ون گوگ، ونسان (۱۸۵۳ـ۱۸۹۰)

وَن‌گوگ، وَنْسان (۱۸۵۳ـ۱۸۹۰)(Gogh, Vincent van)

گل‌هاي آفتابگردان، اثر ونسان ون‌گوگ

گل‌هاي آفتابگردان، اثر ونسان ون‌گوگ

گل‌هاي آفتابگردان، اثر ونسان ون‌گوگ

ونسان ون گوگ Vincent van Gogh
زادروز	۱۸۵۳م
درگذشت	۱۸۹۰م
ملیت	هلندی
تحصیلات و محل تحصیل	آموختن هنر در آکادمی آنتورپ
شغل و تخصص اصلی	نقاش
سبک	پست امپرسیونیسم
آثار	تابلوی سیب زمینی خوران (۱۸۸۵؛ موزه ون گوگ، آمستردام)؛ شب پرستاره (۱۸۸۹؛ موزه هنر مدرن نیویورک)
گروه مقاله	نگارگری و مجسمه سازی جهان
خویشاوندان سرشناس	تیو (برادر)، آنتون ماووه (عمو)

نقاش پُست‌امپرسیونیست هلندی. نقاشی را در دهۀ ۱۸۸۰ آغاز کرد. آثار آغازینش اغلب توصیفی غم‌بار از زندگی کارگران‌اند، همچون تابلوی سیب‌زمینی‌خوران (۱۸۸۵؛ موزۀ ون‌گوگ، آمستردام). باتأثیر از امپرسیونیستها و چاپنقش‌های ژاپنی، شیوۀ آ‎زادانه‌تری را پروراند، که رنگ‌آمیزی تُند، و قلم‌موکاری پراحساس از مشخصات آن است؛ چنان ‌که در مجموعۀ گل‌های آفتابگردان مشهود است. ون‌گوگ در هنر مدرن، به‌ویژه در اکسپرسیونیسم، تأثیر عمیقی نهاد. آثار پُرشمار ون‌گوگ (متجاوز از ۸۰۰ نقاشی و ۷۰۰ طرّاحی)، نقش اشیا، تک‌چهره‌سازی (شمار بسیاری خودنگاری)، و منظره‌پردازی، ازجمله تابلوی شب پرستاره (۱۸۸۹؛ موزۀ هنر مدرن نیویورک)، و کلاغ‌ها بَر گندم‌زار (موزۀ ون‌گوگ، آمستردام) را دربرمی‌گیرند. سال ۱۸۸۸ در آرل، پرووانس، پرحاصل‌ترین دوران فعالیت هنری‌اش بود. در این دوران با پل گوگن زندگی می‌کرد؛ نماهایی از شهر، و تابلوهایی همچونباغ میوه در شکوفه، و صندلی و چُپُق از آثار این دورۀ اوست. در ۱۹۹۰، نقاشی‌اش با نام دکتر گاشه، به قیمت ۸۲.۵میلیون دلار فروخته شد. ون‌گوگ از ۲۷سالگی نقاشی را به‌طور جدّی پی گرفت؛ تا آن زمان به هر شغلی تن می‌داد: کار در شرکت دلّالان آثار هنری در لاهه، معلمی مدارس در رَمزگِیت و آیلورت انگلستان، و موعظه‌گری برای معدن‌چیان بوریناژ. نخستین مرحلۀ نقاشی‌اش به سال‌های ۱۸۸۰ـ۱۸۸۶، و فعالیت هنری‌اش در هلند و بلژیک، باز می‌گردد. با مستمرّی مختصری که برادرش تِئو برایش می‌فرستاد، در کلاس‌های طراحی در بروکسل شرکت کرد، و مدتی در لاهه نزد عمویش آنتون ماووه، و یک سال هم در آکادمی آنتورپ هنر آموخت؛ نقاشی سیب‌زمینی‌خوران محصول این دوره بود. از ۱۸۸۶ تا ۱۸۸۸ در پاریس، از چاپنقش‌های ژاپنی، امپرسیونیسم، و تفکیک رنگیِ ژرژ سورا و پل سینیاک بسیار تأثیر گرفت. تابلوی پوتین، آخرین اثر از نخستین دورۀ نقاشی‌های غم‌بارش از مردم کارگر است. ازجمله چاپنقش‌های سنگی که پدید آورد تابلوی فرسوده: بر دروازۀ ابدیت (۱۸۸۲) درخور ذکر است که در موزۀ هنرهای معاصر تهران نگهداری می‌شود. نقاشی‌های ون‌گوگ در آرل، واجد ادراک نوینی از رنگ و طراحی‌اند، و درگیری عمیقاً احساسی او را با هنرش نشان می‌دهند؛ برخی از آثار این دورۀ او عبارت‌اند از کافۀ شبانه (۱۸۸۸؛ نگارخانۀ هنری دانشگاه ییل، نیوهِوِن) که خودش دربارۀ آن‌ چنین نوشت: «تلاش کرده‌ام که با قرمز و سبز هیجانات سرکِش طبیعت بشری را بیان کنم»؛پل متحرک، زورق‌های بندرگاه سنت ماری؛ و سرباز الجزایری. ون‌گوگ در ۱۸۸۸ دچار بحران روحی شد، و پس از درگیری با گوگن گوش خود را برید، و از آن پس با حملات شدید روانی دست‌به‌گریبان بود. در ۱۸۸۹ در سَن رِمی، نقاشی‌هایی از درختان سرو، و کپیه‌های آزادانه‌ای از آثار نقاشان مختلف اجرا کرد. در ۱۸۹۰ در اوور ـ سور ـ اوآز پیش از آن‌که با گلوله‌ای خودکشی کند، آخرین گندم‌زار سرشار از اضطراب خود را آفرید. نامه‌هایی که به برادرش تئو نوشت، شرح روشنگری از آثار و افکار اوست.

 

---