـ۱۳۵۲ق)|شیخ محمدجواد بلاغی]] فراگرفت. با [[علامه طباطبایی]] مراودۀ فکری و رفت‌وآمد داشت. در ۱۳۷۳ق در [[مشهد، شهر|مشهد]] اقامت گزید و رئیس حوزۀ علمیۀ آن‌جا شد. شیخ حسین وحید خراسانی و [[جعفری، محمدتقی (تبریز ۱۳۰۴ـ تهران ۱۳۷۷ش)|محمدتقی جعفری]] از شاگردان او بودند. تقریرات درس‌های او در چند اثر ازجمله ''محاضرات فی الفقه‌الامامیه''؛ ''قواعد فقهیه و اصولیه''؛ و ''قادتنا'' به کوشش شاگردانش گردآوری شده است. وی طی سال‌های ۴۱ـ۴۹ از مدافعان سرسخت جنبشی بود که روحانیت آغاز کرده بود، به همین مناسبت اعلامیه‌های فراوانی از وی برجای مانده است. دو جلد اسناد او نیز اخیراً به کوشش فرزندش منتشر شده است.</p> | ||
<br><!--38609300--> | <br><!--38609300--> | ||
[[رده:دین اسلام]] | [[رده:دین اسلام]] | ||
[[رده:فقه و اصول و احکام]] | [[رده:فقه و اصول و احکام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۴۰
میلانی، محمدهادی (نجف ۱۲۷۴ـ مشهد ۱۳۵۴ش)
| محمدهادی میلانی | |
|---|---|
| زادروز |
نجف ۱۲۷۴ش |
| درگذشت | مشهد ۱۳۵۴ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیلات حوزوی تا درجه اجتهاد |
| شغل و تخصص اصلی | مرجع تقلید |
| آثار | محاضرات فی الفقه الامامیه؛ قواعد فقهیه و اصولیه |
| گروه مقاله | دین اسلام |
مرجع تقلید ایرانی. پس از گذراندن دروس مقدماتی و سطح، به فراگیری درس خارج نزد سید ابوالحسن اصفهانی، میرزا محمدحسین نایینی و آقا ضیاء عراقی پرداخت. فلسفه را در محضر شیخ محمدحسین اصفهانی و تفسیر را نزد شیخ محمدجواد بلاغی فراگرفت. با علامه طباطبایی مراودۀ فکری و رفت‌وآمد داشت. در ۱۳۷۳ق در مشهد اقامت گزید و رئیس حوزۀ علمیۀ آن‌جا شد. شیخ حسین وحید خراسانی و محمدتقی جعفری از شاگردان او بودند. تقریرات درس‌های او در چند اثر ازجمله محاضرات فی الفقه‌الامامیه؛ قواعد فقهیه و اصولیه؛ و قادتنا به کوشش شاگردانش گردآوری شده است. وی طی سال‌های ۴۱ـ۴۹ از مدافعان سرسخت جنبشی بود که روحانیت آغاز کرده بود، به همین مناسبت اعلامیه‌های فراوانی از وی برجای مانده است. دو جلد اسناد او نیز اخیراً به کوشش فرزندش منتشر شده است.