دیوان وزارت

از دیوان‌های حکومتی ایران. متصدی این دیوان، که در تاریخ ایران دیوان صدارت نیز نامیده شده، «خواجه بزرگ»، «صدر»، «دستور»، «حاجب کل» یا «وزیر» خوانده می‌شد و عالی‌ترین مقام دولتی بود که بر تمامی دیوان‌ها اشراف داشت. به عبارت دیگر مهم‌ترین مرکز کارگزاران دولت بود و احکام روزانه را از طریق دیوان‌های مختلف حکومتی صادر و اجرا می‌کرد. مناصبی چون «وکیل»، برای ارتباط میان سلطان و وزیر در صورت لزوم؛ «نایب»، همکار وزیر در امور اجرایی؛ «منشی» متصدی ثبت کلیه فرمان‌ها؛ و «دبیر» و «کاتب» از تشکیلات این دیوان محسوب می‌شدند. سلاطین و امرا بدون وزیر و کارگزارانش قادر به سلطنت نبودند. دیوان صدرات در دورۀ صفویه، نظارت عالی بر اوقاف را هم داشت و زیر نظر صدر اعظم بود. بعضی از صدرهای ایالتی نیز دارای دیوان بودند.