پرز د کوئیار، خاویر: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
جز (Mohammadi3 صفحهٔ پرز د کوییار، خاویر (۱۹۲۰) را به پرز د کوئیار، خاویر منتقل کرد)
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:


پِرِز دِ کوئیار، خاویِر (۱۹۲۰)(Perez de Cuellar, Javier)
پِرِز دِ کوئیار، خاویِر (۱۹۲۰-۲۰۲۰م)(Perez de Cuellar, Javier)


دیپلمات و سیاستمدار اهل پرو، پنجمین دبیرکل سازمان ملل متحد (۱۹۸۲ـ۱۹۹۱)، و نخست‌وزیر پرو در سال ۲۰۰۰. توفیق تلاش‌های دیپلماتیک او برای پایان‌دادن به جنگ عراق علیه ایران<ref> Iran-Iraq War</ref> در ۱۹۸۸ و کسب استقلال نامیبیا<ref>Namibia  
دیپلمات و سیاستمدار اهل [[پرو]]، پنجمین دبیرکل [[سازمان ملل متحد]] (۱۹۸۲ـ۱۹۹۱م)، و نخست‌وزیر پرو در سال ۲۰۰۰م. توفیق تلاش‌های دیپلماتیک او برای پایان‌دادن به [[جنگ ایران و عراق|جنگ عراق علیه ایران]]<ref> Iran-Iraq War</ref> در ۱۹۸۸م و کسب استقلال [[نامیبیا]]<ref>Namibia  


</ref> در ۱۹۸۹ بر منزلت سازمان ملل افزود. نامزد انتخابات ریاست جمهوری پرو در ۱۹۹۵ بود، اما رقیبش آلبرتو فوجیموری<ref>Alberto Fujimori </ref> او را شکست داد. پس از کناره‌گیری فوجیموری در سال ۲۰۰۰، رئیس‌جمهور والنتین پانیاگوا<ref>Valentin Paniagua</ref> او را به نخست‌وزیری منصوب کرد. پرز د کوئیار در مقام دبیرکل سازمان ملل متحد نتوانست مناقشۀ خلیج فارس را حل کند. نیروهای ائتلاف سازمان ملل در ژانویۀ ۱۹۹۱ جنگ علیه عراق را آغاز کردند. اما بعد، در ۱۹۹۱، برای آزادی اسرای غربی که در بیروت نگهداری می‌شدند، مذاکره کرد. جنگ خلیج فارس به‌علت حملۀ عراق به کویت در ۱۹۹۰ به‌وقوع پیوست. پرز د کوئیار نمایندۀ پرو در نخستین مجمع عمومی سازمان ملل متحد (۱۹۴۶ـ۱۹۴۷) بود، و متعاقباً چندین‌بار به مقام سفارت پرو در کشورهایی مانند سوئیس و شوروی برگزیده شد. از ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۵ نمایندۀ دایمی پرو در سازمان ملل بود و در ۱۹۷۹ معاون دبیرکل آن سازمان شد.
</ref> در ۱۹۸۹م بر منزلت سازمان ملل افزود. نامزد انتخابات ریاست جمهوری پرو در ۱۹۹۵م بود، اما رقیبش [[فوجیموری، آلبرتو (۱۹۳۸)|آلبرتو فوجیموری]]<ref>Alberto Fujimori </ref> او را شکست داد. پس از کناره‌گیری فوجیموری در سال ۲۰۰۰م، رئیس‌جمهور والنتین پانیاگوا<ref>Valentin Paniagua</ref> او را به نخست‌وزیری منصوب کرد. پرز د کوئیار در مقام دبیرکل سازمان ملل متحد نتوانست مناقشۀ [[خلیج فارس]] را حل کند. نیروهای ائتلاف سازمان ملل در ژانویۀ ۱۹۹۱م جنگ علیه [[عراق]] را آغاز کردند. اما بعد، در ۱۹۹۱م، برای آزادی اسرای غربی که در [[بیروت]] نگهداری می‌شدند، مذاکره کرد. جنگ خلیج فارس به‌علت حملۀ عراق به [[کویت]] در ۱۹۹۰م به‌وقوع پیوست. پرز د کوئیار نمایندۀ پرو در نخستین مجمع عمومی سازمان ملل متحد (۱۹۴۶ـ۱۹۴۷م) بود، و متعاقباً چندین‌بار به مقام سفارت پرو در کشورهایی مانند [[سوئیس]] و [[شوروی]] برگزیده شد. از ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۵م نمایندۀ دایمی پرو در سازمان ملل بود و در ۱۹۷۹م معاون دبیرکل آن سازمان شد.


<br/> <br/> <!--13091300-->
<br/> <br/> <!--13091300-->


[[Category:تاریخ جهان]] [[Category:سایر کشورها و حکومت های آمریکایی]] [[Category:مدیریت و سازمانهای بین المللی]] [[Category:(مدیریت و سازمانهای بین المللی)اشخاص و آثار، اصطلاحات و مفاهیم]]
[[Category:تاریخ جهان]] [[Category:سایر کشورها و حکومت های آمریکایی]] [[Category:مدیریت و سازمانهای بین المللی]] [[Category:(مدیریت و سازمانهای بین المللی)اشخاص و آثار، اصطلاحات و مفاهیم]]

نسخهٔ ‏۱۲ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۵۶

پِرِز دِ کوئیار، خاویِر (۱۹۲۰-۲۰۲۰م)(Perez de Cuellar, Javier)

دیپلمات و سیاستمدار اهل پرو، پنجمین دبیرکل سازمان ملل متحد (۱۹۸۲ـ۱۹۹۱م)، و نخست‌وزیر پرو در سال ۲۰۰۰م. توفیق تلاش‌های دیپلماتیک او برای پایان‌دادن به جنگ عراق علیه ایران[۱] در ۱۹۸۸م و کسب استقلال نامیبیا[۲] در ۱۹۸۹م بر منزلت سازمان ملل افزود. نامزد انتخابات ریاست جمهوری پرو در ۱۹۹۵م بود، اما رقیبش آلبرتو فوجیموری[۳] او را شکست داد. پس از کناره‌گیری فوجیموری در سال ۲۰۰۰م، رئیس‌جمهور والنتین پانیاگوا[۴] او را به نخست‌وزیری منصوب کرد. پرز د کوئیار در مقام دبیرکل سازمان ملل متحد نتوانست مناقشۀ خلیج فارس را حل کند. نیروهای ائتلاف سازمان ملل در ژانویۀ ۱۹۹۱م جنگ علیه عراق را آغاز کردند. اما بعد، در ۱۹۹۱م، برای آزادی اسرای غربی که در بیروت نگهداری می‌شدند، مذاکره کرد. جنگ خلیج فارس به‌علت حملۀ عراق به کویت در ۱۹۹۰م به‌وقوع پیوست. پرز د کوئیار نمایندۀ پرو در نخستین مجمع عمومی سازمان ملل متحد (۱۹۴۶ـ۱۹۴۷م) بود، و متعاقباً چندین‌بار به مقام سفارت پرو در کشورهایی مانند سوئیس و شوروی برگزیده شد. از ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۵م نمایندۀ دایمی پرو در سازمان ملل بود و در ۱۹۷۹م معاون دبیرکل آن سازمان شد.



  1. Iran-Iraq War
  2. Namibia
  3. Alberto Fujimori
  4. Valentin Paniagua