ثعالبی، ابومنصور عبدالملک (نیشابور ۳۵۰ـ۴۲۹ق): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
ثَعالبی، ابومنصور عبدالملک (نیشابور | ثَعالبی، ابومنصور عبدالملک (نیشابور ۳۵۰ - ۴۲۹ق)<br> | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}شاعر، زبان‌شناس و ادیب ایرانی و از برجسته‌ترین متخصصان زبان و ادبیات عرب. تحصیلاتش را در زادگاهش [[نیشابور، شهر|نیشابور]] به انجام رساند و نزد [[خوارزمی، ابوبکر|ابوبکر خوارزمی]] ادب آموخت. به [[بخارا]]، پایتخت [[سامانیان]]، سفر کرد و با ادبا و علمای آن‌جا ازجمله بدیع‌الزمان همدانی آشنا شد. مدتی هم در گرگان در دربار [[قابوس بن وشمگیر ( ـ۴۰۳ق)|قابوس بن وشمگیر]] به‌سر برد و از آن‌جا به [[غزنه]] رفت و به دربار [[محمود غزنوی (۳۶۰ـ۴۲۱ق)|سلطان محمود غزنوی]] پیوست. مهم‌ترین اثر او کتاب ''یتیمةالدّهر'' در شرح احوال و منتخب آثار شاعران عربی‌سرای قرن چهارم هجری است و تمامی جهان اسلام را از اندلس اسپانیا تا ماوراءالنهر دربر می‌گیرد و به‌خصوص نشانگر گستردگی و رواج زبان و ادب عربی در ایران است. کتاب مهم دیگر او ''فقه‌اللغه'' درباره زبان‌شناسی و به‌ویژه کلمات مترادف در زبان عربی است. برخی از دیگر آثار او عبارت‌اند از ''لطائف‌المعارف''؛ ''ثمارالقلوب فی المضاف و المنسوب'' و کتاب ''الامثال'' که نوعی فرهنگنامۀ مفصل ضرب‌المثل‌های عربی به نظم و نثر است. ثعالبی در اواخر عمر تکمله‌ای بر ''[[یتیمه الدهر|یتیمةالدهر]]'' نوشت و آن را تکمیل یا به اصطلاح روزآمد کرد که به نام ''تتمۀ یتیمه'' مشهور است. | }}شاعر، زبان‌شناس و ادیب ایرانی و از برجسته‌ترین متخصصان زبان و ادبیات عرب. تحصیلاتش را در زادگاهش [[نیشابور، شهر|نیشابور]] به انجام رساند و نزد [[خوارزمی، ابوبکر|ابوبکر خوارزمی]] ادب آموخت. به [[بخارا]]، پایتخت [[سامانیان]]، سفر کرد و با ادبا و علمای آن‌جا ازجمله بدیع‌الزمان همدانی آشنا شد. مدتی هم در گرگان در دربار [[قابوس بن وشمگیر ( ـ۴۰۳ق)|قابوس بن وشمگیر]] به‌سر برد و از آن‌جا به [[غزنه]] رفت و به دربار [[محمود غزنوی (۳۶۰ـ۴۲۱ق)|سلطان محمود غزنوی]] پیوست. مهم‌ترین اثر او کتاب ''[[یتیمه الدهر|یتیمةالدّهر]]'' در شرح احوال و منتخب آثار شاعران عربی‌سرای قرن چهارم هجری است و تمامی جهان اسلام را از اندلس اسپانیا تا ماوراءالنهر دربر می‌گیرد و به‌خصوص نشانگر گستردگی و رواج زبان و ادب عربی در ایران است. کتاب مهم دیگر او ''[[فقه اللغه|فقه‌اللغه]]'' درباره زبان‌شناسی و به‌ویژه کلمات مترادف در زبان عربی است. | ||
برخی از دیگر آثار او عبارت‌اند از ''لطائف‌المعارف''؛ ''ثمارالقلوب فی المضاف و المنسوب'' و کتاب ''الامثال'' که نوعی فرهنگنامۀ مفصل ضرب‌المثل‌های عربی به نظم و نثر است. ثعالبی در اواخر عمر تکمله‌ای بر ''[[یتیمه الدهر|یتیمةالدهر]]'' نوشت و آن را تکمیل یا به اصطلاح روزآمد کرد که به نام ''تتمۀ یتیمه'' مشهور است. | |||
<br><!--15004900--> | <br><!--15004900--> | ||
[[رده:ادبیات عرب]] | [[رده:ادبیات عرب]] | ||
نسخهٔ ۹ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۴۲
ثَعالبی، ابومنصور عبدالملک (نیشابور ۳۵۰ - ۴۲۹ق)
| ابومنصور عبدالملک ثعالبی | |
|---|---|
| زادروز |
نیشابور ۳۵ق |
| درگذشت | ۴۲۹ق |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر |
| شغل و تخصص های دیگر | زبان شناس و ادیب |
| آثار | فقه اللغه؛ لطایف المعارف؛ الامثال |
| گروه مقاله | زبان شناسی و ترجمه |
شاعر، زبان‌شناس و ادیب ایرانی و از برجسته‌ترین متخصصان زبان و ادبیات عرب. تحصیلاتش را در زادگاهش نیشابور به انجام رساند و نزد ابوبکر خوارزمی ادب آموخت. به بخارا، پایتخت سامانیان، سفر کرد و با ادبا و علمای آن‌جا ازجمله بدیع‌الزمان همدانی آشنا شد. مدتی هم در گرگان در دربار قابوس بن وشمگیر به‌سر برد و از آن‌جا به غزنه رفت و به دربار سلطان محمود غزنوی پیوست. مهم‌ترین اثر او کتاب یتیمةالدّهر در شرح احوال و منتخب آثار شاعران عربی‌سرای قرن چهارم هجری است و تمامی جهان اسلام را از اندلس اسپانیا تا ماوراءالنهر دربر می‌گیرد و به‌خصوص نشانگر گستردگی و رواج زبان و ادب عربی در ایران است. کتاب مهم دیگر او فقه‌اللغه درباره زبان‌شناسی و به‌ویژه کلمات مترادف در زبان عربی است.
برخی از دیگر آثار او عبارت‌اند از لطائف‌المعارف؛ ثمارالقلوب فی المضاف و المنسوب و کتاب الامثال که نوعی فرهنگنامۀ مفصل ضرب‌المثل‌های عربی به نظم و نثر است. ثعالبی در اواخر عمر تکمله‌ای بر یتیمةالدهر نوشت و آن را تکمیل یا به اصطلاح روزآمد کرد که به نام تتمۀ یتیمه مشهور است.