ابودرداء، عویمر ( ـ دمشق ۳۲ق)
ابودَرْداء، عُوَیمر ( ـ دمشق ۳۲ق)
(یا: عامر بن مالک) صحابی پیامبر (ص) و از گردآورندگان قرآن. در کتب رجال سنّی او را فقیه و حکیم و خردمند توصیف کرده‌اند و گفته‌اند که پیامبر (ص) بین او و سلمان عقد برادری بست. ولی این نسبت با توجه به تاریخ مؤاخات مغایرت دارد. ابودرداء به فرمان عمر، برای تعلیم قرآن، به شام رفت و در دمشق اقامت گزید. در حلقۀ قرائت او بیش از یک هزار نفر شرکت می‌کردند. او در سفری از شام به مدینه، مصحف شامیان را با مصاحف مدینه مقابله نمود. در زمان عمر و عثمان به قضاوت در شام منصوب شد و مشهور آن است که دو سال پیش از کشته‌شدن عثمان وفات یافت؛ اما برخی دیگر مرگ او را بعد از صفین بین سال‌های ۳۸ و ۳۹ق دانسته‌اند. ابودرداء احادیث فراوانی از پیامبر (ص) روایت کرده است. بین بعضی از عوام ایران آش ابودرداء متداول است که برای شفای بیماران پخته و بین فقرا تقسیم می‌شود این رسم به تناسب کلمۀ درد ـ که واژه‌ای فارسی است ـ با کنیۀ مشهور ابودرداء، رواج یافته است. نیز ← ابی‌دردا، مزار