تربت حیدریه، شهرستان

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
نسخهٔ تاریخ ‏۲۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۲۱ توسط Reza rouzbahani (بحث | مشارکت‌ها)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
تربت حیدریه، شهرستان
کشور پرونده:Flag of Iran.svg ایران
استان خراسان رضوی
بخش مرکزی، جلگۀ رخ، کدکن و بایک
جمعیت 224,626نفر (1395ش)
موقعیت مناطق شمال شرقی ایران و نواحی مرکزی استان خراسان رضوی
نوع اقلیم در کوهستان‌ها معتدل مایل به سرد - در دشت‌ها و جلگه‌ها معتدل؛ از لحاظ بارندگی خشک
تولیدات و صنایع مهم فرآورده‌های کشاورزی: غلات، زیره، چغندرقند، خشکبار، صیفی‌جات، حبوبات، و اَنار - فعالیت‌های صنعتی: نساجی، تولید قند، شکر، و مصالح ساختمانی - منابع زیرزمینی: گل سفید، کرومیت، سنگ آهک، و مس
نام لاتین Torbat-e Heydarieh
شهر ها و آبادی های مهم شهرهای تربت حیدریه، بایگ، رباط سنگ، کدکن و نسر

تربت حیدریه، شهرستان (County) Torbat-e Heydarieh

تقسیمات شهرستان تربت حیدریه براساس دهستان‌ها- موقعیت شهر تربت حیدریه به صورت بخش زردرنگی بر روی نقشه مشخص شده است.

شهرستانی در مناطق شمال شرقی ایران و نواحی مرکزی استان خراسان رضوی مشتمل بر بخش‌های مرکزی، جلگۀ رخ، کدکن و بایک، با مرکزیت اداری شهر تربت حیدریه. از شمال به شهرستان‌های مشهد و زبرخان و میان‌جلگه، از شرق به شهرستان‌های فریمان و زاوه و رشتخوار، از جنوب به شهرستان‌ مه‌ولات، از جنوب غربی به شهرستان کاشمر، و از غرب به شهرستان کوه‌سرخ محدود است. از لحاظ ناهمواری‌ها به دو ناحیۀ کوهستانی و جلگه‌ای تقسیم می‌شود: بخش‌های شمالی آن کوهستانی است، و بخش‌های جنوبی‌اش را جلگه‌های متعددی دربرگرفته است. کوه‌های شصت‌درّه (حدود ۲,۸۶۱متر)، چهل‌تن (حدود 3,000متر)، چهل‌مَن (حدود 2,820متر)، تیغ سرخ (حدود 2,526متر)، پَتوکته (حدود 2,537متر) و جونگاه (حدود 2,674متر)، مهم‌ترین کوه‌های آن محسوب می‌‌شوند. رودخانه‌های فصلی کال ‌سالار، کال شصت‌درّه و کال‌ بایک مهم‌ترین شبکه‌های آبی این شهرستان را تشکیل می‌دهند. اقلیم این شهرستان در کوهستان‌ها معتدل مایل به سرد و در دشت‌ها و جلگه‌ها معتدل است و از نظر بارندگی جزو نواحی خشک به‌شمار می‌آید. جمعیت آن 224,626نفر است (1395ش).

مهم‌ترین آبادی‌های شهرستان تربت حیدریه عبارتند از شهرهایِ تربت حیدریه، بایگ، رباط سنگ، کدکن و نسر. راه مشهد به بیرجند، کاشمر به تایباد، و تربت حیدریه به خواف، شبکۀ راه‌های ارتباطی آن را تشکیل می‌دهد. فرآورده‌های کشاورزی آن عبارتند از: زعفران، غلات، زیره، چغندرقند، خشکبار، صیفی‌جات، حبوبات، و اَنار. از منابع زیرزمینی آن است: گل سفید، کرومیت، سنگ آهک، و مس. نساجی، تولید قند، شکر، و مصالح ساختمانی ازجمله فعالیت‌های صنعتی آن به‌شمار می‌رود.


تاریخچه

اگرچه تا پیش از حملۀ مغول نشانی از نام زاوه در منابع نیست، اما قابل تصور است که از پیش از اسلام این منطقه از توابع نیشابور بوده. یاقوت حموی در سدۀ ۷ق زاوه را از رستاق‌(دهستان)های نیشابور و حمدالله مستوفی در سدۀ بعد آن را ولایتی در خراسان ذکر کرده است. زاوه واژه‌ای است که از زاب/زاو/زو (به معنی شکاف، رخنه و دره و همچنین آبخیز یا جلگه‌ای نهاده) اخذ شده است. این کلمه نام قدیم تربت حیدریه، و همچنین یکی از دهستان‌ها و روستاهای کنونی شهرستان زاوه است. نام زاوه از دورۀ صفویه (میانۀ سدۀ 10ق)، به خاطر حضور قطب‌الدین حیدر (صوفی ایرانی و مؤسس طریقت حیدریه)، و مزار او در این منطقه به‌تدریج با از رونق افتادن قصبۀ تاریخی زاوه و رونق گرفتن حصار تربت/ قلعۀ تربت، به تربت حیدری و سرانجام به تربت حیدریه تغییر یافته است. در نخستین تقسیمات کشوری دورۀ معاصر (سال 1316ش)، شهرستان‌ تربت‌حیدریه‌ در استان‌ نهم‌ (خراسان‌) تشکیل‌ شد که مناطقی گسترده‌تر از وضعیت کنونی آن را در بر می‌گرفت. شهرستان‌های کاشمر در سال 1322ش، خواف در سال 1368ش، رشتخوار در سال 1381ش، مه‌ولات در سال 1384ش و نهایتاٌ زاوه در سال 1387ش با انتزاع از شهرستان تربت حیدریه ایجاد شده‌اند.