اصحاب الایکه: تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اَصحابُ‌الاَیکَه | اَصحابُ‌الاَیکَه | ||
(در لغت به‌معنی قوم صاحب بیشۀ انبوه یا درخت پرشاخ و برگ) در | |||
<br><!--11372200--> | (در لغت به‌معنی قوم صاحب بیشۀ انبوه یا درخت پرشاخ و برگ) در [[قرآن]]، به گفتۀ مفسران، همان اصحاب مدین، قوم شعیب (ع). ذکر این قوم چهار بار در قرآن کریم آمده است ([[حجر، سوره|حجر]]، ۷۸؛ [[شعراء، سوره|شعراء]]، ۱۷۶؛ [[ص، سوره|ص]]، ۱۳؛ و [[ق (= قاف)، سوره|ق]]، ۱۴). برخی مفسّران آنان را قومی غیر اصحاب مدین، دانسته‌اند ازجمله ابن کثیر اصحاب‌الایکه را قومی دانسته که درختی پرشاخ و برگ به نام «ایکه» را می‌پرستیدند و به اصطلاح امروزی، توتم‌پرست بوده‌اند. نام این قوم در قرائت قاریان [[حجاز]] و [[شام]]، به‌ویژه در مصاحف روایت قالون و ورش از راویان [[نافع بن عبدالرحمان]] مدنی به صورت «اصحابُ لَیْکَه» ضبط شده است. به گمان، این قوم در [[سینا، شبه جزیره|شبه‌جزیرۀ سینا]] یا نزدیک آن، در حاشیۀ بحر قلزم سکونت داشته‌اند.<br><!--11372200--> | ||
[[رده:دین اسلام]] | [[رده:دین اسلام]] | ||
[[رده:علوم قرآنی]] | [[رده:علوم قرآنی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۵۴
اَصحابُ‌الاَیکَه
(در لغت به‌معنی قوم صاحب بیشۀ انبوه یا درخت پرشاخ و برگ) در قرآن، به گفتۀ مفسران، همان اصحاب مدین، قوم شعیب (ع). ذکر این قوم چهار بار در قرآن کریم آمده است (حجر، ۷۸؛ شعراء، ۱۷۶؛ ص، ۱۳؛ و ق، ۱۴). برخی مفسّران آنان را قومی غیر اصحاب مدین، دانسته‌اند ازجمله ابن کثیر اصحاب‌الایکه را قومی دانسته که درختی پرشاخ و برگ به نام «ایکه» را می‌پرستیدند و به اصطلاح امروزی، توتم‌پرست بوده‌اند. نام این قوم در قرائت قاریان حجاز و شام، به‌ویژه در مصاحف روایت قالون و ورش از راویان نافع بن عبدالرحمان مدنی به صورت «اصحابُ لَیْکَه» ضبط شده است. به گمان، این قوم در شبه‌جزیرۀ سینا یا نزدیک آن، در حاشیۀ بحر قلزم سکونت داشته‌اند.