جولینی، کارلو (۱۹۱۴ـ۲۰۰۵)
جولینی، کارلو (۱۹۱۴ـ۲۰۰۵)
| کارلو جولینی Carlo Giulini | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۱۴م |
| درگذشت | ۲۰۰۵م |
| ملیت | ایتالیایی |
| شغل و تخصص اصلی | رهبر ارکستر |
| آثار |
اجرای رادیویی ۱۹۵۱ از اپرای دنیای ماه (۱۷۷۷) در ۱۹۵۸ دون کارلوس را در اپرای سلطنتی در کاونت گاردن رهبری کرد |
| گروه مقاله | موسیقی |
(Giulini, Carlo)
رهبر ارکستر ایتالیایی. از ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۴ رهبر ارکستر فیلارمونیک لوس‌آنجلس[۱]، و از ۱۹۵۳ تا ۱۹۵۵ رهبر اصلی ارکستر اپرای لا اسکالا[۲]، میلان، بود که با ماریا کالاس[۳]، زفیرلی[۴]، و ویسکونتی[۵] همکاری داشت. کار شاخص او تفسیرهایش از آثار وردی[۶]، باخ، موتسارت، و بتهوون است، که در آن‌ها تغزل‌گرایی ایتالیایی را با شکوه و عظمت‌پرستی خشک سنت آلمانی درهم می‌آمیزد. جولینی از ۱۹۴۶ تا ۱۹۵۱ در رادیو میلان[۷] به احیای اپراهای مهجور اسکارلاتّی[۸]، مالاپیِرو[۹]، و بارتوک[۱۰] پرداخت. اجرای رادیویی ۱۹۵۱ او از اپرای دنیای ماه[۱۱] (۱۷۷۷) اثر هایدن[۱۲] توجه آرتورو توسکانینی[۱۳] را جلب کرد و باعث شد او را برای استخدام در لا اسکالا توصیه کند. جولینی، ویولا و رهبری ارکستر را در آکادمی سانتا سسیلیا[۱۴] در رم آموخت. در ۱۹۵۵ نخستین اجرای او در ادینبورگ[۱۵]، اسکاتلند، بود. در ۱۹۵۸ دون کارلوس[۱۶] را در اپرای سلطنتی در کاونت گاردن[۱۷] رهبری کرد. از ۱۹۶۷ اپرا را رها کرد و به کنسرت‌های ارکستری روآورد. در ۱۹۸۲ با فالستاف[۱۸] اثر وردی به اپرا بازگشت.