جولینی، کارلو (۱۹۱۴ـ۲۰۰۵): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
جولینی، | {{جعبه زندگینامه|عنوان=کارلو جولینی|نام=Carlo Giulini|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=۱۹۱۴م|تاریخ مرگ=۲۰۰۵م|دوره زندگی=|ملیت=ایتالیایی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=رهبر ارکستر|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=اجرای رادیویی ۱۹۵۱ از اپرای دنیای ماه (۱۷۷۷) | ||
<p>رهبر ارکستر ایتالیایی. از ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۴ رهبر ارکستر فیلارمونیک لوس‌آنجلس<ref>Los Angeles Philharmonic Orchestra</ref>، و از ۱۹۵۳ تا ۱۹۵۵ رهبر اصلی ارکستر اپرای لا اسکالا<ref>La Scala</ref>، میلان، بود که با ماریا کالاس<ref>Maria Callas</ref>، زفیرلی<ref>Zeffirelli </ref>، و ویسکونتی<ref>Visconti </ref> همکاری داشت. کار شاخص او تفسیرهایش از آثار وردی<ref>Verdi </ref>، باخ، موتسارت، و بتهوون است، که در آن‌ها تغزل‌گرایی ایتالیایی را با شکوه و | در ۱۹۵۸ دون کارلوس را در اپرای سلطنتی در کاونت گاردن رهبری کرد|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}جولینی، کارلو (۱۹۱۴ـ۲۰۰۵) | ||
(Giulini, Carlo)<br> | |||
[[پرونده:Giulini, Carlo.jpg|بندانگشتی|کارلو جولینی]] | |||
<p>رهبر ارکستر ایتالیایی. از ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۴ رهبر ارکستر فیلارمونیک لوس‌آنجلس<ref>Los Angeles Philharmonic Orchestra</ref>، و از ۱۹۵۳ تا ۱۹۵۵ رهبر اصلی ارکستر اپرای [[اسکالا، لا|لا اسکالا]]<ref>La Scala</ref>، [[میلان، شهر|میلان]]، بود که با [[کالاس، ماریا (۱۹۲۳ـ۱۹۷۷)|ماریا کالاس]]<ref>Maria Callas</ref>، [[زفیر لی، فرانکو (۱۹۲۳)|زفیرلی]]<ref>Zeffirelli </ref>، و [[ویسکونتی، لوکینو (۱۹۰۶ـ۱۹۷۶)|ویسکونتی]]<ref>Visconti </ref> همکاری داشت. کار شاخص او تفسیرهایش از آثار [[وردی، جوزپه (۱۸۱۳ـ۱۹۰۱)|وردی]]<ref>Verdi </ref>، [[باخ، یوهان سباستیان (۱۶۸۵ـ۱۷۵۰)|باخ]]، [[موتسارت، ولفگانگ آمادیوس (۱۷۵۶ـ۱۷۹۱)|موتسارت]]، و [[بتهوون، لودویگ وان (۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)|بتهوون]] است، که در آن‌ها تغزل‌گرایی ایتالیایی را با شکوه و عظمت‌پرستی خشک سنت آلمانی درهم می‌آمیزد. جولینی از ۱۹۴۶ تا ۱۹۵۱ در رادیو میلان<ref>Milan Radio <br /></ref> به احیای اپراهای مهجور اسکارلاتّی<ref>Scarlatti </ref>، مالاپیِرو<ref>Malapiero </ref>، و [[بارتوک، بلا (۱۸۸۱ـ۱۹۴۵)|بارتوک]]<ref>Bartók </ref> پرداخت. اجرای رادیویی ۱۹۵۱ او از اپرای ''دنیای ماه''<ref>''Il Mondo della Luna/The World on the Moon''</ref> (۱۷۷۷) اثر [[هایدن، یوزف (۱۷۳۲ـ۱۸۰۹)|هایدن]]<ref>Haydn</ref> توجه [[توسکانینی، آرتورو (۱۸۶۷ـ۱۹۵۷)|آرتورو توسکانینی]]<ref>Arturo Toscanini </ref> را جلب کرد و باعث شد او را برای استخدام در لا اسکالا توصیه کند. جولینی، [[ویولا]] و رهبری ارکستر را در آکادمی سانتا سسیلیا<ref>Academy of Santa Cecilia </ref> در رم آموخت. در ۱۹۵۵ نخستین اجرای او در [[ادینبورگ]]<ref>Edinburgh </ref>، [[اسکاتلند]]، بود. در ۱۹۵۸ ''دون کارلوس''<ref>''Don Carlos'' </ref> را در اپرای سلطنتی در [[کاونت گاردن]]<ref>Covent Garden </ref> رهبری کرد. از ۱۹۶۷ اپرا را رها کرد و به کنسرت‌های ارکستری روآورد. در ۱۹۸۲ با ''فالستاف''<ref>Falstaff</ref> اثر وردی به اپرا بازگشت.</p><!--16132400--> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۰۵
| کارلو جولینی Carlo Giulini | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۱۴م |
| درگذشت | ۲۰۰۵م |
| ملیت | ایتالیایی |
| شغل و تخصص اصلی | رهبر ارکستر |
| آثار |
اجرای رادیویی ۱۹۵۱ از اپرای دنیای ماه (۱۷۷۷) در ۱۹۵۸ دون کارلوس را در اپرای سلطنتی در کاونت گاردن رهبری کرد |
| گروه مقاله | موسیقی |
جولینی، کارلو (۱۹۱۴ـ۲۰۰۵)
(Giulini, Carlo)
رهبر ارکستر ایتالیایی. از ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۴ رهبر ارکستر فیلارمونیک لوس‌آنجلس[۱]، و از ۱۹۵۳ تا ۱۹۵۵ رهبر اصلی ارکستر اپرای لا اسکالا[۲]، میلان، بود که با ماریا کالاس[۳]، زفیرلی[۴]، و ویسکونتی[۵] همکاری داشت. کار شاخص او تفسیرهایش از آثار وردی[۶]، باخ، موتسارت، و بتهوون است، که در آن‌ها تغزل‌گرایی ایتالیایی را با شکوه و عظمت‌پرستی خشک سنت آلمانی درهم می‌آمیزد. جولینی از ۱۹۴۶ تا ۱۹۵۱ در رادیو میلان[۷] به احیای اپراهای مهجور اسکارلاتّی[۸]، مالاپیِرو[۹]، و بارتوک[۱۰] پرداخت. اجرای رادیویی ۱۹۵۱ او از اپرای دنیای ماه[۱۱] (۱۷۷۷) اثر هایدن[۱۲] توجه آرتورو توسکانینی[۱۳] را جلب کرد و باعث شد او را برای استخدام در لا اسکالا توصیه کند. جولینی، ویولا و رهبری ارکستر را در آکادمی سانتا سسیلیا[۱۴] در رم آموخت. در ۱۹۵۵ نخستین اجرای او در ادینبورگ[۱۵]، اسکاتلند، بود. در ۱۹۵۸ دون کارلوس[۱۶] را در اپرای سلطنتی در کاونت گاردن[۱۷] رهبری کرد. از ۱۹۶۷ اپرا را رها کرد و به کنسرت‌های ارکستری روآورد. در ۱۹۸۲ با فالستاف[۱۸] اثر وردی به اپرا بازگشت.