جنگ های ایران و ازبک

جنگ‌های ایران و ازبک (Iran and Uzbek wars)

جنگ‌هایی طولانی که در قرن 10ق میان صفویان و شیبانیان بر سر تصرف خراسان درگرفت. مقصوی از ازبکان گروهی از بازماندگان مغول‌اند که از حدود 904ق سلطنت ماوراءالنهر را در دست گرفتند و در آن‌جا دولتی پی افکندند. آنان از فرزندان شیبان، نوه چنگیزخان بودند و بدان مناسبت، آنان را شیبانی می‌خواندند. آغاز نبردهای ایرانیان و ازبکان به دورۀ فرمانروایی شیبک‌خان برمی‌گردد. وی با ادعای پشتیبانی از اهل سنّت، شاه اسماعیل اول صفوی را به مذهب اهل سنت فراخواند و چندین‌بار نامه‌های تحقیرآمیز برای او نوشت. سرانجام در 916ق شاه صفوی برای نبرد با او به خراسان تاخت و نیروهای ازبک را در محمودآباد مرو درهم شکست و شیبک‌خان را کشت. دو سال بعد به فرمان اسماعیل اول صفوی، نجم ثانی، برای سرکوب مجدد شورش ازبکان ماوراءالنهر، به آن سرزمین روانه شد و پیروزی‌هایی نیز به دست آورد، اما سرنجام در جنگ غجدوان به دست عبیدالله‌خان که در آن زمان حاکم بخارا بود، به قتل رسید (918ق). در پی آن بار دیگر خراسان عرصه تاخت و تاز ازبکان گردید. ایشان پس از شکست ایرانیان در جنگ چالدران، فرصت را غنیمت دانسته جندبار دیگر به خراسان یورش بردند، اما توفیق چندانی نیافتند. پس از مرگ شاه اسماعیل در 930ق، عبیدالله‌خان که در آن زمان سرداران کوچکونجی‌خان