ابن عقیل، بهاءالدین عبدالله (قاهره ۶۹۸ ـ ۷۶۹ق): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
ابن عَقیل، بهاءالدین عبدالله (قاهره ۶۹۸ ـ ۷۶۹ق)<br> | ابن عَقیل، بهاءالدین عبدالله (قاهره ۶۹۸ ـ ۷۶۹ق)<br> | ||
<p>(نام کامل: ابومحمد بهاءالدين عبدالله بن عبدالرحمان) نحوی، فقیه و قاضی شافعی. نسب او به [[عقیل بن ابی طالب]] می‌رسد. ابن عقیل [[نحو]] را در [[قاهره]] نزد ابوحیان اندلسی و قرائت‌های هفت‌گانه را در محضر تقی‌الدین صائغ آموخت. در بین اساتید خود به علاء‌الدین قونوی نزدیک‌تر بود و [[فقه]]، اصول، [[ادب]]، [[منطق]] و [[تفسیر]] را نزد وی گذراند. ابن عقیل از نزدیکان [[خطیب قزوینی، محمد (موصل ۶۶۶ـ دمشق ۷۳۹ق)|خطیب قزوینی]] قاضی‌القضاة مصر بود و معلم فرزندان او شد. او | <p>(نام کامل: ابومحمد بهاءالدين عبدالله بن عبدالرحمان) نحوی، فقیه و قاضی شافعی. نسب او به [[عقیل بن ابی طالب]] می‌رسد. ابن عقیل [[نحو]] را در [[قاهره]] نزد ابوحیان اندلسی و قرائت‌های هفت‌گانه را در محضر تقی‌الدین صائغ آموخت. در بین اساتید خود به علاء‌الدین قونوی نزدیک‌تر بود و [[فقه]]، اصول، [[ادب]]، [[منطق]] و [[تفسیر]] را نزد وی گذراند. ابن عقیل از نزدیکان [[خطیب قزوینی، محمد (موصل ۶۶۶ـ دمشق ۷۳۹ق)|خطیب قزوینی]] قاضی‌القضاة مصر بود و معلم فرزندان او شد. او علاوه بر تدریس، به امر قضاوت نیز پرداخت، و نیابت خطیب قزوینی و سپس نیابت قاضی‌القضاة عزالدین ابن جماعه را به‌عهده داشت. در نحو به درجه‌ای دست یافت که ابوحیان استاد وی او را داناترین نحویان دنیا خواند. </p> | ||
<p>از آثار اوست ''شرح الفیۀ ابن مالک''؛ ''الجامع النفیس فی مذهب الامام محمد بن ادریس''؛ ''الذخیرة''؛ ''ذیل بر الجامع النفیس''.</p> | |||
<br><!--11040400--> | <br><!--11040400--> | ||
[[رده:دین اسلام]] | [[رده:دین اسلام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۴۶
| بهاءالدین عبدالله بن عقیل | |
|---|---|
| زادروز |
قاهره ۶۹۸ق |
| درگذشت | ۷۶۹ق |
| ملیت | عرب |
| شغل و تخصص اصلی | نحوی و فقیه |
| شغل و تخصص های دیگر | قاضی |
| آثار | شرح الفیۀ ابن مالک؛ الجامع النفیس فی مذهب الامام محمد بن ادریس؛ الذخیرة؛ ذیل بر الجامع النفیس |
| گروه مقاله | دین اسلام |
ابن عَقیل، بهاءالدین عبدالله (قاهره ۶۹۸ ـ ۷۶۹ق)
(نام کامل: ابومحمد بهاءالدين عبدالله بن عبدالرحمان) نحوی، فقیه و قاضی شافعی. نسب او به عقیل بن ابی طالب می‌رسد. ابن عقیل نحو را در قاهره نزد ابوحیان اندلسی و قرائت‌های هفت‌گانه را در محضر تقی‌الدین صائغ آموخت. در بین اساتید خود به علاء‌الدین قونوی نزدیک‌تر بود و فقه، اصول، ادب، منطق و تفسیر را نزد وی گذراند. ابن عقیل از نزدیکان خطیب قزوینی قاضی‌القضاة مصر بود و معلم فرزندان او شد. او علاوه بر تدریس، به امر قضاوت نیز پرداخت، و نیابت خطیب قزوینی و سپس نیابت قاضی‌القضاة عزالدین ابن جماعه را به‌عهده داشت. در نحو به درجه‌ای دست یافت که ابوحیان استاد وی او را داناترین نحویان دنیا خواند.
از آثار اوست شرح الفیۀ ابن مالک؛ الجامع النفیس فی مذهب الامام محمد بن ادریس؛ الذخیرة؛ ذیل بر الجامع النفیس.