بالاکیرف، میلی (۱۸۳۷ـ۱۹۱۰): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=میلی بالاکیرف|نام=Mily Balakirev|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=نیژنی نووگورود ۱۸۳۷م|تاریخ مرگ=۱۹۱۰م|دوره زندگی=|ملیت=روس|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=آهنگ‌ساز|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=رهبر گروه معروف به «گروه پنج» بود | |||
در ۱۸۶۷ رهبر ارکستر انجمن موسیقی روسیه شد|جوایز و افتخارات=|آثار=اسلامی (۱۸۶۹ـ۱۹۰۲)، موسیقی صحنه‌ای برای شاه لیر (۱۸۶۰)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}بالاکیرف، میلی (۱۸۳۷ـ۱۹۱۰)(Balakirev, Mily)<br/> | |||
[[پرونده:Balakirev, Mily.jpg|بندانگشتی|میلی بالاکیرف]] | |||
آهنگ‌ساز روس. آثاری ارکستری همچون فانتزی برای [[پیانو]] با عنوان ''اسلامی''<ref>''Islamey''</ref> (۱۸۶۹ـ۱۹۰۲)، موسیقی پیانو، تعدادی ترانه، و پوئم سمفونی‌های ''تامارا<ref>''Tamara'' </ref>''و ''روسیه'' را ساخت، که همگی رنگ و بوی ویژگی و روح ملّی روسیه را دارند. رهبر گروه معروف به «گروه پنج<ref>''The Five''</ref>» بود و به [[موسورگسکی ، مودست (۱۸۳۹ـ۱۸۸۱)|موسورگسکی]]<ref>Mussorgsky</ref>، [[کویی، سزار (۱۸۳۵ـ۱۹۱۸)|کویی]]<ref>Cui</ref>، [[ریمسکی کورساکوف، نیکلای (۱۸۴۴ـ۱۹۰۸)|ریمسکی‌ـ‌کورساکوف]]<ref>Rimsky-Korsakov</ref>، و [[بورودین، الکساندر (۱۸۳۳ـ۱۸۷۷)|بورودین]]<ref>Borodin </ref>، اعضای آن، موسیقی تعلیم می‌داد. بالاکیرف در [[نیژنی نووگورود]]<ref>Nizhniy-Novgorod</ref> به‌دنیا آمد. موسیقی را از مادرش فراگرفت، اما بیشتر دانسته‌های خود را در جوانی در خانۀ اَلکساندر اولیبیشف<ref>Alexander Ulïbishev </ref> کسب کرد، زیرا با اقامت در ملک او توانست از کتاب‌های موسیقی‌اش بهره‌مند شود و با ارکستر خصوصی‌اش تجربه بیندوزد. در ۱۸سالگی، سرشار از عشق به موسیقی ملّی، به [[سن پترزبورگ|سنپترزبورگ]] رفت و تأیید [[گلینکا، میخاییل (۱۸۰۴ـ۱۸۵۷)|گلینکا]] را جلب کرد. در ۱۸۶۱، گروهی از موسیقی‌دانان ملی را تشکیل داد و رهبری آنان را به‌دست گرفت. کویی نخستین شاگرد و مرید او بود؛ موسور گسکی، ریمسکی‌ـ‌کورساکوف، و [[بورودین، الکساندر (۱۸۳۳ـ۱۸۷۷)|بورودین]] بعدها به او پیوستند، و حتی [[چایکوفسکی، پیوتر ایلیچ (۱۸۴۰ـ۱۸۹۳)|چایکوفسکی]]<ref>Tchaikovsky </ref> نیز در اوایل کارش تا حدّی تحت تأثیر او قرار داشت. در ۱۸۶۲ همراه با رهبر کُر لوماکین<ref>Lomakin </ref> به پایه‌گذاری مدرسۀ آزاد موسیقی<ref>Free School of Music</ref> کمک، و کنسرت‌های سمفونیک پیشرو را رهبری کرد. در ۱۸۶۷ رهبر ارکستر انجمن موسیقی روسیه<ref>Russian Musical Society</ref> شد. در ۱۸۷۱ به حملۀ عصبی سختی دچار شد و از زندگی اجتماعی کناره گرفت، چراکه احساس می‌کرد موسیقی‌دانان «رسمی» او را طرد کرده‌اند؛ به‌‌ناچار شغل کم‌اهمیتی را در راه‌آهن پذیرفت و مقرّری ناچیزی دریافت می‌کرد و در این اثنا به عرفان روآورد. تا ۱۸۷۶ دیگر علاقه‌ای به آهنگ‌سازی نشان نداد، اما در ۱۸۸۳، که با سمت رهبر ارکستر امپراتوری به‌استخدام دربار درآمد، بار دیگر فعالیت کامل خود را از سر گرفت. در ۱۸۹۵ بازنشسته شد و با حقوق بازنشستگی آهنگ‌سازی را از سر گرفت، و باز انزوا گزید؛ او در سنپترزبورگ درگذشت. علی‌رغم تأثیرپذیری بالاکیرف از گلینکا، [[شوپن، فردریک فرانسوا (۱۸۱۰ـ۱۸۴۹)|شوپن]]<ref>Chopin </ref>، [[لیست، فرانتس (۱۸۱۱ـ۱۸۸۶)|لیست]]<ref>Liszt </ref>، [[شومان ، روبرت (۱۸۱۰ـ۱۸۵۶)|شومان]]<ref>Schumann </ref>، و، تا حدی [[برلیوز، هکتور (۱۸۰۳ـ۱۸۶۹)|برلیوز]]<ref>Berlioz </ref>، باید او را آهنگ‌سازی اصیل برشمرد. ازجمله آثار اوست: پوئم سمفونیک‌های ''روسیه'' و اوورتورهایی برمبنای یک مارش اسپانیایی، سه تِم روسی، برای ''شاه لیر<ref>''King Lear''</ref>''، و برمبنای چند تِمِ چِک؛ کنسرتوی پیانو (لیاپونُف<ref>Liapunov </ref> تکمیل کرد). آثار دیگر موسیقی صحنه‌ای برای شاه لیر (۱۸۶۰) اثر [[شکسپیر، ویلیام (۱۵۶۴ـ ۱۶۱۶)|شکسپیر]]<ref>Shakespeare</ref>؛ اسکرتسوها، مازورکاها، نکتورن‌ها، والس‌ها، و قطعه‌های دیگر. | |||
| | ||
نسخهٔ ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۴۷
| میلی بالاکیرف Mily Balakirev | |
|---|---|
| زادروز |
نیژنی نووگورود ۱۸۳۷م |
| درگذشت | ۱۹۱۰م |
| ملیت | روس |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ‌ساز |
| آثار | اسلامی (۱۸۶۹ـ۱۹۰۲)، موسیقی صحنه‌ای برای شاه لیر (۱۸۶۰) |
| گروه مقاله | موسیقی |
بالاکیرف، میلی (۱۸۳۷ـ۱۹۱۰)(Balakirev, Mily)
آهنگ‌ساز روس. آثاری ارکستری همچون فانتزی برای پیانو با عنوان اسلامی[۱] (۱۸۶۹ـ۱۹۰۲)، موسیقی پیانو، تعدادی ترانه، و پوئم سمفونی‌های تامارا[۲]و روسیه را ساخت، که همگی رنگ و بوی ویژگی و روح ملّی روسیه را دارند. رهبر گروه معروف به «گروه پنج[۳]» بود و به موسورگسکی[۴]، کویی[۵]، ریمسکی‌ـ‌کورساکوف[۶]، و بورودین[۷]، اعضای آن، موسیقی تعلیم می‌داد. بالاکیرف در نیژنی نووگورود[۸] به‌دنیا آمد. موسیقی را از مادرش فراگرفت، اما بیشتر دانسته‌های خود را در جوانی در خانۀ اَلکساندر اولیبیشف[۹] کسب کرد، زیرا با اقامت در ملک او توانست از کتاب‌های موسیقی‌اش بهره‌مند شود و با ارکستر خصوصی‌اش تجربه بیندوزد. در ۱۸سالگی، سرشار از عشق به موسیقی ملّی، به سنپترزبورگ رفت و تأیید گلینکا را جلب کرد. در ۱۸۶۱، گروهی از موسیقی‌دانان ملی را تشکیل داد و رهبری آنان را به‌دست گرفت. کویی نخستین شاگرد و مرید او بود؛ موسور گسکی، ریمسکی‌ـ‌کورساکوف، و بورودین بعدها به او پیوستند، و حتی چایکوفسکی[۱۰] نیز در اوایل کارش تا حدّی تحت تأثیر او قرار داشت. در ۱۸۶۲ همراه با رهبر کُر لوماکین[۱۱] به پایه‌گذاری مدرسۀ آزاد موسیقی[۱۲] کمک، و کنسرت‌های سمفونیک پیشرو را رهبری کرد. در ۱۸۶۷ رهبر ارکستر انجمن موسیقی روسیه[۱۳] شد. در ۱۸۷۱ به حملۀ عصبی سختی دچار شد و از زندگی اجتماعی کناره گرفت، چراکه احساس می‌کرد موسیقی‌دانان «رسمی» او را طرد کرده‌اند؛ به‌‌ناچار شغل کم‌اهمیتی را در راه‌آهن پذیرفت و مقرّری ناچیزی دریافت می‌کرد و در این اثنا به عرفان روآورد. تا ۱۸۷۶ دیگر علاقه‌ای به آهنگ‌سازی نشان نداد، اما در ۱۸۸۳، که با سمت رهبر ارکستر امپراتوری به‌استخدام دربار درآمد، بار دیگر فعالیت کامل خود را از سر گرفت. در ۱۸۹۵ بازنشسته شد و با حقوق بازنشستگی آهنگ‌سازی را از سر گرفت، و باز انزوا گزید؛ او در سنپترزبورگ درگذشت. علی‌رغم تأثیرپذیری بالاکیرف از گلینکا، شوپن[۱۴]، لیست[۱۵]، شومان[۱۶]، و، تا حدی برلیوز[۱۷]، باید او را آهنگ‌سازی اصیل برشمرد. ازجمله آثار اوست: پوئم سمفونیک‌های روسیه و اوورتورهایی برمبنای یک مارش اسپانیایی، سه تِم روسی، برای شاه لیر[۱۸]، و برمبنای چند تِمِ چِک؛ کنسرتوی پیانو (لیاپونُف[۱۹] تکمیل کرد). آثار دیگر موسیقی صحنه‌ای برای شاه لیر (۱۸۶۰) اثر شکسپیر[۲۰]؛ اسکرتسوها، مازورکاها، نکتورن‌ها، والس‌ها، و قطعه‌های دیگر.