آر نوو: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi1 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آر نووُ (art nouveau)<br/> سبکی تزیینی در هنرهای بصری<ref>visual arts</ref>، طراحی داخلی<ref>interior design</ref> | آر نووُ (art nouveau)<br/> سبکی تزیینی در هنرهای بصری<ref>visual arts</ref>، [[طراحی داخلی]]<ref>interior design</ref> و [[معماری]] که از ۱۸۹۰ تا ۱۹۱۰م به اوج شکوفایی رسید. الگوها و تزیینات خطی پر‌پیچ‌‌و‌تاب و اندام‌وارِ<ref>organic</ref> متأثر از گیاهان و موجودات زنده، مشخصۀ این سبک بود. آر نووُ در [[انگلستان]] در تصویرسازی‌های [[بیردزلی، اوبری (۱۸۷۲ـ۱۸۹۸)|اوبری بیردزلی]]<ref>Aubrey Beardsley</ref>، در [[اسکاتلند]] در طراحی‌های داخلی [[مکینتاش، چارلز رنی (۱۸۶۸ـ۱۹۲۸)|چارلز رنی مکینتاش]]<ref>Charles Rennie Mackintosh</ref>، در [[فرانسه]] در آثار شیشه‌ای [[لالیک، رنه|رنه لالیک]]<ref>René Lalique</ref> و پوسترهای [[موخا، آلفونس ماریا (۱۸۶۰ـ۱۹۳۹)|آلفونس موخا]]<ref>Alphonse Mucha</ref>، و در [[امریکا، ایالات متحده|امریکا]]، در چراغ‌ها و آثار فلزی لوئی کامفورت تیفانی<ref>Louis Comfort Tiffany</ref> تجسم یافت. این سبک در [[آلمان]]، [[یوگنت اشتیل]]<ref>Jugendstil</ref>، در [[ایتالیا]]، استیله لیبرتی (فلورئاله)<ref>Stile Liberty (Floreale)</ref>، و در [[اسپانیا]]، مدرنیسمو<ref>Modernismo</ref>، نام گرفت. آر نووُ به لحاظ استفاده از خطوط منحنیِ پر‌پیچ‌‌و‌تاب، و گرایش به تزیین، تا حدّی از آثار متأخر گروه احیاگران [[هنر پیشارافایلی|هنر پیشارافائلی]]<ref>Pre-Raphaelite</ref> تأثیر پذیرفته است، که در کار خود از الگوهای گیاهی، بسیار استفاده می‌کردند. طراحی‌های ویلیام ماریس<ref>William Morris</ref>، نمونه‌هایی درخور توجه‌اند، که از اعضای اصلی جنبش هنرها و صنایع دستی<ref>Arts and Crafts Movement</ref> نیز بود و می‌کوشید سبکی زنده و پرنشاط در عالم هنرهای کاربردی پدید آوَرد. برداشت موشکافانه‌تر و عمیق‌تر این سبک در طراحی‌های اوبری بیردزلی مشهود است. سبک آر نووُ به‌ویژه در [[اتریش]]، [[بلژیک]]، انگلستان، و آلمان شکوفا شد، و تأثیر ماریس و بیردزلی در آن آشکارا دیده می‌شد. نشریۀ استودیو در شماره‌های آغازینش به معرفی و رواج آر نووُ پرداخت، و نخستین شمارۀ آن با چاپ آثار بیردزلی انتشار یافت. تأکیدی که سبک آر نووُ بر اصالت خط و تزیین داشت، در آثار بسیاری از نقاشان و گرافیست‌های آن دوره نیز مشهود است: هنرمندانی همچون [[مونش، ادوارد (۱۸۶۳ـ۱۹۴۴)|ادوارد مونش]]<ref>Edvard Munch</ref>، [[کلیمت، گوستاف (۱۸۶۲ـ۱۹۱۸)|گوستاو کلیمت]]<ref>Gustav Klimt</ref>، [[هودلر، فردیناند (۱۸۵۳ـ۱۹۱۸)|فردیناند هودلر]]<ref>Ferdinand Hodler</ref> و حتی [[لوترک، هانری دو تولوز|هانری دو تولوز لوترک]]<ref>Henri de Toulouse-Lautrec</ref>، [[گوگن، پل (۱۸۴۸ـ۱۹۰۳)|پل گوگن]]<ref>Paul Gauguin</ref>، و [[ون گوگ، ونسان (۱۸۵۳ـ۱۸۹۰)|ونسان ون‌‌گوگ]]<ref>Vincent van Gogh</ref>. آر نووُ در عرصۀ معماری و طراحی داخلی، به سادگی نوینی در طراحی گرایش داشت، که به احداث ساختمان‌هایی با نمای [[شیشه]] و [[آهن]] انجامید؛ در این ساختمان‌ها عنصر خط آشکارا تسلط دارد و از عناصر تزیینی بیشتری استفاده شده است. از‌جمله معمارانی که از سبک آر نووُ بسیار تأثیر پذیرفتند، [[گایودی، آنتونیو (۱۸۵۲ـ۱۹۲۶)|آنتونیو گائودیِ]]<ref>Antonio Gaudí</ref> اسپانیایی؛ [[گیمار، هکتور ژرمن (۱۸۶۷ـ۱۹۴۲)|هکتور گیمار]]<ref>Hector Guimard</ref> فرانسوی، طراح ورودیِ ایستگاه‌های متروی پاریس؛ و [[هورتا، ویکتور بارون (۱۸۶۱ـ۱۹۴۷)|ویکتور هورتا]]<ref>Victor Horta</ref>، معمار بلژیکی، درخور ذکرند. اصطلاح آر نووُ به‌معنای «هنر جدید»، برگرفته از نام مغازه‌ای در [[پاریس، شهر|پاریس]] است که در ۱۸۹۵ افتتاح شد. | ||
| | ||
نسخهٔ ۱۲ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۹:۵۹
آر نووُ (art nouveau)
سبکی تزیینی در هنرهای بصری[۱]، طراحی داخلی[۲] و معماری که از ۱۸۹۰ تا ۱۹۱۰م به اوج شکوفایی رسید. الگوها و تزیینات خطی پر‌پیچ‌‌و‌تاب و اندام‌وارِ[۳] متأثر از گیاهان و موجودات زنده، مشخصۀ این سبک بود. آر نووُ در انگلستان در تصویرسازی‌های اوبری بیردزلی[۴]، در اسکاتلند در طراحی‌های داخلی چارلز رنی مکینتاش[۵]، در فرانسه در آثار شیشه‌ای رنه لالیک[۶] و پوسترهای آلفونس موخا[۷]، و در امریکا، در چراغ‌ها و آثار فلزی لوئی کامفورت تیفانی[۸] تجسم یافت. این سبک در آلمان، یوگنت اشتیل[۹]، در ایتالیا، استیله لیبرتی (فلورئاله)[۱۰]، و در اسپانیا، مدرنیسمو[۱۱]، نام گرفت. آر نووُ به لحاظ استفاده از خطوط منحنیِ پر‌پیچ‌‌و‌تاب، و گرایش به تزیین، تا حدّی از آثار متأخر گروه احیاگران هنر پیشارافائلی[۱۲] تأثیر پذیرفته است، که در کار خود از الگوهای گیاهی، بسیار استفاده می‌کردند. طراحی‌های ویلیام ماریس[۱۳]، نمونه‌هایی درخور توجه‌اند، که از اعضای اصلی جنبش هنرها و صنایع دستی[۱۴] نیز بود و می‌کوشید سبکی زنده و پرنشاط در عالم هنرهای کاربردی پدید آوَرد. برداشت موشکافانه‌تر و عمیق‌تر این سبک در طراحی‌های اوبری بیردزلی مشهود است. سبک آر نووُ به‌ویژه در اتریش، بلژیک، انگلستان، و آلمان شکوفا شد، و تأثیر ماریس و بیردزلی در آن آشکارا دیده می‌شد. نشریۀ استودیو در شماره‌های آغازینش به معرفی و رواج آر نووُ پرداخت، و نخستین شمارۀ آن با چاپ آثار بیردزلی انتشار یافت. تأکیدی که سبک آر نووُ بر اصالت خط و تزیین داشت، در آثار بسیاری از نقاشان و گرافیست‌های آن دوره نیز مشهود است: هنرمندانی همچون ادوارد مونش[۱۵]، گوستاو کلیمت[۱۶]، فردیناند هودلر[۱۷] و حتی هانری دو تولوز لوترک[۱۸]، پل گوگن[۱۹]، و ونسان ون‌‌گوگ[۲۰]. آر نووُ در عرصۀ معماری و طراحی داخلی، به سادگی نوینی در طراحی گرایش داشت، که به احداث ساختمان‌هایی با نمای شیشه و آهن انجامید؛ در این ساختمان‌ها عنصر خط آشکارا تسلط دارد و از عناصر تزیینی بیشتری استفاده شده است. از‌جمله معمارانی که از سبک آر نووُ بسیار تأثیر پذیرفتند، آنتونیو گائودیِ[۲۱] اسپانیایی؛ هکتور گیمار[۲۲] فرانسوی، طراح ورودیِ ایستگاه‌های متروی پاریس؛ و ویکتور هورتا[۲۳]، معمار بلژیکی، درخور ذکرند. اصطلاح آر نووُ به‌معنای «هنر جدید»، برگرفته از نام مغازه‌ای در پاریس است که در ۱۸۹۵ افتتاح شد.
- ↑ visual arts
- ↑ interior design
- ↑ organic
- ↑ Aubrey Beardsley
- ↑ Charles Rennie Mackintosh
- ↑ René Lalique
- ↑ Alphonse Mucha
- ↑ Louis Comfort Tiffany
- ↑ Jugendstil
- ↑ Stile Liberty (Floreale)
- ↑ Modernismo
- ↑ Pre-Raphaelite
- ↑ William Morris
- ↑ Arts and Crafts Movement
- ↑ Edvard Munch
- ↑ Gustav Klimt
- ↑ Ferdinand Hodler
- ↑ Henri de Toulouse-Lautrec
- ↑ Paul Gauguin
- ↑ Vincent van Gogh
- ↑ Antonio Gaudí
- ↑ Hector Guimard
- ↑ Victor Horta