ابراهیم اصفهانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
میرزا ابراهیم، اشعار بسیاری را از شعرای متعدّد به عنوان شواهد لغوی در این فرهنگ آورده و بیشترین ابیات، از [[فردوسی]]، [[انوری ابیوردی، محمد بن علی ( ـ بلخ پس از ۵۸۲ق)|انوری]]، [[ظهیر فاریابی، طاهر ( ـ تبریز ۵۹۸ق)|ظهیر فاریابی]] و [[کمال الدین اسماعیل اصفهانی|کمال‌الدین اسماعیل اصفهانی]] است. در تدوین واژه‌نامه از شیوه کسانی چون [[هندوشاه نخجوانی ( ـ۷۳۰ق)|محمد بن هندوشاه نخجوانی]] (مؤلّف [[صحاح الفرس|صحاح‌الفرس]]) استفاده شده است و این فرهنگ از منابع مورد استفاده‌ی فرهنگ‌های بعدی مانند [[مجمع الفرس|مجمع‌الفرس سروری]]، [[فرهنگ جهانگیری]]، [[برهان قاطع]] و [[غیاث اللغات|غیاث‌اللغات]] بوده است. | میرزا ابراهیم، اشعار بسیاری را از شعرای متعدّد به عنوان شواهد لغوی در این فرهنگ آورده و بیشترین ابیات، از [[فردوسی]]، [[انوری ابیوردی، محمد بن علی ( ـ بلخ پس از ۵۸۲ق)|انوری]]، [[ظهیر فاریابی، طاهر ( ـ تبریز ۵۹۸ق)|ظهیر فاریابی]] و [[کمال الدین اسماعیل اصفهانی|کمال‌الدین اسماعیل اصفهانی]] است. در تدوین واژه‌نامه از شیوه کسانی چون [[هندوشاه نخجوانی ( ـ۷۳۰ق)|محمد بن هندوشاه نخجوانی]] (مؤلّف [[صحاح الفرس|صحاح‌الفرس]]) استفاده شده است و این فرهنگ از منابع مورد استفاده‌ی فرهنگ‌های بعدی مانند [[مجمع الفرس|مجمع‌الفرس سروری]]، [[فرهنگ جهانگیری]]، [[برهان قاطع]] و [[غیاث اللغات|غیاث‌اللغات]] بوده است. | ||
<br /> | <br /> | ||
<br /> | |||
---- | |||
*تاریخ عالم آرای عباسی، اسکندربیگ ترکمان، تهران، 1350ش. | *تاریخ عالم آرای عباسی، اسکندربیگ ترکمان، تهران، 1350ش. | ||
*روزنامه‌ی ایران، شماره‌ی 4738: پنج‌شنبه 12 اسفند 1389.<br /> | *روزنامه‌ی ایران، شماره‌ی 4738: پنج‌شنبه 12 اسفند 1389.<br /> | ||
نسخهٔ ۲۳ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۲
ابراهیم اصفهانی ( - متوفی 989ق)
(میرزا ظهیرالدین ابراهیم اصفهانی) شاعر، فرهنگ‌نویس، ادیب و خوش‌نویس دوره‌ی صفوی. از زمان تولدش اطلاعی در دست نیست. پدرش، میرزا شاه حسین، وزیر شاه اسماعیل اول صفوی بود. وی و برادرش (میرزا اسماعیل) پس از کشته شدن پدرشان مدتی در اصفهان به سختی روزگار می‌گذراندند تا این‌که میرزا ابراهیم اصفهان را ترک کرد و رهسپار قزوین شد. وی در ابتدای ورود به قزوین ظاهراً با پریشانی و تنگدستی روزگار می‌گذراند اما طبع ظریف، شعردوستی و شعرشناسی‌اش سبب شد که در اندک زمانی مورد عنایت و توجه اکابر و امرا قرار گیرد.
میرزا ابراهیم در زمان سلطنت ابوالموید سلطان محمد خدابنده در قزوین درگذشت، ولی اوحدی بلیانی وفات او را در اصفهان و در عهد سلطنت شاه تهماسب می‌دانند. ابراهیم مردی وارسته و بلندنظر بود و در خوش‌نویسی با گرایش به روش میر در نستعلیق شهرت تمام داشت و همچنین مولف فرهنگ میرزا ابراهیم (فرهنگ جهانگشای) است که تألیف آن را به سال ۹۸۶ق به پایان برده است.
میرزا ابراهیم، اشعار بسیاری را از شعرای متعدّد به عنوان شواهد لغوی در این فرهنگ آورده و بیشترین ابیات، از فردوسی، انوری، ظهیر فاریابی و کمال‌الدین اسماعیل اصفهانی است. در تدوین واژه‌نامه از شیوه کسانی چون محمد بن هندوشاه نخجوانی (مؤلّف صحاح‌الفرس) استفاده شده است و این فرهنگ از منابع مورد استفاده‌ی فرهنگ‌های بعدی مانند مجمع‌الفرس سروری، فرهنگ جهانگیری، برهان قاطع و غیاث‌اللغات بوده است.
- تاریخ عالم آرای عباسی، اسکندربیگ ترکمان، تهران، 1350ش.
- روزنامه‌ی ایران، شماره‌ی 4738: پنج‌شنبه 12 اسفند 1389.