الهی قمشه ای، مهدی (قمشه ۱۲۷۹ ـ تهران ۱۳۵۲ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
الهی قُمشِه‌ای، مهدی (قمشه ۱۲۷۹ ـ تهران ۱۳۵۲ش)<br> | الهی قُمشِه‌ای، مهدی (قمشه ۱۲۷۹ ـ تهران ۱۳۵۲ش)<br> | ||
[[پرونده: 11473700.jpg | بندانگشتی|الهي قُمشِه‌اي، مهدي]]<p>(ملقب به محیی‌الدین) مدرّس فلسفه، عارف، مفسّر قرآن. وی پس از کسب مقدمات علوم در زادگاهش، در ۱۴سالگی به‌دنبال فوت پدر و مادر به [[اصفهان، شهر|اصفهان]] رفت و از درس [[مدرس ، سید حسن (اردستان ۱۲۵۰ـ کاشمر ۱۳۱۶ش)|سید حسن مدرس]] و شیخ محمد خراسانی بهره برد. بعد از یک سال به [[مشهد، شهر|مشهد]] رفت و از درس شیخ اسدالله یزدی، آقا بزرگ حکیم (شهیدی)، حاج فاضل رازی و [[قمی، حسین (۱۲۰۹ـ۱۲۹۵ش)|حاج‌آقا حسین قمی]] استفاده کرد. به عزم دیدار از استادان [[نجف]]، [[قم، | [[پرونده: 11473700.jpg | بندانگشتی|الهي قُمشِه‌اي، مهدي]]<p>(ملقب به محیی‌الدین) مدرّس فلسفه، عارف، مفسّر قرآن. وی پس از کسب مقدمات علوم در زادگاهش، در ۱۴سالگی به‌دنبال فوت پدر و مادر به [[اصفهان، شهر|اصفهان]] رفت و از درس [[مدرس ، سید حسن (اردستان ۱۲۵۰ـ کاشمر ۱۳۱۶ش)|سید حسن مدرس]] و شیخ محمد خراسانی بهره برد. بعد از یک سال به [[مشهد، شهر|مشهد]] رفت و از درس شیخ اسدالله یزدی، آقا بزرگ حکیم (شهیدی)، حاج فاضل رازی و [[قمی، حسین (۱۲۰۹ـ۱۲۹۵ش)|حاج‌آقا حسین قمی]] استفاده کرد. به عزم دیدار از استادان [[نجف]]، [[قم، شهر|قم]] و تهران، به تهران عزیمت کرد و از درس [[تنکابنی، میرزا طاهر (کلاردشت ۱۲۸۰ق ـ تهران ۱۳۲۰ش)|میرزا طاهر تنکابنی]] مستفیض شد. سپس به تدریس در [[سپهسالار، مدرسه|مدرسۀ سپهسالار]]، که بعداً به دانشکدۀ معقول و منقول تبدیل شد، اشتغال ورزید. ترجمه او از قرآن مجید (۱۳۲۳ش) ساده و روان و تفسیرآمیز است و امروزه مقبولیت عام پیدا کرده است. قمشه‌ای افزون بر دیوان اشعار مشتمل بر ''نغمۀ الهی''، ''نغمۀ حسینی'' و ''نغمۀ عشاق''، ترجمۀ و تألیف‌های متعددی دارد، همچون ''حکمت الهی'' که بخش دوم آن شرح ''فصوص‌الحکم'' منسوب به فارابی است، ''مشاهدات العارفین فی احوال السالکین''؛ ترجمه ''صحیفۀ سجادیه'' و ''مفاتیح الجنان''؛ تصحیح و تحشیۀ ''تفسیر ابوالفتوح رازی''.</p> | ||
<br><!--11473700--> | <br><!--11473700--> | ||
[[رده:دین اسلام]] | [[رده:دین اسلام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۴۱
الهی قُمشِه‌ای، مهدی (قمشه ۱۲۷۹ ـ تهران ۱۳۵۲ش)
(ملقب به محیی‌الدین) مدرّس فلسفه، عارف، مفسّر قرآن. وی پس از کسب مقدمات علوم در زادگاهش، در ۱۴سالگی به‌دنبال فوت پدر و مادر به اصفهان رفت و از درس سید حسن مدرس و شیخ محمد خراسانی بهره برد. بعد از یک سال به مشهد رفت و از درس شیخ اسدالله یزدی، آقا بزرگ حکیم (شهیدی)، حاج فاضل رازی و حاج‌آقا حسین قمی استفاده کرد. به عزم دیدار از استادان نجف، قم و تهران، به تهران عزیمت کرد و از درس میرزا طاهر تنکابنی مستفیض شد. سپس به تدریس در مدرسۀ سپهسالار، که بعداً به دانشکدۀ معقول و منقول تبدیل شد، اشتغال ورزید. ترجمه او از قرآن مجید (۱۳۲۳ش) ساده و روان و تفسیرآمیز است و امروزه مقبولیت عام پیدا کرده است. قمشه‌ای افزون بر دیوان اشعار مشتمل بر نغمۀ الهی، نغمۀ حسینی و نغمۀ عشاق، ترجمۀ و تألیف‌های متعددی دارد، همچون حکمت الهی که بخش دوم آن شرح فصوص‌الحکم منسوب به فارابی است، مشاهدات العارفین فی احوال السالکین؛ ترجمه صحیفۀ سجادیه و مفاتیح الجنان؛ تصحیح و تحشیۀ تفسیر ابوالفتوح رازی.