خور و بیابانک، شهرستان
خور و بیابانک، شهرستان (County) Khur and Biabanak
شرقی‌ترین شهرستان استان اصفهان، در مجاورت خراسان جنوبی، در نواحی مرکزی ایران، به مرکزیت اداری شهر خور. در سال 1388ش، بنابر مصوبۀ هیأت دولت در جلسۀ 31 خرداد همان سال، با انتزاع بخش خور و بیابانک از شهرستان نایین ایجاد شده است. اگرچه با توجه به شواهد متعدد باستان‌شناختی، تاریخی و زبان‌شناختی سابقۀ روستانشینی در این منطقه به سده‌های 2 و 3پ‌م می‌رسد، اما کاربرد این نام‌ها (خور و بیابانک) برای منطقه به دورۀ صفویه و پس از آن برمی‌گردد. نام خور برگرفته از واژۀ خورشید است. همچنین در اصطلاح جغرافیایی، این واژه به سواحل کم‌عمق اطلاق می‌شود. واژۀ بیابانک نیز اصطلاحی جغرافیایی و به معنای بیابانِ کوچک یا نیمه‌کویر است. در منابع اسلامی سدۀ 4ق نام چند روستای منطقۀ بیابان/بیابانک ذکر شده است: جرمق/ گرمه/ کرمه (جندق کنونی)، بیادق/ بیاذق/ پیاده (روستای بیاضه کنونی)، و ارابه. در این دوره اسماعیلیان در منطقۀ بیابانک پایگاه (دژ) داشتند. یاقوت حموی و حمدالله مستوفی در سده‌های 7 و 8ق از این ناحیه به اعتبار شهر جرمق که به خاطر واقع بودن در مسیر اصفهان به نیشابور اعتبار و اهمیت داشته یاد کرده‌اند. از بیابانک پس از این تا دورۀ شاه عباس اول دیگر نشانی در منابع نیست. به دستور شاه عباس (که خود ضمن گذر از جرمق به مشهد سفر کرده بود) ستون‌های آجری در ریگزارهای بیابانک برای راهنمایی مسافران ساخته شد که برخی از آن‌ها هنوز باقی مانده است. تا دورۀ قاجار، منطقۀ بیابانک از توابع طبس (خراسان یا یزد) بود. جندق و بیابانک تا اواخر حکومت فتحعلی‌شاه قاجار جزو یزد بود. در دورۀ ناصری جندق و بیابانک به قرای سبعه معروف بود. در 1240ق تابع ایالت کومس/ قومس (دامغان و سمنان) و در 1337ق تابع ایالت خراسان و سیستان شد. خور و بیابانک از 1301 تا 1306ش ولایتی مستقل بود و دوباره در همین سال اخیر تا 1327ش جزو ایالت یزد شد. در 1327ش یکی از بخش‌های تشکیل‌دهندۀ شهرستان نایین در استان اصفهان بود. آبادی خور (به منزلۀ مرکز اداری بخش خور و بیابانک) در 1341ش به شهر ارتقاء یافت. در 1345ش بخش خور و بیابانک مشتمل بر جندق و ناحیۀ بیابانک بود. در خرداد 1369ش، دهستان‌های بیابانک، جندق و نخلستان، در بخش خور و بیابانک، در شهرستان نایین تشکیل شد. و نهایتاً این بخش در سال 1388ش به شهر ارتقاء یافت.