برادران امیدوار: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
(تغییرمسیر به امیدوار، برادران حذف شد)
برچسب: تغییرمسیر حذف شد
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۶ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
ن ايراني. دوره‌هاي ابتدايي و متوسطه را در زادگاه خود به‌پايان رساندند. مادر اين دو برادر علاقة بسيار به سفر داشت و آن‌ها را هميشه در سفرهاي داخل ايران به‌همراه مي‌برد و اين امر موجب شد كه آنان سفر را از نوجواني، ابتدا در ايران و پس از سال‌ها تجربه‌اندوزي به سرزمين‌هاي دور، آغاز كنند. عيسي عضو فعال در كوهنوردي بود و بيشتر قلّه‌هاي ايران را فتح و قسمت‌هايي از غارهاي موجود در ايران را كشف كرده بود. وي در 1331ش به‌عنوان مربي صخره‌نوردي در ايران، به آموزش فنون مختلف آن اشتغال داشت. اين دو برادر ضمن اجراي اين چنين برنامه‌هايي در نقاط مختلف ايران، علاقة بسياري به مطالعه و بررسي زندگي اقوام بومي و چادرنشين‌ها و ايلات موجود در ايران از خود نشان مي‌دادند، تا بدان‌جا كه به كشف مردم بوميِ سرزمين‌هاي دور در نقاط مختلف جهان نيز علاقه‌مند شدند. پس از سه سال برنامه‌ريزي براي سفر، ابتدا عيسي به‌تنهايي و به‌وسيلة دوچرخه عازم سفر شد و از طريق مرز بازرگان به تركيه و از جنوب آن كشور به سوريه و عراق رفت و چهار ماه بعد به تهران بازگشت. عبدالله نيز هم‌زمان با دوچرخه به دور ايران ركاب زد، و اين تجربه‌اي بزرگ براي استقامت برادران اميدوار براي سفر جهاني آنان بود. آن دو در پاييز 1333، سفر هفت‌سالة خود را به‌وسيلة دو دستگاه موتورسيكلت (از نوع ماچلس، 500cc) همراه با وسايل و تجهيزات به‌سمت مشرق‌زمين و آسياي كهن، ابتدا از كشور افغانستان، آغاز كردند. آن‌ها در فرانسه پس از تهية يك دستگاه اتومبيل سيتروئن دوسيلندر، از طريق كويت و عربستان سعودي و عبور از حاشية ربع‌الخالي به مكه و مدينه راه يافتند و پس از عبور از درياي سرخ به‌مدت سه سال در گوشه‌وكنار قارة افريقا به مطالعه و بررسي زندگي چندين قبيله، ازجمله قبيلة «پيگمه» در قلب جنگل‌هاي كنگو، و پيدايش انسان در اين قاره پرداختند. در سفر خود به قارة امريكا، به‌مدت سه سال در قطب شمال، و زندگي با مردم اسكيمو در شرايط سرماي 60درجة سانتي‌گراد زير صفر، و سپس تا جنوبي‌ترين سرزمين‌هاي امريكاي جنوبي (سرزمين آتش) پيش رفتند و در اين مدت دربارة نخستين انسان‌هايي كه در حدود 30هزار سال پيش به قارة امريكا دست يافتند و در آن‌جا ماندگار شدند، به پژوهش و بررسي پرداختند، و بيش از شش‌ماه در دشوارترين منطقة استوايي جنگل‌هاي آمازون و در ميان عقب‌مانده‌ترين قبايل «ياگوا» و مردمِ خطرناك قبيلة «جيوارو» زيستند. آخرين سفر اين دو برادر به قطب جنوب بود كه به‌همراه گروه علمي تحقيقي كشور شيلي به‌مدت دو ماه انجام شد. به اين ترتيب، برادران پرشورِ جست‌وجوگر عزم كردند تا جهان را با تمام پيچيدگي‌هايش بكاوند. در آن زمان كه امكانات سفر قابل مقايسه با جهان امروز نبود، آن‌ها با ماجراجويي خويش، صحراهاي سوزان عربستان و افريقا تا جنگل‌هاي انبوه آمازون، از قطب شمال تا قطب جنوب، قارة استراليا و زندگي با بوميان اصيل استراليا و سراسر خشكي‌هاي سيارة ما را درنورديدند و زندگي با ابتدايي‌ترين اقوام و ملل ديگر را در سخت‌ترين شرايط اقليمي، تجربه كردند و به مطالعه و پژوهش پرداختند. حاصل اين سفرهاي پرمخاطره، عكس‌ها، فيلم‌ها، اشيا و لوازم مربوط به قبايل و اقوام گوناگون بود كه، بازتاب‌دهندة غنا، پيچيدگي و گونه‌گوني فرهنگ‌هاي قومي و قبيله‌اي بشري است، و هم‌اكنون در مجموعة فرهنگي ـ تاريخي سعدآباد به‌نام «موزة برادران اميدوار» در معرض ديد عموم قرار دارد. از آن‌جا كه برادران اميدوار به‌عنوان نخستين مستندسازان ايراني شناخته شدند، نشان اين افتخار را در 1381 از سوي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي دريافت كردند. برادران اميدوار در شهرهاي بزرگ كشورهاي جهان با رؤساي جمهور، نخست‌وزيران و شخصيت‌هاي بزرگ فرهنگي و هنري ملاقات كردند، كه امضا و نوشته‌هاي جالبي از اين شخصيت‌ها در آلبوم نفيسي در اين موزه قرار دارد. بسياري از دانشگاه‌هاي معتبر جهان از اين دو برادر دعوت به‌عمل آوردند و سخنراني‌ها و نمايش فيلم‌هاي مستند آنان را مورد توجه قرار دادند و به‌چاپ رساندند. در 1343، سفرنامة برادران اميدوار، تهيه، تدوين و انتشار يافت و به چاپ چهارم رسيد. پس از بازگشت از سفر، فيلم مستند آنان در سينماهاي تهران و همة شهرستان‌هاي ايران به نمايش گذاشته شد و مردم ايران از نمايش اين فيلم استقبال فراوان كردند.
برادران امیدوار
 
عیسی امیدوار ([[تهران، شهر|تهران]] 1308ش - ) و عبدالله امیدوار (تهران 1311ش)؛ جهانگردان و نخستین مستندسازان ایرانی. دوره‌های ابتدایی و متوسطه را در زادگاه خود به پایان رساندند. مادر این دو برادر علاقۀ بسیار به سفر داشت و آن‌ها را همیشه در سفرهای داخل ایران به همراه می‌برد و این امر موجب شد که آنان سفر را از نوجوانی، ابتدا در ایران و پس از سال‌ها تجربه‌اندوزی به سرزمین‌های دور، آغاز کنند. عیسی عضو فعال در [[کوهنوردی]] بود و بیشتر قله‌های ایران را فتح و قسمت‌هایی از غارهای موجود در ایران را کشف کرده بود. وی در 1331ش به عنوان مربی صخره‌نوردی در ایران، به آموزش فنون مختلف آن اشتغال داشت. این دو برادر ضمن اجرای این چنین برنامه‌هایی در نقاط مختلف ایران، علاقۀ بسیاری به مطالعه و بررسی زندگی اقوام بومی و چادرنشین‌ها و ایلات موجود در ایران از خود نشان می‌دادند، تا بدان‌جا که به کشف مردم بومیِ سرزمین‌های دور در نقاط مختلف جهان نیز علاقه‌مند شدند. پس از سه سال برنامه‌ریزی برای سفر، ابتدا عیسی به‌تنهایی و به وسیلۀ دوچرخه عازم سفر شد و از طریق مرز بازرگان به [[ترکیه]] و از جنوب آن کشور به [[سوریه]] و [[عراق]] رفت و چهار ماه بعد به تهران بازگشت. عبدالله نیز هم‌زمان با دوچرخه به دور ایران رکاب زد، و این تجربه‌ای بزرگ برای استقامت برادران امیدوار برای سفر جهانی آنان بود. آن دو در پاییز 1333ش، سفر هفت‌سالۀ خود را به‌وسیلۀ دو دستگاه [[موتورسیکلت]] (از نوع ماچلس، 500cc) همراه با وسایل و تجهیزات به‌سمت مشرق‌زمین و آسیای کهن، ابتدا از کشور [[افغانستان]]، آغاز کردند. آن‌ها در [[فرانسه]] پس از تهیۀ یک دستگاه اتومبیل سیتروئن دوسیلندر، از طریق [[کویت]] و [[عربستان سعودی]] و عبور از حاشیۀ ربع‌الخالی به [[مکه]] و [[مدینه]] راه یافتند و پس از عبور از [[دریای سرخ]] به‌مدت سه سال در گوشه‌وکنار قارۀ [[افریقا، قاره|افریقا]] به مطالعه و بررسی زندگی چندین قبیله، ازجمله قبیلۀ «پیگمه» در قلب جنگل‌های کنگو، و پیدایش انسان در این قاره پرداختند. در سفر خود به قارۀ امریکا، به‌مدت سه سال در [[قطب شمال]]، و زندگی با مردم [[اسکیموها|اسکیمو]] در شرایط سرمای 60درجۀ سانتی‌گراد زیر صفر، و سپس تا جنوبی‌ترین سرزمین‌های امریکای جنوبی (سرزمین آتش) پیش رفتند و در این مدت دربارۀ نخستین انسان‌هایی که در حدود 30هزار سال پیش به قارۀ امریکا دست یافتند و در آن‌جا ماندگار شدند، به پژوهش و بررسی پرداختند، و بیش از شش‌ماه در دشوارترین منطقۀ استوایی جنگل‌های آمازون و در میان عقب‌مانده‌ترین قبایل «یاگوا» و مردمِ خطرناک قبیلۀ «جیوارو» زیستند. آخرین سفر این دو برادر به [[قطب جنوب]] بود که به‌همراه گروه علمی تحقیقی کشور [[شیلی]] به‌مدت دو ماه انجام شد. به این ترتیب، برادران پرشورِ جست‌وجوگر عزم کردند تا جهان را با تمام پیچیدگی‌هایش بکاوند. در آن زمان که امکانات سفر قابل مقایسه با جهان امروز نبود، آن‌ها با ماجراجویی خویش، صحراهای سوزان عربستان و افریقا تا جنگل‌های انبوه آمازون، از قطب شمال تا قطب جنوب، قارۀ استرالیا و زندگی با بومیان اصیل استرالیا و سراسر خشکی‌های سیارۀ ما را درنوردیدند و زندگی با ابتدایی‌ترین اقوام و ملل دیگر را در سخت‌ترین شرایط اقلیمی، تجربه کردند و به مطالعه و پژوهش پرداختند. حاصل این سفرهای پرمخاطره، عکس‌ها، فیلم‌ها، اشیا و لوازم مربوط به قبایل و اقوام گوناگون بود که، بازتاب‌دهندۀ غنا، پیچیدگی و گونه‌گونی فرهنگ‌های قومی و قبیله‌ای بشری است، و هم‌اکنون در مجموعۀ فرهنگی ـ تاریخی [[کاخ سعدآباد|سعدآباد]] به نام «موزۀ برادران امیدوار» در معرض دید عموم قرار دارد. از آن‌جا که برادران امیدوار به‌عنوان نخستین مستندسازان ایرانی شناخته شدند، نشان این افتخار را در 1381ش از سوی [[وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی]] دریافت کردند. برادران امیدوار در شهرهای بزرگ کشورهای جهان با رؤسای جمهور، نخست‌وزیران و شخصیت‌های بزرگ فرهنگی و هنری ملاقات کردند، که امضا و نوشته‌های جالبی از این شخصیت‌ها در آلبوم نفیسی در این موزه قرار دارد. بسیاری از دانشگاه‌های معتبر جهان از این دو برادر دعوت به‌عمل آوردند و سخنرانی‌ها و نمایش فیلم‌های مستند آنان را مورد توجه قرار دادند و به چاپ رساندند. در 1343ش، سفرنامۀ برادران امیدوار، تهیه، تدوین و انتشار یافت و به چاپ چهارم رسید. پس از بازگشت از سفر، فیلم مستند آنان در سینماهای تهران و همۀ شهرستان‌های ایران به نمایش گذاشته شد و مردم ایران از نمایش این فیلم استقبال فراوان کردند.
[[رده:جهانگردی]]
[[رده:جهانگردان]]
[[رده:سینما]]
[[رده:ایران - اشخاص (سایر عوامل)]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۱۹

برادران امیدوار

عیسی امیدوار (تهران 1308ش - ) و عبدالله امیدوار (تهران 1311ش)؛ جهانگردان و نخستین مستندسازان ایرانی. دوره‌های ابتدایی و متوسطه را در زادگاه خود به پایان رساندند. مادر این دو برادر علاقۀ بسیار به سفر داشت و آن‌ها را همیشه در سفرهای داخل ایران به همراه می‌برد و این امر موجب شد که آنان سفر را از نوجوانی، ابتدا در ایران و پس از سال‌ها تجربه‌اندوزی به سرزمین‌های دور، آغاز کنند. عیسی عضو فعال در کوهنوردی بود و بیشتر قله‌های ایران را فتح و قسمت‌هایی از غارهای موجود در ایران را کشف کرده بود. وی در 1331ش به عنوان مربی صخره‌نوردی در ایران، به آموزش فنون مختلف آن اشتغال داشت. این دو برادر ضمن اجرای این چنین برنامه‌هایی در نقاط مختلف ایران، علاقۀ بسیاری به مطالعه و بررسی زندگی اقوام بومی و چادرنشین‌ها و ایلات موجود در ایران از خود نشان می‌دادند، تا بدان‌جا که به کشف مردم بومیِ سرزمین‌های دور در نقاط مختلف جهان نیز علاقه‌مند شدند. پس از سه سال برنامه‌ریزی برای سفر، ابتدا عیسی به‌تنهایی و به وسیلۀ دوچرخه عازم سفر شد و از طریق مرز بازرگان به ترکیه و از جنوب آن کشور به سوریه و عراق رفت و چهار ماه بعد به تهران بازگشت. عبدالله نیز هم‌زمان با دوچرخه به دور ایران رکاب زد، و این تجربه‌ای بزرگ برای استقامت برادران امیدوار برای سفر جهانی آنان بود. آن دو در پاییز 1333ش، سفر هفت‌سالۀ خود را به‌وسیلۀ دو دستگاه موتورسیکلت (از نوع ماچلس، 500cc) همراه با وسایل و تجهیزات به‌سمت مشرق‌زمین و آسیای کهن، ابتدا از کشور افغانستان، آغاز کردند. آن‌ها در فرانسه پس از تهیۀ یک دستگاه اتومبیل سیتروئن دوسیلندر، از طریق کویت و عربستان سعودی و عبور از حاشیۀ ربع‌الخالی به مکه و مدینه راه یافتند و پس از عبور از دریای سرخ به‌مدت سه سال در گوشه‌وکنار قارۀ افریقا به مطالعه و بررسی زندگی چندین قبیله، ازجمله قبیلۀ «پیگمه» در قلب جنگل‌های کنگو، و پیدایش انسان در این قاره پرداختند. در سفر خود به قارۀ امریکا، به‌مدت سه سال در قطب شمال، و زندگی با مردم اسکیمو در شرایط سرمای 60درجۀ سانتی‌گراد زیر صفر، و سپس تا جنوبی‌ترین سرزمین‌های امریکای جنوبی (سرزمین آتش) پیش رفتند و در این مدت دربارۀ نخستین انسان‌هایی که در حدود 30هزار سال پیش به قارۀ امریکا دست یافتند و در آن‌جا ماندگار شدند، به پژوهش و بررسی پرداختند، و بیش از شش‌ماه در دشوارترین منطقۀ استوایی جنگل‌های آمازون و در میان عقب‌مانده‌ترین قبایل «یاگوا» و مردمِ خطرناک قبیلۀ «جیوارو» زیستند. آخرین سفر این دو برادر به قطب جنوب بود که به‌همراه گروه علمی تحقیقی کشور شیلی به‌مدت دو ماه انجام شد. به این ترتیب، برادران پرشورِ جست‌وجوگر عزم کردند تا جهان را با تمام پیچیدگی‌هایش بکاوند. در آن زمان که امکانات سفر قابل مقایسه با جهان امروز نبود، آن‌ها با ماجراجویی خویش، صحراهای سوزان عربستان و افریقا تا جنگل‌های انبوه آمازون، از قطب شمال تا قطب جنوب، قارۀ استرالیا و زندگی با بومیان اصیل استرالیا و سراسر خشکی‌های سیارۀ ما را درنوردیدند و زندگی با ابتدایی‌ترین اقوام و ملل دیگر را در سخت‌ترین شرایط اقلیمی، تجربه کردند و به مطالعه و پژوهش پرداختند. حاصل این سفرهای پرمخاطره، عکس‌ها، فیلم‌ها، اشیا و لوازم مربوط به قبایل و اقوام گوناگون بود که، بازتاب‌دهندۀ غنا، پیچیدگی و گونه‌گونی فرهنگ‌های قومی و قبیله‌ای بشری است، و هم‌اکنون در مجموعۀ فرهنگی ـ تاریخی سعدآباد به نام «موزۀ برادران امیدوار» در معرض دید عموم قرار دارد. از آن‌جا که برادران امیدوار به‌عنوان نخستین مستندسازان ایرانی شناخته شدند، نشان این افتخار را در 1381ش از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دریافت کردند. برادران امیدوار در شهرهای بزرگ کشورهای جهان با رؤسای جمهور، نخست‌وزیران و شخصیت‌های بزرگ فرهنگی و هنری ملاقات کردند، که امضا و نوشته‌های جالبی از این شخصیت‌ها در آلبوم نفیسی در این موزه قرار دارد. بسیاری از دانشگاه‌های معتبر جهان از این دو برادر دعوت به‌عمل آوردند و سخنرانی‌ها و نمایش فیلم‌های مستند آنان را مورد توجه قرار دادند و به چاپ رساندند. در 1343ش، سفرنامۀ برادران امیدوار، تهیه، تدوین و انتشار یافت و به چاپ چهارم رسید. پس از بازگشت از سفر، فیلم مستند آنان در سینماهای تهران و همۀ شهرستان‌های ایران به نمایش گذاشته شد و مردم ایران از نمایش این فیلم استقبال فراوان کردند.