اشترن، اوتو (۱۸۸۸ـ۱۹۶۹): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=اوتو اشترن|نام=Otto Stern|نام دیگر=|نام اصلی=آمالیه آلور|نام مستعار=|لقب=|زادروز=سوهرو، سیلزی ۱۸۸۸م|تاریخ مرگ=۱۹۶۹م|دوره زندگی=|ملیت=نروژی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=فیزیک‌دان|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=استاد دانشگاه هامبورگ شد و مدیریت انستیتوی شیمی‌فیزیک|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=فیزیک و مکانیک|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}} | |||
اِشتِرن، اوتو ( | [[پرونده:11353000.jpg|بندانگشتی|اوتو اشترن]] | ||
اِشتِرن، اوتو (۱۸۸۸ـ۱۹۶۹م)(Stern, Otto)<br /> فیزیک‌دان آلمانی. با دستگاه اشترن ـ گرلاخ<ref>Stern-Gerlach apparatus | |||
</ref>، خواص موج‌گونۀ | </ref>، خواص موج‌گونۀ [[ذره بنیادی|ذرات بنیادی]]<ref>elementary particle</ref> را نیز در کنار خواص مادی آن‌ها نشان داد. او به سبب دست‌یابی به روش پرتو مولکولی<ref> molecular-ray </ref> برای تحقیق دربارۀ ذرات بنیادی و کشف گشتاور مغناطیسی<ref>magnetic moment </ref> پروتون، [[نوبل، جایزه|جایزۀ نوبل]] فیزیک ۱۹۴۳ را دریافت کرد. اشترن در سوهرو<ref>Sohrau </ref>، واقع در [[سیلزی]]<ref>Silesia </ref> زاده شد که اکنون در زوری<ref>Zory </ref> [[لهستان]] واقع است. در چندین دانشگاه آلمان درس خواند و سپس، در [[پراگ]]<ref>Prague</ref> و [[زوریخ، شهر|زوریخ]] با [[اینشتین، آلبرت (۱۸۷۹ـ۱۹۵۵)|آلبرت اینشتین]] همکاری کرد. در ۱۹۲۳، استاد دانشگاه هامبورگ شد و مدیریت انستیتوی شیمی‌فیزیک<ref> Institute of Physical Chemistry </ref> را برعهده گرفت. در ۱۹۳۳ با برآمدن نازی‌ها، به [[امریکا، ایالات متحده|ایالات متحد امریکا]] مهاجرت کرد و در بنیاد فنی کارنگی<ref>Carnegie Technical Institute</ref>، واقع در پیتسبرگ<ref> Pittsburgh </ref>، بخش مطالعات باریکه‌های مولکولی<ref>molecular beam</ref> را دایر کرد. در ۱۹۲۰، با همکاری والتر گرلاخ<ref> Walther Gerlach </ref> (۱۸۹۹ـ۱۹۷۹) آزمایش اشترن ـ گرلاخ را انجام داد. در این آزمایش، باریکۀ ظریفی از اتم‌های نقره را از یک [[میدان مغناطیسی]] قوی می‌گذرانند. این باریکه، بنابر پیش‌بینی نظریۀ کلاسیک، باید در میدان گسترش پیدا کند و پهن‌تر شود، اما بنابه نظریۀ کوانتومی<ref>quantum theory</ref>، این باریکه باید به صورت دو باریکۀ جدا از هم شکافته شود. نتیجۀ آزمایش شکافته‌شدن باریکه را تأیید کرد و اولین شاهد انکارناپذیر بر کوانتش فضایی بود. پدیدۀ کوانتش فضایی<ref> space quantization </ref> بدین‌معنی است که رفتار بعضی اتم‌ها در میدان مغناطیسی به صورت آهن‌رباهایی بسیار کوچک است و نسبت به جهت میدان مغناطیسی جهت‌گیری‌های خاص دارند. اشترن برای بهترکردن روش کار باریکۀ مولکولی به تحقیقات خود ادامه داد و در ۱۹۳۱، ماهیت موجی ذرات موجود در باریکه را آشکارسازی کرد. در ۱۹۳۳، گشتاور مغناطیسی [[پروتون]]<ref>proton </ref> و [[دوترون]]<ref>deuteron</ref> را اندازه‌گیری کرد و نشان داد که گشتاور مغناطیسی پروتون ۲.۵ برابر مقدار محاسبه‌شده است. | ||
| | ||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
---- | ---- | ||
[[Category:فیزیک و مکانیک]] [[Category:(فیزیک و مکانیک)اشخاص و آثار]] | [[Category:فیزیک و مکانیک]] | ||
[[Category:(فیزیک و مکانیک)اشخاص و آثار]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۳
| اوتو اشترن Otto Stern | |
|---|---|
| زادروز |
سوهرو، سیلزی ۱۸۸۸م |
| درگذشت | ۱۹۶۹م |
| ملیت | نروژی |
| شغل و تخصص اصلی | فیزیک‌دان |
| گروه مقاله | فیزیک و مکانیک |
اِشتِرن، اوتو (۱۸۸۸ـ۱۹۶۹م)(Stern, Otto)
فیزیک‌دان آلمانی. با دستگاه اشترن ـ گرلاخ[۱]، خواص موج‌گونۀ ذرات بنیادی[۲] را نیز در کنار خواص مادی آن‌ها نشان داد. او به سبب دست‌یابی به روش پرتو مولکولی[۳] برای تحقیق دربارۀ ذرات بنیادی و کشف گشتاور مغناطیسی[۴] پروتون، جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۴۳ را دریافت کرد. اشترن در سوهرو[۵]، واقع در سیلزی[۶] زاده شد که اکنون در زوری[۷] لهستان واقع است. در چندین دانشگاه آلمان درس خواند و سپس، در پراگ[۸] و زوریخ با آلبرت اینشتین همکاری کرد. در ۱۹۲۳، استاد دانشگاه هامبورگ شد و مدیریت انستیتوی شیمی‌فیزیک[۹] را برعهده گرفت. در ۱۹۳۳ با برآمدن نازی‌ها، به ایالات متحد امریکا مهاجرت کرد و در بنیاد فنی کارنگی[۱۰]، واقع در پیتسبرگ[۱۱]، بخش مطالعات باریکه‌های مولکولی[۱۲] را دایر کرد. در ۱۹۲۰، با همکاری والتر گرلاخ[۱۳] (۱۸۹۹ـ۱۹۷۹) آزمایش اشترن ـ گرلاخ را انجام داد. در این آزمایش، باریکۀ ظریفی از اتم‌های نقره را از یک میدان مغناطیسی قوی می‌گذرانند. این باریکه، بنابر پیش‌بینی نظریۀ کلاسیک، باید در میدان گسترش پیدا کند و پهن‌تر شود، اما بنابه نظریۀ کوانتومی[۱۴]، این باریکه باید به صورت دو باریکۀ جدا از هم شکافته شود. نتیجۀ آزمایش شکافته‌شدن باریکه را تأیید کرد و اولین شاهد انکارناپذیر بر کوانتش فضایی بود. پدیدۀ کوانتش فضایی[۱۵] بدین‌معنی است که رفتار بعضی اتم‌ها در میدان مغناطیسی به صورت آهن‌رباهایی بسیار کوچک است و نسبت به جهت میدان مغناطیسی جهت‌گیری‌های خاص دارند. اشترن برای بهترکردن روش کار باریکۀ مولکولی به تحقیقات خود ادامه داد و در ۱۹۳۱، ماهیت موجی ذرات موجود در باریکه را آشکارسازی کرد. در ۱۹۳۳، گشتاور مغناطیسی پروتون[۱۶] و دوترون[۱۷] را اندازه‌گیری کرد و نشان داد که گشتاور مغناطیسی پروتون ۲.۵ برابر مقدار محاسبه‌شده است.