رفیعی قزوینی، ابوالحسن (قزوین ۱۲۶۸ـ تهران ۱۳۵۳ش): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\2' به '<!--2') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}<p>فیلسوف، عارف و فقیه ایرانی. مقدمات علوم را در مدرسۀ صالحیۀ قزوین فراگرفت و در تهران فقه و اصول را در محضر میرزا عبدالنبی نوری و مسیح طالقانی تحصیل کرد و فلسفه و عرفان را از میرزا حسن کرمانشاهی و ملامحمد هیدجی و شیخ محمدعلی شاه‌آبادی و ریاضیات و نجوم را از میرزا ابراهیم زنجانی آموخت. با تأسیس حوزه علمیه قم به دعوت شیخ عبدالکریم حائری یزدی به آن‌جا رفت و به تدریس پرداخت، ولی پس از مدتی به قزوین بازگشت و سال‌ها در این شهر به تدریس فقه و اصول و فلسفه و عرفان پرداخت. در اواخر عمر به تهران آمد و حوزۀ درس او همچنان برجا بود. تسلط او بر دقایق کتب ملاصدرا به‌ویژه اسفار کم‌نظیر بود. در مسئلۀ معاد جسمانی، رجعت و نیز اتحاد عاقل و معقول دارای رأی و نظر مستقل بود. از شاگردان او می‌توان از سید جلال‌الدین | }}<p>فیلسوف، عارف و فقیه ایرانی. مقدمات علوم را در مدرسۀ صالحیۀ [[قزوین، شهر|قزوین]] فراگرفت و در تهران [[فقه]] و اصول را در محضر میرزا عبدالنبی نوری و مسیح طالقانی تحصیل کرد و فلسفه و عرفان را از [[کرمانشاهی، میرزا حسن ( ـ تهران ۱۳۳۶ق)|میرزا حسن کرمانشاهی]] و [[هیدجی، آخوند ملامحمد (هیدج ۱۲۷۰ـ۱۳۴۹ق)|ملامحمد هیدجی]] و [[شاه آبادی، محمدعلی (اصفهان ۱۲۹۲ـ تهران ۱۳۶۹ق)|شیخ محمدعلی شاه‌آبادی]] و ریاضیات و نجوم را از میرزا ابراهیم زنجانی آموخت. با تأسیس حوزه علمیه قم به دعوت [[حایری یزدی، شیخ عبدالکریم (یزد ۱۲۳۸ ـ قم ۱۳۱۵ش)|شیخ عبدالکریم حائری یزدی]] به آن‌جا رفت و به تدریس پرداخت، ولی پس از مدتی به قزوین بازگشت و سال‌ها در این شهر به تدریس فقه و اصول و فلسفه و عرفان پرداخت. در اواخر عمر به تهران آمد و حوزۀ درس او همچنان برجا بود. تسلط او بر دقایق کتب [[ملاصدرا، محمد بن ابراهیم (شیراز ۹۸۰/۹۷۹ـ بصره ۱۰۵۰ق)|ملاصدرا]] به‌ویژه [[اسفار]] کم‌نظیر بود. در مسئلۀ معاد جسمانی، رجعت و نیز اتحاد عاقل و معقول دارای رأی و نظر مستقل بود. از شاگردان او می‌توان از [[آشتیانی، سیدجلال الدین (۱۳۰۴ـ مشهد ۱۳۸۴ش)|سید جلال‌الدین آشتیانی]]، دکتر [[نصر، سید حسین (تهران ۱۳۱۲ش)|سید حسین نصر]]، حسن‌زاده آملی، [[ابراهیمی دینانی، غلام حسین (اصفهان ۱۳۱۳ش)|ابراهیمی دینانی]] و آقا رضی‌الدین شیرازی نام برد. [[امام خمینی]] (ره) نیز مدتی کوتاه از محضر درس او بهره‌مند شد. ازجمله آثار اوست: مجموعه رسائل و مقالات فلسفی که به‌کوشش غلامحسین رضانژاد منتشر شده است.</p> | ||
<br><!--22108500--> | <br><!--22108500--> | ||
[[رده:دین اسلام]] | [[رده:دین اسلام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۳۶
رفیعی قزوینی، ابوالحسن (قزوین ۱۲۶۸ـ تهران ۱۳۵۳ش)
| ابوالحسن رفیعی قزوینی | |
|---|---|
| زادروز |
قزوین ۱۲۶۸ش |
| درگذشت | تهران ۱۳۵۳ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | فیلسوف |
| شغل و تخصص های دیگر | فقیه |
| آثار | مجموعه رسایل و مقالات فلسفی |
| گروه مقاله | دین اسلام |
فیلسوف، عارف و فقیه ایرانی. مقدمات علوم را در مدرسۀ صالحیۀ قزوین فراگرفت و در تهران فقه و اصول را در محضر میرزا عبدالنبی نوری و مسیح طالقانی تحصیل کرد و فلسفه و عرفان را از میرزا حسن کرمانشاهی و ملامحمد هیدجی و شیخ محمدعلی شاه‌آبادی و ریاضیات و نجوم را از میرزا ابراهیم زنجانی آموخت. با تأسیس حوزه علمیه قم به دعوت شیخ عبدالکریم حائری یزدی به آن‌جا رفت و به تدریس پرداخت، ولی پس از مدتی به قزوین بازگشت و سال‌ها در این شهر به تدریس فقه و اصول و فلسفه و عرفان پرداخت. در اواخر عمر به تهران آمد و حوزۀ درس او همچنان برجا بود. تسلط او بر دقایق کتب ملاصدرا به‌ویژه اسفار کم‌نظیر بود. در مسئلۀ معاد جسمانی، رجعت و نیز اتحاد عاقل و معقول دارای رأی و نظر مستقل بود. از شاگردان او می‌توان از سید جلال‌الدین آشتیانی، دکتر سید حسین نصر، حسن‌زاده آملی، ابراهیمی دینانی و آقا رضی‌الدین شیرازی نام برد. امام خمینی (ره) نیز مدتی کوتاه از محضر درس او بهره‌مند شد. ازجمله آثار اوست: مجموعه رسائل و مقالات فلسفی که به‌کوشش غلامحسین رضانژاد منتشر شده است.