آناهیتا (اسطوره): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۰ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آناهیتا (اسطوره) Anahita<br> | |||
[[پرونده:10235700- 10.jpg|بندانگشتی|تصویر آناهیتا بر روی ظرف زراندود در موزۀ کلیولند<ref>Cleveland Museum of Art</ref>، مربوط به دورۀ ساسانی ]] | |||
(یا: اَناهیتا؛ اَناهید؛ و ناهید در فارسی امروزی) بزرگ‌ترین و محبوب‌ترین ایزدبانو در [[اساطیر ایران|اساطیر ایرانی]] و آیین [[زرتشت]]. ایزدبانوی نگهبان [[آب|آب]]<nowiki/>های روان، خرد و باروری و نگهبان خانواده در دین [[زردشتی، آیین|زردشتی]] و باورهای ایران پیش از [[اسلام]]. آناهیتا واژه‌ای است اوستایی به‌معنی پاک و زنندۀ پلیدی. در [[آبان یشت]] (یشت پنجم) که یکی از بزرگ‌ترین یشت‌هاست ستایش و توصیف شده است. مهم‌ترین ویژگی‌‌ای که در اوستا و اساطیر ایرانی برای آناهیتا برشمرده شده پاکی و پاکدامنی اوست، که این ویژگی وجه امتیاز یا اختلاف او با همتای یونانی‌اش، [[آفرودیت]]، است. در مشخصات ظاهری نیز آناهیتا به‌سان دختر باکرۀ بسیار زیبارو و خوش‌اندام، درخشان، آراسته، باشکوه، و با اندام بیشتر پوشیده به تن‌پوش‌های مجلل و مزین توصیف و تصویر شده است. مهم‌ترین ویژگی‌های دیگر او باروری، عشق، بخشندگی، خردمندی و نگاهداری زنان و دختران است. | |||
پیشوند «آن» یا «اَن» در زبان اوستایی به‌معنای نفی است و آهیته یا اَهیته به‌معنی پلیدی و زشتی است. در ''اوستای'' عهد [[ساسانیان|ساسانی]] نام آناهیتا با پیشوند اَرِدْویسور (به‌معنای پُرزور) همراه است. ایرانیان باستان برای حفظ حرمت آناهیتا در آب‌های روان شست‌وشو نمی‌کردند و یا آن را نمی‌آلودند. گل نیلوفر یا لوتوس در هنر ایران پیش از اسلام نماد آناهیتا بود. در میان اشیاء مفرغی [[لرستان]]، از ۸۰۰ تا ۷۰۰پ‌م، نشانه‌هایی از آناهیتا به‌چشم می‌خورد. [[اردشیر هخامنشی دوم ( ـ۳۶۰پ م)|اردشیر دوم هخامنشی]] خود را خادم آناهیتا معرفی می‌کند. در زمان [[اشکانیان|اشکانیان]] آناهیتا و [[میترا]] به اوج قدرت رسمی می‌‌رسند و با [[اهورامزدا]] اتحادی نیرومند تشکیل می‌دهد. در این دوره آناهیتا در مقام ایزد آب و باروری رونق و جایگاهی بی‌سابقه دارد و به‌‌گاه حتی پرستش او مقدّم بر دیگر ایزدان می‌شود. تمام معابد ایرانی این دوره به آناهیتا هدیه شده‌اند. از آن میان معبد شیز (معروف به [[تخت سلیمان، مجموعه باستانی|تخت سلیمان]]) است. گمان می‌رود که بنای قَصرالصوص (کاخ دزدان) در [[کنگاور، شهر|کَنگاور]] در استان [[کرمانشاه، استان|کرمانشاه]] بازمانده‌های معبد آناهیتا باشد. آناهیتا ایزدبانوی محبوب و حامی نخستین شاهان ساسانی به‌شمار می‌رفت. [[ساسان]]، [[بابک]]، [[اردشیر بابکان ( ـ۲۴۱م)|اردشیر بابکان]] (۲۲۴ـ۲۴۱م) و [[شاپور ساسانی اول|شاپور اول ساسانی]] (۲۴۱ـ۲۷۰م) خادمان [[آتشکده آناهیتا|آتشکدۀ آناهیتا]] در شهر [[استخر، شهر قدیم|استخر]] در [[پارس، ناحیه باستانی|پارس]] بودند. شاپور ساسانی اول پس از پیروزی بر [[والریانوس]] امپراتور روم (۲۵۳ـ۲۶۰م) در نبرد اِدِسا‌ـ‌حَرّان، شهر [[بیشاپور، شهر باستانی|بیشاپور]] را پی افکند که نگین آن معبد آناهیتا بود. نقش ایزدبانوی آناهیتا را به‌صورت زنی باوقار که هاله‌ای بر سر دارد و بر روی گل نیلوفر ایستاده است در نقوش برجستۀ [[طاق بستان، آثار تاریخی|طاق بستان]] در کنار نقوش [[خسروپرویز|خسروپرویز ساسانی]] (۵۹۰ـ۶۲۸م) و [[شاپور ساسانی دوم]] (۳۱۰ـ۳۷۹م) حجاری کرده‌اند. آناهیتا یکی از عناصر پرتکرار تزئین ظروف دورۀ ساسانی‌ست. در این ظروف آناهیتا به صورت زنی نیمه‌برهنه و خوش‌اندام، به همراه نقوشی فرعی همچون نیلوفر، سگ، ماهی، عقاب، انار، نوزاد، انگور، سبوی آب و... به تصویر کشیده شده است. | |||
---- | |||
<br><!--10235700--> | <br><!--10235700--> | ||
[[رده:اسطوره شناسی]] | [[رده:اسطوره شناسی]] | ||
[[رده:اسطوره های ایران]] | [[رده:اسطوره های ایران]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۰۹
آناهیتا (اسطوره) Anahita
(یا: اَناهیتا؛ اَناهید؛ و ناهید در فارسی امروزی) بزرگ‌ترین و محبوب‌ترین ایزدبانو در اساطیر ایرانی و آیین زرتشت. ایزدبانوی نگهبان آب‌های روان، خرد و باروری و نگهبان خانواده در دین زردشتی و باورهای ایران پیش از اسلام. آناهیتا واژه‌ای است اوستایی به‌معنی پاک و زنندۀ پلیدی. در آبان یشت (یشت پنجم) که یکی از بزرگ‌ترین یشت‌هاست ستایش و توصیف شده است. مهم‌ترین ویژگی‌‌ای که در اوستا و اساطیر ایرانی برای آناهیتا برشمرده شده پاکی و پاکدامنی اوست، که این ویژگی وجه امتیاز یا اختلاف او با همتای یونانی‌اش، آفرودیت، است. در مشخصات ظاهری نیز آناهیتا به‌سان دختر باکرۀ بسیار زیبارو و خوش‌اندام، درخشان، آراسته، باشکوه، و با اندام بیشتر پوشیده به تن‌پوش‌های مجلل و مزین توصیف و تصویر شده است. مهم‌ترین ویژگی‌های دیگر او باروری، عشق، بخشندگی، خردمندی و نگاهداری زنان و دختران است.
پیشوند «آن» یا «اَن» در زبان اوستایی به‌معنای نفی است و آهیته یا اَهیته به‌معنی پلیدی و زشتی است. در اوستای عهد ساسانی نام آناهیتا با پیشوند اَرِدْویسور (به‌معنای پُرزور) همراه است. ایرانیان باستان برای حفظ حرمت آناهیتا در آب‌های روان شست‌وشو نمی‌کردند و یا آن را نمی‌آلودند. گل نیلوفر یا لوتوس در هنر ایران پیش از اسلام نماد آناهیتا بود. در میان اشیاء مفرغی لرستان، از ۸۰۰ تا ۷۰۰پ‌م، نشانه‌هایی از آناهیتا به‌چشم می‌خورد. اردشیر دوم هخامنشی خود را خادم آناهیتا معرفی می‌کند. در زمان اشکانیان آناهیتا و میترا به اوج قدرت رسمی می‌‌رسند و با اهورامزدا اتحادی نیرومند تشکیل می‌دهد. در این دوره آناهیتا در مقام ایزد آب و باروری رونق و جایگاهی بی‌سابقه دارد و به‌‌گاه حتی پرستش او مقدّم بر دیگر ایزدان می‌شود. تمام معابد ایرانی این دوره به آناهیتا هدیه شده‌اند. از آن میان معبد شیز (معروف به تخت سلیمان) است. گمان می‌رود که بنای قَصرالصوص (کاخ دزدان) در کَنگاور در استان کرمانشاه بازمانده‌های معبد آناهیتا باشد. آناهیتا ایزدبانوی محبوب و حامی نخستین شاهان ساسانی به‌شمار می‌رفت. ساسان، بابک، اردشیر بابکان (۲۲۴ـ۲۴۱م) و شاپور اول ساسانی (۲۴۱ـ۲۷۰م) خادمان آتشکدۀ آناهیتا در شهر استخر در پارس بودند. شاپور ساسانی اول پس از پیروزی بر والریانوس امپراتور روم (۲۵۳ـ۲۶۰م) در نبرد اِدِسا‌ـ‌حَرّان، شهر بیشاپور را پی افکند که نگین آن معبد آناهیتا بود. نقش ایزدبانوی آناهیتا را به‌صورت زنی باوقار که هاله‌ای بر سر دارد و بر روی گل نیلوفر ایستاده است در نقوش برجستۀ طاق بستان در کنار نقوش خسروپرویز ساسانی (۵۹۰ـ۶۲۸م) و شاپور ساسانی دوم (۳۱۰ـ۳۷۹م) حجاری کرده‌اند. آناهیتا یکی از عناصر پرتکرار تزئین ظروف دورۀ ساسانی‌ست. در این ظروف آناهیتا به صورت زنی نیمه‌برهنه و خوش‌اندام، به همراه نقوشی فرعی همچون نیلوفر، سگ، ماهی، عقاب، انار، نوزاد، انگور، سبوی آب و... به تصویر کشیده شده است.
- ↑ Cleveland Museum of Art