موتسارت، ولفگانگ آمادیوس (۱۷۵۶ـ۱۷۹۱): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۷: خط ۲۷:
|باشگاه =
|باشگاه =
}}
}}
موتسارت،‌ وُلفگانگ‌ آمادِئوس‌ (۱۷۵۶ـ۱۷۹۱)  
موتسارت،‌ وُلفگانگ‌ آمادِئوس‌ (۱۷۵۶ـ۱۷۹۱م) (Mozart, Wolfgang Amadeus)  


(Mozart, Wolfgang Amadeus)<br />  
<br />  
[[پرونده:Mozart, Wolfgang Amadeus.jpg|بندانگشتی|ولفگانگ آمادیوس موتسارت]]
[[پرونده:Mozart, Wolfgang Amadeus.jpg|بندانگشتی|ولفگانگ آمادئوس موتسارت]]
آهنگ‌ساز و نوازندۀ اتریشی که در کودکی نبوغ حیرت‌انگیزی از خود نشان داد و در بزرگ‌سالی، استاد مسلم موسیقی بود. موتسارت خیلی زود نخستین نشانه‌های استعداد خود را بروز داد، از ۳ـ۴سالگی نواختن [[هارپسیکورد]] را فراگرفت و در ۵‌سالگی کار آهنگ‌سازی را با راهنمایی پدرش آغاز کرد. پدرش در ۱۷۶۲ او و خواهرش را (که در آن زمان ۱۱ سال داشت) به [[مونیخ]]، و بعد به [[وین]] برد، و آن دو در دربار نوازندگی کردند. سال بعد لئوپولد موتسارت که از موفقیت فرزندانش دلگرم شده بود، آنان را به گشت هنری طولانی‌تری برد. در دربار [[فرانسه]] در قصر ورسای<ref>Versailles </ref> نوازندگی کردند و چهار سونات موتسارت برای [[ویولن]] و هارپسیکورد در [[پاریس، شهر|پاریس]] به‌چاپ رسید. موتسارت در لندن با [[باخ، یوهان کریستیان (۱۷۳۵ـ۱۷۸۲)|یوهان کریستیان باخ]]<ref>Johann Christian Bach </ref> دوست شد و سه قطعه از سونات‌های او را به‌صورت کنسرتوی پیانو تنظیم کرد، و در ساخت سمفونی‌ها و قطعه‌های دیگری که در آن دوران پدید آورد، از او تأثیر گرفت. موتسارت در وین نخستین مس خود (دو مینور، ک ۱۳۹) را ساخت و ''زینگشپیل باستین و باستیان''<ref>''Singspiel Bastien und Bastien und Bastienne''</ref> را به‌اجرا درآورد، اما دسیسه‌های مختلف باعث شد اپرای ''سادگی تظاهری''<ref>''La finta simplice''</ref> او به‌ روی صحنه نرود. در رم ''میزرره''<ref>''Miserere''</ref> اثر آلگری<ref>Allegri</ref> را (که انتقال نت‌نوشتۀ آن به خارج از واتیکان ممنوع بود) از حفظ بازنویسی کرد، در [[بولونیا، شهر|بولونیا]] از پدر مارتینی<ref>Padre Martini </ref> تعلیم گرفت و در امتحان [[کنترپوآن]] انجمن فیلارمونیک برگزیده شد، و در [[میلان، شهر|میلان]] اپرای ''مهرداد'' را در ۱۷۷۰ با موفقیت فراوان به‌ روی صحنه برد. یوهان هاسه<ref>''Johann Hasse''</ref> به‌روایتی هنگام اجرای ''آسکانیو''<ref>''Ascanio''</ref>، گفته بود: «این پسر موجب خواهد شد همه ما فراموش شویم». در ۱۷۷۵ برای اجرای ''دختر باغبان قلابی''<ref>''La finta giardiniera''</ref>، به [[مونیخ]] رفت. از زیباترین آثار سازی او، ''سینفونیا کنچرتانته ک ۳۶۴‌''<ref>''Sinfonia concertante K 364''</ref>، در ۱۷۷۹ ساخته شد. موتسارت در سال‌های اوج شهرتش در عرصۀ نوازندگی پیانو، ۱۷۸۲ـ۱۷۸۶، کنسرتوهای فراوانی برای استفادۀ شخصی ساخت، اما پس از آن بیشتر درگیر گرفتاری‌های مالی شد، و استخدام او در مقام آهنگ‌ساز دربار در ۱۷۸۷ پس از مرگ گلوک<ref>''Gluck''</ref> نیز چندان تأثیری در این وضعیت نداشت. نخستین اثر از سه اپرایی که بر لیبرتوهای شاعر ایتالیایی [[داپونته، لورنتسو (۱۷۴۹ـ۱۸۳۸)|لورنتسو دا پونته]]<ref>Lorenzo da Ponte</ref>، ساخت، ''عروسی فیگارو'' بود که در ۱۷۸۶ اجرا شد، و پس از آن نوبت به ''دن جووانی'' برای پراگ و ''کوزی فان ‌توته'' رسید؛ او در این آثار، اپرا را به قله‌های تازه‌ای از نبوغ موسیقایی، واقعیت نمایشی، و درخشش بیانگری رساند. شخصیت‌های اپرا تقریباً برای نخستین‌بار، از حالت نمونه‌های معمولی درآمدند و به انسان مشخص تبدیل شدند. موتسارت در ۱۷۸۸ سه سمفونی آخر خود را ساخت، که جمع‌بندی سبک سمفونیک کلاسیک‌اند. پس از سازگاری و تلفیق تمامی چیزهایی که از هایدن و دیگران آموخته بود، فرم‌های استاندارد را برگرفت و به آن‌ها معنای تازه‌ای بخشید. دیداری از برلین همراه با شاهزاده لیشنوفسکی<ref>''Prince Lichnowsky''</ref> در ۱۷۸۹ او را به [[لایپزیگ]]<ref>''Leipzig''</ref> کشاند، که در آن‌جا با دُلس<ref>Doles </ref>، جانشین باخ، دربارۀ موسیقی این استاد بزرگ به بحث نشست. پس از چند سال کم‌حاصل، در ۱۷۹۱ بیش از حد پرکار شد که بی‌تردید در مرگ زودرس او مؤثر بود؛ موتسارت در این سال ''مهربانی تیتو''<ref>''La Clemenza di Tito''</ref> (اجراشده در [[پراگ]] به‌مناسبت تاج‌گذاری امپراتور [[لیوپولد دوم (۱۸۳۵ـ۱۹۰۹)|لئوپولد دوم]]) را ساخت. ''رکوییم''<ref>''Requiem''</ref> با مرگ او ناتمام ماند و بعدها شاگردش فرانتس زوسمایر<ref>Franz Süssmayr </ref> آن را به‌پایان رساند. موتسارت از نوآوران بزرگ همچون [[هایدن، یان وان در (۱۶۳۷ـ۱۷۱۲)|هایدن]] و [[بتهوون، لودویگ وان (۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)|بتهوون]] نبود، اما در گسترۀ وسیع و متنوعی از فرم‌های موسیقی، استانداردهایی خلاقانه تعیین کرد که آهنگ‌سازان بعدی چاره‌ای جز پیروی از آن‌ها نداشتند. از‌جمله آثار اوست: اپرا ''پادشاه کرت''<ref>Rè di Creta </ref> (۱۷۸۱)، دن جووانی (۱۷۸۷). بالۀ ''ناچیزها (هیچ‌های کوچک)''<ref>''Les petits riens''</ref> (۱۷۷۸). موسیقی کلیسایی شامل موتت، ''اکسولتاته یوبیلاته''<ref>''Exsultate Jubilate''
آهنگ‌ساز و نوازندۀ اتریشی که در کودکی نبوغ حیرت‌انگیزی از خود نشان داد و در بزرگ‌سالی، استاد مسلم موسیقی بود. موتسارت خیلی زود نخستین نشانه‌های استعداد خود را بروز داد، از ۳ـ۴سالگی نواختن [[هارپسیکورد]] را فراگرفت و در ۵‌سالگی کار آهنگ‌سازی را با راهنمایی پدرش آغاز کرد. پدرش در ۱۷۶۲ او و خواهرش را (که در آن زمان ۱۱ سال داشت) به [[مونیخ]]، و بعد به [[وین]] برد، و آن دو در دربار نوازندگی کردند. سال بعد لئوپولد موتسارت که از موفقیت فرزندانش دلگرم شده بود، آنان را به گشت هنری طولانی‌تری برد. در دربار [[فرانسه]] در قصر ورسای<ref>Versailles </ref> نوازندگی کردند و چهار سونات موتسارت برای [[ویولن]] و هارپسیکورد در [[پاریس، شهر|پاریس]] به‌چاپ رسید. موتسارت در لندن با [[باخ، یوهان کریستیان (۱۷۳۵ـ۱۷۸۲)|یوهان کریستیان باخ]]<ref>Johann Christian Bach </ref> دوست شد و سه قطعه از سونات‌های او را به‌صورت کنسرتوی پیانو تنظیم کرد، و در ساخت سمفونی‌ها و قطعه‌های دیگری که در آن دوران پدید آورد، از او تأثیر گرفت. موتسارت در وین نخستین مس خود (دو مینور، ک ۱۳۹) را ساخت و ''زینگشپیل باستین و باستیان''<ref>''Singspiel Bastien und Bastien und Bastienne''</ref> را به‌اجرا درآورد، اما دسیسه‌های مختلف باعث شد اپرای ''سادگی تظاهری''<ref>''La finta simplice''</ref> او به‌ روی صحنه نرود. در رم ''میزرره''<ref>''Miserere''</ref> اثر آلگری<ref>Allegri</ref> را (که انتقال نت‌نوشتۀ آن به خارج از واتیکان ممنوع بود) از حفظ بازنویسی کرد، در [[بولونیا، شهر|بولونیا]] از پدر مارتینی<ref>Padre Martini </ref> تعلیم گرفت و در امتحان [[کنترپوآن]] انجمن فیلارمونیک برگزیده شد، و در [[میلان، شهر|میلان]] اپرای ''مهرداد'' را در ۱۷۷۰ با موفقیت فراوان به‌ روی صحنه برد. یوهان هاسه<ref>''Johann Hasse''</ref> به‌روایتی هنگام اجرای ''آسکانیو''<ref>''Ascanio''</ref>، گفته بود: «این پسر موجب خواهد شد همه ما فراموش شویم». در ۱۷۷۵ برای اجرای ''دختر باغبان قلابی''<ref>''La finta giardiniera''</ref>، به [[مونیخ]] رفت. از زیباترین آثار سازی او، ''سینفونیا کنچرتانته ک ۳۶۴‌''<ref>''Sinfonia concertante K 364''</ref>، در ۱۷۷۹ ساخته شد. موتسارت در سال‌های اوج شهرتش در عرصۀ نوازندگی پیانو، ۱۷۸۲ـ۱۷۸۶، کنسرتوهای فراوانی برای استفادۀ شخصی ساخت، اما پس از آن بیشتر درگیر گرفتاری‌های مالی شد، و استخدام او در مقام آهنگ‌ساز دربار در ۱۷۸۷ پس از مرگ گلوک<ref>''Gluck''</ref> نیز چندان تأثیری در این وضعیت نداشت. نخستین اثر از سه اپرایی که بر لیبرتوهای شاعر ایتالیایی [[داپونته، لورنتسو (۱۷۴۹ـ۱۸۳۸)|لورنتسو دا پونته]]<ref>Lorenzo da Ponte</ref>، ساخت، ''عروسی فیگارو'' بود که در ۱۷۸۶ اجرا شد، و پس از آن نوبت به ''دن جووانی'' برای پراگ و ''کوزی فان ‌توته'' رسید؛ او در این آثار، اپرا را به قله‌های تازه‌ای از نبوغ موسیقایی، واقعیت نمایشی، و درخشش بیانگری رساند. شخصیت‌های اپرا تقریباً برای نخستین‌بار، از حالت نمونه‌های معمولی درآمدند و به انسان مشخص تبدیل شدند. موتسارت در ۱۷۸۸ سه سمفونی آخر خود را ساخت، که جمع‌بندی سبک سمفونیک کلاسیک‌اند. پس از سازگاری و تلفیق تمامی چیزهایی که از هایدن و دیگران آموخته بود، فرم‌های استاندارد را برگرفت و به آن‌ها معنای تازه‌ای بخشید. دیداری از برلین همراه با شاهزاده لیشنوفسکی<ref>''Prince Lichnowsky''</ref> در ۱۷۸۹ او را به [[لایپزیگ]]<ref>''Leipzig''</ref> کشاند، که در آن‌جا با دُلس<ref>Doles </ref>، جانشین باخ، دربارۀ موسیقی این استاد بزرگ به بحث نشست. پس از چند سال کم‌حاصل، در ۱۷۹۱ بیش از حد پرکار شد که بی‌تردید در مرگ زودرس او مؤثر بود؛ موتسارت در این سال ''مهربانی تیتو''<ref>''La Clemenza di Tito''</ref> (اجراشده در [[پراگ]] به‌مناسبت تاج‌گذاری امپراتور [[لیوپولد دوم (۱۸۳۵ـ۱۹۰۹)|لئوپولد دوم]]) را ساخت. ''رکوییم''<ref>''Requiem''</ref> با مرگ او ناتمام ماند و بعدها شاگردش فرانتس زوسمایر<ref>Franz Süssmayr </ref> آن را به‌پایان رساند. موتسارت از نوآوران بزرگ همچون [[هایدن، یان وان در (۱۶۳۷ـ۱۷۱۲)|هایدن]] و [[بتهوون، لودویگ وان (۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)|بتهوون]] نبود، اما در گسترۀ وسیع و متنوعی از فرم‌های موسیقی، استانداردهایی خلاقانه تعیین کرد که آهنگ‌سازان بعدی چاره‌ای جز پیروی از آن‌ها نداشتند. از‌جمله آثار اوست: اپرا ''پادشاه کرت''<ref>Rè di Creta </ref> (۱۷۸۱)، دن جووانی (۱۷۸۷). بالۀ ''ناچیزها (هیچ‌های کوچک)''<ref>''Les petits riens''</ref> (۱۷۷۸). موسیقی کلیسایی شامل موتت، ''اکسولتاته یوبیلاته''<ref>''Exsultate Jubilate''
</ref> برای سوپرانو، ارگ، و ارکستر (ک ۱۶۵، ۱۷۷۳)، کی‌ریه<ref>Kyrie </ref> در ر مینور (ک ۳۴۱، ۱۷۸۱)، ''وسپرائه سولنس د کنفسوره''<ref>''Vesperae Solennes de Confessore''</ref> (ک ۳۳۹، ۱۷۸۰)، موتت، ''آوه وِروم کُرپوس''<ref>''Ave Verum Corpus''</ref> (ک ۶۱۸، ۱۷۹۱). سمفونی‌ها ۴۱ قطعه. سایر آثار ارکستری شامل سرنادها در ر (ک ۲۳۹، ۱۷۷۶)، ''سرناتا نتورنا (سرناد شبانگاهی)''<ref>''Serenata Notturna''</ref>، در ر (ک ۳۲۰، ۱۷۷۹، ''شیپور چاپار''<ref>''Posthorn''</ref>)، در سی‌بمل برای سیزده ساز بادی (ک ۳۶۱، ۱۷۸۱)، در سل برای سازهای زهی (ک ۵۲۵، ۱۷۸۷، ''موسیقی کوچک شبانگاهی''<ref>''Eine kleine Nachtmusik''</ref>)؛ کنسرتوها ۲۷ کنسرتوی پیانو؛ ''سینفونیا کنچرتانته'' در می‌بمل برای [[ابوآ]]، [[کلارینت]]، [[هورن (ساز)|هورن]]، و [[فاگوت]] (ک ۲۹۷ ب، ۱۷۷۸، که برخی خبرگان آن را برترین نمونه در نوع خود می‌دانند). موسیقی مجلسی ۲۳ کوآرتت زهی، شماره‌های ۱۳ـ۱ (۱۷۷۰ـ۱۷۷۳)، شماره‌های ۱۹ـ۱۴ تقدیم‌ به هایدن (۱۷۸۲ـ۱۷۸۵) در سل (ک ۳۸۷). لیدها و ترانه‌های تک‌صدایی شامل «''خشنودی''<ref>''Die Zufriedenheit''</ref>» (ک ۳۴۹)، ''بنفشه''<ref>''Das Veilchen''</ref> (ک ۴۷۶)، ''وقتی لوییزه''<ref>''Als Luise''</ref> (ک ۵۲۰)، ''ادراک شبانگاهی''<ref>''Abendempfindung''</ref> (ک ۵۲۳)، ''تصویر رؤیایی''<ref>''Das Traumbild''</ref> (ک ۵۳۰)، ''دلتنگی برای بهار''<ref>''Sehnsucht nach dem Frühlinge/Longing for Spring''</ref> (ک ۵۹۶).
</ref> برای سوپرانو، ارگ، و ارکستر (ک ۱۶۵، ۱۷۷۳)، کی‌ریه<ref>Kyrie </ref> در ر مینور (ک ۳۴۱، ۱۷۸۱)، ''وسپرائه سولنس د کنفسوره''<ref>''Vesperae Solennes de Confessore''</ref> (ک ۳۳۹، ۱۷۸۰)، موتت، ''آوه وِروم کُرپوس''<ref>''Ave Verum Corpus''</ref> (ک ۶۱۸، ۱۷۹۱). سمفونی‌ها ۴۱ قطعه. سایر آثار ارکستری شامل سرنادها در ر (ک ۲۳۹، ۱۷۷۶)، ''سرناتا نتورنا (سرناد شبانگاهی)''<ref>''Serenata Notturna''</ref>، در ر (ک ۳۲۰، ۱۷۷۹، ''شیپور چاپار''<ref>''Posthorn''</ref>)، در سی‌بمل برای سیزده ساز بادی (ک ۳۶۱، ۱۷۸۱)، در سل برای سازهای زهی (ک ۵۲۵، ۱۷۸۷، ''موسیقی کوچک شبانگاهی''<ref>''Eine kleine Nachtmusik''</ref>)؛ کنسرتوها ۲۷ کنسرتوی پیانو؛ ''سینفونیا کنچرتانته'' در می‌بمل برای [[ابوآ]]، [[کلارینت]]، [[هورن (ساز)|هورن]]، و [[فاگوت]] (ک ۲۹۷ ب، ۱۷۷۸، که برخی خبرگان آن را برترین نمونه در نوع خود می‌دانند). موسیقی مجلسی ۲۳ کوآرتت زهی، شماره‌های ۱۳ـ۱ (۱۷۷۰ـ۱۷۷۳)، شماره‌های ۱۹ـ۱۴ تقدیم‌ به هایدن (۱۷۸۲ـ۱۷۸۵) در سل (ک ۳۸۷). لیدها و ترانه‌های تک‌صدایی شامل «''خشنودی''<ref>''Die Zufriedenheit''</ref>» (ک ۳۴۹)، ''بنفشه''<ref>''Das Veilchen''</ref> (ک ۴۷۶)، ''وقتی لوییزه''<ref>''Als Luise''</ref> (ک ۵۲۰)، ''ادراک شبانگاهی''<ref>''Abendempfindung''</ref> (ک ۵۲۳)، ''تصویر رؤیایی''<ref>''Das Traumbild''</ref> (ک ۵۳۰)، ''دلتنگی برای بهار''<ref>''Sehnsucht nach dem Frühlinge/Longing for Spring''</ref> (ک ۵۹۶).

نسخهٔ ‏۲۸ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۲۳

ولفگانگ آمادیوس موتسارت
Wolfgang Amadeus Mozart
زادروز ۱۷۵۶م
درگذشت ۱۷۹۱م
ملیت  اتریشی
شغل و تخصص اصلی آهنگ ساز و نوازنده
آثار پادشاه کرت (۱۷۸۱)؛ دن جووانی (۱۷۸۷)؛ باله ناچیزها (یا هیچ های کوچک، ۱۷۷۸)
گروه مقاله موسیقی

موتسارت،‌ وُلفگانگ‌ آمادِئوس‌ (۱۷۵۶ـ۱۷۹۱م) (Mozart, Wolfgang Amadeus)


ولفگانگ آمادئوس موتسارت

آهنگ‌ساز و نوازندۀ اتریشی که در کودکی نبوغ حیرت‌انگیزی از خود نشان داد و در بزرگ‌سالی، استاد مسلم موسیقی بود. موتسارت خیلی زود نخستین نشانه‌های استعداد خود را بروز داد، از ۳ـ۴سالگی نواختن هارپسیکورد را فراگرفت و در ۵‌سالگی کار آهنگ‌سازی را با راهنمایی پدرش آغاز کرد. پدرش در ۱۷۶۲ او و خواهرش را (که در آن زمان ۱۱ سال داشت) به مونیخ، و بعد به وین برد، و آن دو در دربار نوازندگی کردند. سال بعد لئوپولد موتسارت که از موفقیت فرزندانش دلگرم شده بود، آنان را به گشت هنری طولانی‌تری برد. در دربار فرانسه در قصر ورسای[۱] نوازندگی کردند و چهار سونات موتسارت برای ویولن و هارپسیکورد در پاریس به‌چاپ رسید. موتسارت در لندن با یوهان کریستیان باخ[۲] دوست شد و سه قطعه از سونات‌های او را به‌صورت کنسرتوی پیانو تنظیم کرد، و در ساخت سمفونی‌ها و قطعه‌های دیگری که در آن دوران پدید آورد، از او تأثیر گرفت. موتسارت در وین نخستین مس خود (دو مینور، ک ۱۳۹) را ساخت و زینگشپیل باستین و باستیان[۳] را به‌اجرا درآورد، اما دسیسه‌های مختلف باعث شد اپرای سادگی تظاهری[۴] او به‌ روی صحنه نرود. در رم میزرره[۵] اثر آلگری[۶] را (که انتقال نت‌نوشتۀ آن به خارج از واتیکان ممنوع بود) از حفظ بازنویسی کرد، در بولونیا از پدر مارتینی[۷] تعلیم گرفت و در امتحان کنترپوآن انجمن فیلارمونیک برگزیده شد، و در میلان اپرای مهرداد را در ۱۷۷۰ با موفقیت فراوان به‌ روی صحنه برد. یوهان هاسه[۸] به‌روایتی هنگام اجرای آسکانیو[۹]، گفته بود: «این پسر موجب خواهد شد همه ما فراموش شویم». در ۱۷۷۵ برای اجرای دختر باغبان قلابی[۱۰]، به مونیخ رفت. از زیباترین آثار سازی او، سینفونیا کنچرتانته ک ۳۶۴‌[۱۱]، در ۱۷۷۹ ساخته شد. موتسارت در سال‌های اوج شهرتش در عرصۀ نوازندگی پیانو، ۱۷۸۲ـ۱۷۸۶، کنسرتوهای فراوانی برای استفادۀ شخصی ساخت، اما پس از آن بیشتر درگیر گرفتاری‌های مالی شد، و استخدام او در مقام آهنگ‌ساز دربار در ۱۷۸۷ پس از مرگ گلوک[۱۲] نیز چندان تأثیری در این وضعیت نداشت. نخستین اثر از سه اپرایی که بر لیبرتوهای شاعر ایتالیایی لورنتسو دا پونته[۱۳]، ساخت، عروسی فیگارو بود که در ۱۷۸۶ اجرا شد، و پس از آن نوبت به دن جووانی برای پراگ و کوزی فان ‌توته رسید؛ او در این آثار، اپرا را به قله‌های تازه‌ای از نبوغ موسیقایی، واقعیت نمایشی، و درخشش بیانگری رساند. شخصیت‌های اپرا تقریباً برای نخستین‌بار، از حالت نمونه‌های معمولی درآمدند و به انسان مشخص تبدیل شدند. موتسارت در ۱۷۸۸ سه سمفونی آخر خود را ساخت، که جمع‌بندی سبک سمفونیک کلاسیک‌اند. پس از سازگاری و تلفیق تمامی چیزهایی که از هایدن و دیگران آموخته بود، فرم‌های استاندارد را برگرفت و به آن‌ها معنای تازه‌ای بخشید. دیداری از برلین همراه با شاهزاده لیشنوفسکی[۱۴] در ۱۷۸۹ او را به لایپزیگ[۱۵] کشاند، که در آن‌جا با دُلس[۱۶]، جانشین باخ، دربارۀ موسیقی این استاد بزرگ به بحث نشست. پس از چند سال کم‌حاصل، در ۱۷۹۱ بیش از حد پرکار شد که بی‌تردید در مرگ زودرس او مؤثر بود؛ موتسارت در این سال مهربانی تیتو[۱۷] (اجراشده در پراگ به‌مناسبت تاج‌گذاری امپراتور لئوپولد دوم) را ساخت. رکوییم[۱۸] با مرگ او ناتمام ماند و بعدها شاگردش فرانتس زوسمایر[۱۹] آن را به‌پایان رساند. موتسارت از نوآوران بزرگ همچون هایدن و بتهوون نبود، اما در گسترۀ وسیع و متنوعی از فرم‌های موسیقی، استانداردهایی خلاقانه تعیین کرد که آهنگ‌سازان بعدی چاره‌ای جز پیروی از آن‌ها نداشتند. از‌جمله آثار اوست: اپرا پادشاه کرت[۲۰] (۱۷۸۱)، دن جووانی (۱۷۸۷). بالۀ ناچیزها (هیچ‌های کوچک)[۲۱] (۱۷۷۸). موسیقی کلیسایی شامل موتت، اکسولتاته یوبیلاته[۲۲] برای سوپرانو، ارگ، و ارکستر (ک ۱۶۵، ۱۷۷۳)، کی‌ریه[۲۳] در ر مینور (ک ۳۴۱، ۱۷۸۱)، وسپرائه سولنس د کنفسوره[۲۴] (ک ۳۳۹، ۱۷۸۰)، موتت، آوه وِروم کُرپوس[۲۵] (ک ۶۱۸، ۱۷۹۱). سمفونی‌ها ۴۱ قطعه. سایر آثار ارکستری شامل سرنادها در ر (ک ۲۳۹، ۱۷۷۶)، سرناتا نتورنا (سرناد شبانگاهی)[۲۶]، در ر (ک ۳۲۰، ۱۷۷۹، شیپور چاپار[۲۷])، در سی‌بمل برای سیزده ساز بادی (ک ۳۶۱، ۱۷۸۱)، در سل برای سازهای زهی (ک ۵۲۵، ۱۷۸۷، موسیقی کوچک شبانگاهی[۲۸])؛ کنسرتوها ۲۷ کنسرتوی پیانو؛ سینفونیا کنچرتانته در می‌بمل برای ابوآ، کلارینت، هورن، و فاگوت (ک ۲۹۷ ب، ۱۷۷۸، که برخی خبرگان آن را برترین نمونه در نوع خود می‌دانند). موسیقی مجلسی ۲۳ کوآرتت زهی، شماره‌های ۱۳ـ۱ (۱۷۷۰ـ۱۷۷۳)، شماره‌های ۱۹ـ۱۴ تقدیم‌ به هایدن (۱۷۸۲ـ۱۷۸۵) در سل (ک ۳۸۷). لیدها و ترانه‌های تک‌صدایی شامل «خشنودی[۲۹]» (ک ۳۴۹)، بنفشه[۳۰] (ک ۴۷۶)، وقتی لوییزه[۳۱] (ک ۵۲۰)، ادراک شبانگاهی[۳۲] (ک ۵۲۳)، تصویر رؤیایی[۳۳] (ک ۵۳۰)، دلتنگی برای بهار[۳۴] (ک ۵۹۶).

 

  1. ↑ Versailles
  2. ↑ Johann Christian Bach
  3. ↑ Singspiel Bastien und Bastien und Bastienne
  4. ↑ La finta simplice
  5. ↑ Miserere
  6. ↑ Allegri
  7. ↑ Padre Martini
  8. ↑ Johann Hasse
  9. ↑ Ascanio
  10. ↑ La finta giardiniera
  11. ↑ Sinfonia concertante K 364
  12. ↑ Gluck
  13. ↑ Lorenzo da Ponte
  14. ↑ Prince Lichnowsky
  15. ↑ Leipzig
  16. ↑ Doles
  17. ↑ La Clemenza di Tito
  18. ↑ Requiem
  19. ↑ Franz Süssmayr
  20. ↑ Rè di Creta
  21. ↑ Les petits riens
  22. ↑ Exsultate Jubilate
  23. ↑ Kyrie
  24. ↑ Vesperae Solennes de Confessore
  25. ↑ Ave Verum Corpus
  26. ↑ Serenata Notturna
  27. ↑ Posthorn
  28. ↑ Eine kleine Nachtmusik
  29. ↑ Die Zufriedenheit
  30. ↑ Das Veilchen
  31. ↑ Als Luise
  32. ↑ Abendempfindung
  33. ↑ Das Traumbild
  34. ↑ Sehnsucht nach dem Frühlinge/Longing for Spring
برگرفته از «https://wikijoo.ir/index.php?title=موتسارت،_ولفگانگ_آمادیوس_(۱۷۵۶ـ۱۷۹۱)&oldid=2010200712»