عسلویه، شهرستان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
جنوبی‌ترین شهرستان [[بوشهر، استان|استان بوشهر]]، واقع در جنوب غربی [[ایران]] در سواحل شمالی [[خلیج فارس]]، به مرکزیت اداری [[عسلویه|بندر عسلویه]]. بندر عسلویه را از نخستین بنادر و لنگرگاه‌های پیش از اسلام در ایران می‌دانند. این بندر که البته موقعیتش در آن زمان با شهر ساحلی کنونی کمی فاصله داشته، در دوره‌های پیش از اسلام تا زمان رونق [[سیراف، بندر|بندر سیراف]] (سدۀ 4ق)، تحت شعاع سیراف فعالیت و آبادانی داشته است. نام عسلویه که آن را مرکب از عسل + او (= آب) + پسوندِ یه، و روی هم‌رفته به معنای آب عسلی دانسته‌اند، در منابع تاریخی اواخر سده‌های 10ق و پس از آن آمده است. در اوایل سدۀ 11ق، نیروهای [[عباس صفوی اول|شاه عباس اول]] با عزیمت از بندر عسلویه به سمت بحرین، آنجا را که به مدت بیش از 100سال در اشغال پرتغالی‌ها بود آزاد کردند. انتخاب اسکۀ شهر ساحلی عسلویه در این لشکرکشی نشان از رونق آن در زمان حکومت شاه عباس اول دارد. از همین دوره با مهاجرت برخی طوایف عرب بحرین، عربستان و عمان به مناطق سواحل شمالی خلیج فارس و دریای عمان، اقوام عرب در برخی مناطق به‌تدریج از لحاظ جمعیت و قدرت سیاسی بر اقوام بومی چیرگی یافتند. از جمله از میانۀ سدۀ 12ق شیوخ طایفۀ عربِ [[آل حرم]] نزدیک به 150سال بر منطقۀ عسلویه حکومت کردند. در تقسیمات کشوری دورۀ [[انقلاب مشروطیت ایران|مشروطه]] عسلویه جزو ایالت فارس و در اولین تقسیمات کشوری دورۀ معاصر (سال 1316ش) جزو استان هفتم بود؛ در سال 1365ش، دهستان عسلویه به مرکزیت بندر عسلویه در [[کنگان، شهرستان|شهرستان کنگان]] تشکیل شد؛ طی دهه‌های 1360 و 1370ش با تصویب، عملیاتی شدن، ایجاد و راه‌اندازی «منطقۀ ویژۀ اقتصادی انرژی پارس (عسلویه)»، وابسته به وزارت نفت و شرکت ملی نفت ایران، منطقۀ عسلویه جهش فوق‌العاده‌ای یافت و تبدیل به یکی از مهم‌ترین مناطق صنایع بالادستی نفت و گاز و پتروشیمی و بزرگ‌ترین منطقۀ تولید انرژی در ایران شد؛ در اصلاحات و تقسیمات انتهای سال 1380ش، بخش عسلویه در شهرستان کنگان ایجاد گردید؛ در تابستان 1382ش، روستاهای عسلویه (مرکز بخش عسلویه) و نخل تقی به شهر تبدیل شدند؛ و نهایتاً بنابر مصوبۀ جلسۀ هیأت وزیران در تاریخ 29 آذر 1391ش، ضمن تغییرات و اصلاحاتی در بخش عسلویه و با انتزاع آن از شهرستان کنگان، این بخش به شهرستان ارتقاء یافت. | جنوبی‌ترین شهرستان [[بوشهر، استان|استان بوشهر]]، واقع در جنوب غربی [[ایران]] در سواحل شمالی [[خلیج فارس]]، به مرکزیت اداری [[عسلویه|بندر عسلویه]]. بندر عسلویه را از نخستین بنادر و لنگرگاه‌های پیش از اسلام در ایران می‌دانند. این بندر که البته موقعیتش در آن زمان با شهر ساحلی کنونی کمی فاصله داشته، در دوره‌های پیش از اسلام تا زمان رونق [[سیراف، بندر|بندر سیراف]] (سدۀ 4ق)، تحت شعاع سیراف فعالیت و آبادانی داشته است. نام عسلویه که آن را مرکب از عسل + او (= آب) + پسوندِ یه، و روی هم‌رفته به معنای آب عسلی دانسته‌اند، در منابع تاریخی اواخر سده‌های 10ق و پس از آن آمده است. در اوایل سدۀ 11ق، نیروهای [[عباس صفوی اول|شاه عباس اول]] با عزیمت از بندر عسلویه به سمت بحرین، آنجا را که به مدت بیش از 100سال در اشغال پرتغالی‌ها بود آزاد کردند. انتخاب اسکۀ شهر ساحلی عسلویه در این لشکرکشی نشان از رونق آن در زمان حکومت شاه عباس اول دارد. از همین دوره با مهاجرت برخی طوایف عرب بحرین، عربستان و عمان به مناطق سواحل شمالی خلیج فارس و دریای عمان، اقوام عرب در برخی مناطق به‌تدریج از لحاظ جمعیت و قدرت سیاسی بر اقوام بومی چیرگی یافتند. از جمله از میانۀ سدۀ 12ق شیوخ طایفۀ عربِ [[آل حرم]] نزدیک به 150سال بر منطقۀ عسلویه حکومت کردند. در تقسیمات کشوری دورۀ [[انقلاب مشروطیت ایران|مشروطه]] عسلویه جزو ایالت فارس و در اولین تقسیمات کشوری دورۀ معاصر (سال 1316ش) جزو استان هفتم بود؛ در سال 1365ش، دهستان عسلویه به مرکزیت بندر عسلویه در [[کنگان، شهرستان|شهرستان کنگان]] تشکیل شد؛ طی دهه‌های 1360 و 1370ش با تصویب، عملیاتی شدن، ایجاد و راه‌اندازی «منطقۀ ویژۀ اقتصادی انرژی پارس (عسلویه)»، وابسته به وزارت نفت و شرکت ملی نفت ایران، منطقۀ عسلویه جهش فوق‌العاده‌ای یافت و تبدیل به یکی از مهم‌ترین مناطق صنایع بالادستی نفت و گاز و پتروشیمی و بزرگ‌ترین منطقۀ تولید انرژی در ایران شد؛ در اصلاحات و تقسیمات انتهای سال 1380ش، بخش عسلویه در شهرستان کنگان ایجاد گردید؛ در تابستان 1382ش، روستاهای عسلویه (مرکز بخش عسلویه) و نخل تقی به شهر تبدیل شدند؛ و نهایتاً بنابر مصوبۀ جلسۀ هیأت وزیران در تاریخ 29 آذر 1391ش، ضمن تغییرات و اصلاحاتی در بخش عسلویه و با انتزاع آن از شهرستان کنگان، این بخش به شهرستان ارتقاء یافت. | ||
شهرستان عسلویه متشکل است از 2 بخش، 4 دهستان (با مجموع 35 روستا و 21 روستای مسکونی) و 4 شهر: بخش مرکزی (مشتمل بر دهستان‌های عسلویه و اخند<ref>Akhand</ref>، و شهرهای بندر عسلویه، نخل تقی و بیدخون به مرکزیت بندر عسلویه)، و بخش چاه‌مبارک (مشتمل بر دهستان‌های چاه‌مبارک و نایبند، به مرکزیت شهر چاه‌مبارک). آبادی‌های بیدخون<ref>Bid Khun</ref> و چاه‌مبارک به ترتیب در سال‌های 1395 و 1396ش به شهر ارتقاء یافته‌اند. براساس سرشماری سراسری سال 1395ش، جمعیت شهرستان عسلویه 73,958نفر بوده است، که از این مقدار نزدیک به 44درصد شهرنشین و حدود 56درصد شامل روستانشینان و ساکنان غیردائمی می‌شده‌اند. به دلیل وجود صنایع بالادستی نفت و گاز، بخش قابل توجهی از ساکنان شهرستان غیردائمی و همچنین از لحاظ جنسیتی نزدیک به 70درصد ساکنان آن مردها هستند. شهرستان عسلویه در شمال با [[فارس، استان|استان فارس]] ([[مهر، شهرستان|شهرستان مهر]])، در شرق با [[هرمزگان، استان|استان هرمزگان]] ([[پارسیان، شهرستان|شهرستان پارسیان]])، در شمال غربی با [[کنگان، شهرستان|شهرستان کنگان]] و در جنوب با [[خلیج فارس]] محدود شده است. | |||
---- | ---- | ||
نسخهٔ ۳ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۴۹
عسلویه، شهرستان (County) Asaluyeh
جنوبی‌ترین شهرستان استان بوشهر، واقع در جنوب غربی ایران در سواحل شمالی خلیج فارس، به مرکزیت اداری بندر عسلویه. بندر عسلویه را از نخستین بنادر و لنگرگاه‌های پیش از اسلام در ایران می‌دانند. این بندر که البته موقعیتش در آن زمان با شهر ساحلی کنونی کمی فاصله داشته، در دوره‌های پیش از اسلام تا زمان رونق بندر سیراف (سدۀ 4ق)، تحت شعاع سیراف فعالیت و آبادانی داشته است. نام عسلویه که آن را مرکب از عسل + او (= آب) + پسوندِ یه، و روی هم‌رفته به معنای آب عسلی دانسته‌اند، در منابع تاریخی اواخر سده‌های 10ق و پس از آن آمده است. در اوایل سدۀ 11ق، نیروهای شاه عباس اول با عزیمت از بندر عسلویه به سمت بحرین، آنجا را که به مدت بیش از 100سال در اشغال پرتغالی‌ها بود آزاد کردند. انتخاب اسکۀ شهر ساحلی عسلویه در این لشکرکشی نشان از رونق آن در زمان حکومت شاه عباس اول دارد. از همین دوره با مهاجرت برخی طوایف عرب بحرین، عربستان و عمان به مناطق سواحل شمالی خلیج فارس و دریای عمان، اقوام عرب در برخی مناطق به‌تدریج از لحاظ جمعیت و قدرت سیاسی بر اقوام بومی چیرگی یافتند. از جمله از میانۀ سدۀ 12ق شیوخ طایفۀ عربِ آل حرم نزدیک به 150سال بر منطقۀ عسلویه حکومت کردند. در تقسیمات کشوری دورۀ مشروطه عسلویه جزو ایالت فارس و در اولین تقسیمات کشوری دورۀ معاصر (سال 1316ش) جزو استان هفتم بود؛ در سال 1365ش، دهستان عسلویه به مرکزیت بندر عسلویه در شهرستان کنگان تشکیل شد؛ طی دهه‌های 1360 و 1370ش با تصویب، عملیاتی شدن، ایجاد و راه‌اندازی «منطقۀ ویژۀ اقتصادی انرژی پارس (عسلویه)»، وابسته به وزارت نفت و شرکت ملی نفت ایران، منطقۀ عسلویه جهش فوق‌العاده‌ای یافت و تبدیل به یکی از مهم‌ترین مناطق صنایع بالادستی نفت و گاز و پتروشیمی و بزرگ‌ترین منطقۀ تولید انرژی در ایران شد؛ در اصلاحات و تقسیمات انتهای سال 1380ش، بخش عسلویه در شهرستان کنگان ایجاد گردید؛ در تابستان 1382ش، روستاهای عسلویه (مرکز بخش عسلویه) و نخل تقی به شهر تبدیل شدند؛ و نهایتاً بنابر مصوبۀ جلسۀ هیأت وزیران در تاریخ 29 آذر 1391ش، ضمن تغییرات و اصلاحاتی در بخش عسلویه و با انتزاع آن از شهرستان کنگان، این بخش به شهرستان ارتقاء یافت.
شهرستان عسلویه متشکل است از 2 بخش، 4 دهستان (با مجموع 35 روستا و 21 روستای مسکونی) و 4 شهر: بخش مرکزی (مشتمل بر دهستان‌های عسلویه و اخند[۱]، و شهرهای بندر عسلویه، نخل تقی و بیدخون به مرکزیت بندر عسلویه)، و بخش چاه‌مبارک (مشتمل بر دهستان‌های چاه‌مبارک و نایبند، به مرکزیت شهر چاه‌مبارک). آبادی‌های بیدخون[۲] و چاه‌مبارک به ترتیب در سال‌های 1395 و 1396ش به شهر ارتقاء یافته‌اند. براساس سرشماری سراسری سال 1395ش، جمعیت شهرستان عسلویه 73,958نفر بوده است، که از این مقدار نزدیک به 44درصد شهرنشین و حدود 56درصد شامل روستانشینان و ساکنان غیردائمی می‌شده‌اند. به دلیل وجود صنایع بالادستی نفت و گاز، بخش قابل توجهی از ساکنان شهرستان غیردائمی و همچنین از لحاظ جنسیتی نزدیک به 70درصد ساکنان آن مردها هستند. شهرستان عسلویه در شمال با استان فارس (شهرستان مهر)، در شرق با استان هرمزگان (شهرستان پارسیان)، در شمال غربی با شهرستان کنگان و در جنوب با خلیج فارس محدود شده است.