اصحاب اجماع
اَصحاب اِجماع
در اصطلاح علم رجال، تنی‌چند از اصحاب برجستۀ ائمۀ اطهار (ع) که وثاقت، فقاهت و صحّت روایات ایشان مورد اجماع و اتفاق همۀ علمای شیعه بوده است. نخستین کسی که این اجماع را نقل کرده، شیخ ابوعمرو کشی است و آنان را برحسب زمان در سه طبقه شناسانده است: ۱. فقهای اصحاب امام باقر (ع) و امام صادق (ع): زراره بن أعین، برید بن معاویه، ابوبصیر اسدی/بختری، محمد بن مسلم و فضیل بن یسار؛ ۲. بزرگان اصحاب امام صادق (ع): جمیل بن درّاج، عبدالله بن بکیر، عبدالله بن مسکان، ابان بن عثمان، حماد بن عیسی و حماد بن عثمان؛ ۳. فقهای اصحاب امام کاظم (ع) و امام رضا (ع): یونس بن عبدالرحمان، صفوان بن یحیی، محمد بن ابی عمیر، عبدالله بن مغیره، حسن بن محبوب سرّاد، احمد بن محمد بن ابی نصر بزنطی. البته برخی علما به جای حسن بن محبوب از حسن بن علی بن فضّال و فضالة بن ایوب و بعضی به جای فضالة از عثمان بن عیسی نام برده‌اند.