تراژدی: تفاوت میان نسخه‌ها

تراژدی‌های [[شکسپیر، ویلیام (۱۵۶۴ـ ۱۶۱۶)|شکسپیر]]<ref>Shakespeare </ref> و معاصرانش به این گرایش دارند که توان بالقوۀ تلف‌شده را مثلاً در قدرت یک شخص (''[[مکبث (ح 1005ـ1057م)|مکبث]]''<ref>''Macbeth'' </ref>، ۱۶۰۵ـ۱۶۰۶؛ ''[[شاه لیر]]''<ref>''King Lear'' </ref>، ۱۶۰۵ـ۱۶۰۶) یا در عشق (''[[رومیو و ژولیت|رومئو و ژولیت]]''<ref>''Romeo and Juliet'' </ref>، ۱۵۹۴ـ۱۵۹۵؛ ''[[اتللو|اُتللو]]''<ref>''Othello'' </ref>، ۱۶۰۴ـ۱۶۰۵) درگیر سازند. در اواخر قرن ۱۹ و قرن ۲۰ این مفهوم را رد کرده‌اند، که شخصیت تراژیک باید فردی والامرتبه، و سرگذشت او به سبک منظوم فاخری نوشته شده ‌باشد. این امر، از جهات مختلف، بازتابی از دگرگونی اجتماعی است. نمایش‌نامه‌های [[ایبسن، هنریک (۱۸۲۸ـ۱۹۰۶)|ایبسن]]<ref>Ibsen </ref>، نویسنده نروژی، چگونگی نابود‌شدن زندگی طبقۀ متوسط را ترسیم می‌کنند، در حالی‌که [[یوجین اونیل]]<ref>Eugene O’Neill </ref>، [[تنسی ویلیامز]]<ref>Tennessee Williams </ref>، و [[آرتور میلر]]<ref>Arthur Miller </ref>، نمایش‌نویسان امریکایی، و جان آزبورن<ref>John Osborne </ref> انگلیسی به ترسیم قهرمانان مرد و زن تراژیک راستین طبقۀ کارگر می‌پردازند. تئاتر حماسی [[برشت، برتولد (۱۸۹۸ـ۱۹۵۶)|برشت]]<ref>Brecht's epic theatre</ref>، نمایش‌نامه‌نویس آلمانی، که در آن اَعمال زشت صاحبان زر و زور، زندگی عوام بی‌گناه را به فساد و تباهی می‌کشند، بر بسیاری از این تراژدی‌های اعتراض<ref>tragedies of protest </ref> پیشی می‌گیرد که دل‌مشغولی‌های آنان، هنر نمایش و نثر [[اکسپرسیونیسم (هنر)|اکسپرسیونیسم]]<ref>expressionism </ref> اوایل قرن ۲۰ را انعکاس می‌بخشند.