ابن عربی، ابوبکر محمد بن عبدالله (۴۶۸ـ۵۴۳ق)

ابوبکر محمد بن عبدالله بن عربی;
زادروز	۴۶۸ق;
درگذشت	۵۴۳ق
ملیت	اندلسی
شغل و تخصص اصلی	فقیه مالکی، محدث و مفسر
آثار	احکام‌القرآن که معروف‌ترین اثر اوست؛ مختصر ترتیب‌الرحله؛ شرح‌ الاسماءالحسنی؛ قانون التأویل؛ الناسخ و المنسوخ فی القرآن
گروه مقاله	فقه و اصول و احکام

(نام کامل: ابوبكر محمد بن عبدالله بن محمد بن عبدالله بن احمد مَعافِرى اشبيلى، معروف به قاضی ابوبکر بن عربی، در متون فارسی با حفظ «ال» به صورت «ابن العربی» هم می‌نویسند تا با ابن عربی عارف مشهور اشتباه نشود) فقیه مالکی، محدث و مفسر اندلسی. پدرش از بزرگان اشبیلیه (سویل) از شهرهای مهم اسپانیا بود. در ۴۸۵‌‌ق به‌همراه پدرش به شام رفت و سه سال در بیت‌المقدس ساکن شد و نزد ابوبکر طرطوشی و مکی بن عبدالسلام رمیلی به فراگیری علوم پرداخت. سپس به عراق رفت و در کلاس درس اساتید بزرگی همچون ابوبکر شاشی و خطیب تبریزی شرکت کرد. در ۴۸۹‌ق به‌ قصد به‌جا آوردن مناسک حج به حجاز رفت و در مراسم حج از مجاهدت‌های در‌ برابر تهاجمات مسیحیان داد سخن داد و خواستار روابط دوستانه سیاسی میان شرق و غرب شد تا برضد تهاجمات مسیحیان متحد شوند. در سفر به بغداد مدتی مصاحب امام محمد غزالی بود. در بازگشت به اشبیلیه در نبردهای ضد مسیحیان در کنار امیران مرابطی شرکت کرد. همچنین با ابراهیم بن یوسف بن تاشفین، حکمران اشبیلیه، ارتباط خوبی برقرار ساخت. او از لحاظ عقاید، سَلَفی بود و این نگرش وی به‌وضوح در کتاب القواصم او مشهود است. در فقه نیز مذهب مالکی داشت. ابن عربی در انتقال آثار شرقیان به غرب اسلامی و نیز آثار پیشینیان به نسل بعد سهمی درخور توجه داشته است. برخی از آثارش عبارت‌اند از احکام‌القرآن که معروف‌ترین اثر اوست؛ مختصر ترتیب‌الرحله؛ شرح‌ الاسماءالحسنی؛ قانون التأویل؛ الناسخ و المنسوخ فی القرآن.