آل تمغا: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آل تَمْغا (Al Tamgha) | |||
<br /> این واژه که به صورت‌های آلتمغا، اَلْتَمغا، تمغاء آل، و اََل طَمغی در منابع تاریخی ضبط شده، از اصل [[اویغوری]]، به زبان [[مغولی]] راه یافته و اصطلاحی مغولی ـ [[ترکی]] است. آل به‌معنای قرمز و تمغا به‌معنای مُهر و نشان و روی‌هم رفته به نوعی مُهر گفته می‌شده که با مرکب سرخ یا [[شنگرف]] بر اسناد، نامه‌ها و فرمان‌ها می‌زده‌اند. آل تمغا اصطلاحی دیوانی است که با ورود [[مغول|مغولان]] به [[ایران]] و ممالک همجوار به [[فارسی، زبان|زبان فارسی]] راه یافت و در دورۀ [[ایلخانان]]، [[چوپانیان]]، [[جلایریان]] و [[تیموریان]] رایج بوده و رفته‌رفته از رواج افتاد. | |||
<br /> | |||
---- | |||
[[Category:زبان شناسی و ترجمه]] [[Category:زبان شناسی غیرایران]] | [[Category:زبان شناسی و ترجمه]] [[Category:زبان شناسی غیرایران]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۱۸
آل تَمْغا (Al Tamgha)
این واژه که به صورت‌های آلتمغا، اَلْتَمغا، تمغاء آل، و اََل طَمغی در منابع تاریخی ضبط شده، از اصل اویغوری، به زبان مغولی راه یافته و اصطلاحی مغولی ـ ترکی است. آل به‌معنای قرمز و تمغا به‌معنای مُهر و نشان و روی‌هم رفته به نوعی مُهر گفته می‌شده که با مرکب سرخ یا شنگرف بر اسناد، نامه‌ها و فرمان‌ها می‌زده‌اند. آل تمغا اصطلاحی دیوانی است که با ورود مغولان به ایران و ممالک همجوار به زبان فارسی راه یافت و در دورۀ ایلخانان، چوپانیان، جلایریان و تیموریان رایج بوده و رفته‌رفته از رواج افتاد.