میرزا احمد کاشانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
میرزا احمد کاشانی | میرزا احمد کاشانی ( - 1228ق) | ||
(نیز با نام‌های: میرزا احمد صبور کاشانی، میرزا احمد کاشانی سرهنگ و میرزا احمد شهید، متخلص به صبور) از شاعران دورۀ [[قاجاریه، سلسله|قاجار]] | (نیز با نام‌های: میرزا احمد صبور کاشانی، میرزا احمد کاشانی سرهنگ و میرزا احمد شهید، متخلص به صبور) از شاعران دورۀ [[قاجاریه، سلسله|قاجار]]، فرزند محمدعلی پسر آقامحمد دنبلی ضرابی (بزرگ خاندان ضرابی) و برادرزادۀ [[صبا، فتح علی خان|فتحعلی خان صبا]]. پدرش، وزیر [[لطفعلی خان زند]] بوده است. میرزا احمد در کاشان متولد شد، اما اصالتاً آذربایجانی بود. نزد پدر و عمویش تربیت یافت و از آنان شاعری آموخت. او از شاعران توانای دوران [[فتحعلی شاه قاجار (۱۱۸۵ـ اصفهان ۱۲۵۰ق)|فتحعلی شاه قاجار]] و از ندیمان دربارش بود که پس از استقرار [[عباس میرزا قاجار|عباس میرزا نایب‌السلطنه]] در آذربایجان، از دارالخلافه به آن‌جا رفت و نزد او مقام و منزلت ویژه‌ای پیدا کرد و از منشیان خاص او شد. او زمانی در منصب سرهنگی در اصفهان و مدتی در تبریز و گیلان سپری کرد. سرانجام در 1228ق طی جنگ ایران و روس در لنکران [[تالش]] سردار کل لشکر عباس میرزا نایب‌السلطنه و سرهنگ فوجی از اسیران روسی نومسلمان مشهور به فوج «بهادران» بود و به علت شکست سپاه ایران از سپاه روسیه کشته شد و همان‌جا در تالش نیز به خاک سپرده شد. | ||
صبور کاشانی در قالب‌های گوناگون [[قصیده|(قصیده]]، [[غزل (ادبیات)|غزل]]، [[رباعی]]، [[مثنوی]]، [[ترکیب بند|ترکیب‌بند]] و [[قطعه (ادبیات)|قطعه)]] طبع‌آزمایی کرده، هرچند گرایشش بیشتر به قصیده و غزل است. میرزا احمد چهارده قصیده نیز در مدح پیامبر (ص) و پیشوایان دین سروده است. او معاصر شاعران برجسته‌ای همچون [[صبای کاشانی، فتح علی (کاشان ۱۱۷۹ـ همدان ۱۲۳۸ق)|صبای کاشانی]]، [[سحاب اصفهانی، محمد بن هاتف ( ـ۱۲۲۲ق)|سحاب اصفهانی]]، [[مجمر اصفهانی، حسین (زواره ۱۱۹۰ـ تهران ۱۲۲۵ق)|مجمر اصفهانی]] و [[نشاط اصفهانی، عبدالوهاب (اصفهان ۱۱۷۵ـ تهران ۱۲۴۴ق)|نشاط اصفهانی]] بوده و از شاعران دورۀ [[بازگشت ادبی|بازگشت]] است. او همچون دیگر بازگشتی‌ها در قصیده بیشتر پیرو [[سنایی، ابوالمجد مجدود بن آدم (غزنه ۴۷۳ ـ ۵۳۵ ق)|سنایی]]، [[انوری ابیوردی، محمد بن علی ( ـ بلخ پس از ۵۸۲ق)|انوری]] و به‌ویژه [[فرخی سیستانی، علی بن جولوغ ( ـ ۴۲۹ق)|فرخی]]، و در غزل پیرو [[سعدی، مصلح الدین (شیراز ح ۶۰۶ـ ح ۶۹۱ق)|سعدی]] و [[حافظ، شمس الدین محمد ( ـ شیراز ۷۹۲/۷۹۱ق)|حافظ]] بوده است. از صبور دیوان اشعاری به جا مانده که چهار نسخۀ خطی از آن موجود است. | |||
---- | |||
نسخهٔ کنونی تا ۷ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۲۴
میرزا احمد کاشانی ( - 1228ق)
(نیز با نام‌های: میرزا احمد صبور کاشانی، میرزا احمد کاشانی سرهنگ و میرزا احمد شهید، متخلص به صبور) از شاعران دورۀ قاجار، فرزند محمدعلی پسر آقامحمد دنبلی ضرابی (بزرگ خاندان ضرابی) و برادرزادۀ فتحعلی خان صبا. پدرش، وزیر لطفعلی خان زند بوده است. میرزا احمد در کاشان متولد شد، اما اصالتاً آذربایجانی بود. نزد پدر و عمویش تربیت یافت و از آنان شاعری آموخت. او از شاعران توانای دوران فتحعلی شاه قاجار و از ندیمان دربارش بود که پس از استقرار عباس میرزا نایب‌السلطنه در آذربایجان، از دارالخلافه به آن‌جا رفت و نزد او مقام و منزلت ویژه‌ای پیدا کرد و از منشیان خاص او شد. او زمانی در منصب سرهنگی در اصفهان و مدتی در تبریز و گیلان سپری کرد. سرانجام در 1228ق طی جنگ ایران و روس در لنکران تالش سردار کل لشکر عباس میرزا نایب‌السلطنه و سرهنگ فوجی از اسیران روسی نومسلمان مشهور به فوج «بهادران» بود و به علت شکست سپاه ایران از سپاه روسیه کشته شد و همان‌جا در تالش نیز به خاک سپرده شد.
صبور کاشانی در قالب‌های گوناگون (قصیده، غزل، رباعی، مثنوی، ترکیب‌بند و قطعه) طبع‌آزمایی کرده، هرچند گرایشش بیشتر به قصیده و غزل است. میرزا احمد چهارده قصیده نیز در مدح پیامبر (ص) و پیشوایان دین سروده است. او معاصر شاعران برجسته‌ای همچون صبای کاشانی، سحاب اصفهانی، مجمر اصفهانی و نشاط اصفهانی بوده و از شاعران دورۀ بازگشت است. او همچون دیگر بازگشتی‌ها در قصیده بیشتر پیرو سنایی، انوری و به‌ویژه فرخی، و در غزل پیرو سعدی و حافظ بوده است. از صبور دیوان اشعاری به جا مانده که چهار نسخۀ خطی از آن موجود است.