غریب، غلامحسین (تهران ۱۳۰۲ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
غلامحسین غریب (تهران ۱۳۰۲ش- تهران ۲۳ آذر ۱۳۸۳ش) | غلامحسین غریب (تهران ۱۳۰۲ش- تهران ۲۳ آذر ۱۳۸۳ش) | ||
نویسنده، موسیقی‌دان، مدرس موسیقی و نوازنده‌ی ایرانی ساز [[کلارینت]] و ساکسیفون. پس از اتمام تحصیلات ابتدایی وارد [[هنرستان موسیقی ملی]] شد و کلارینت و ساکسیفون را نزد نوازندگان چکسلواکی هنرستان آموخت (۱۳۱۸). او درس هارمونی را نیز نزد [[پرویز محمود]] یاد گرفته و همزمان به عنوان نوازنده‌ی کلارینت با ارکستر وی همکاری کرده. | نویسنده، موسیقی‌دان، مدرس موسیقی و نوازنده‌ی ایرانی ساز [[کلارینت]] و ساکسیفون. پس از اتمام تحصیلات ابتدایی وارد [[هنرستان موسیقی ملی]] شد و کلارینت و ساکسیفون را نزد نوازندگان [[چکسلوواکی|چکسلواکی]] هنرستان آموخت (۱۳۱۸). او درس هارمونی را نیز نزد [[پرویز محمود]] یاد گرفته و همزمان به عنوان نوازنده‌ی کلارینت با ارکستر وی همکاری کرده. | ||
غریب در سال 1325 ضمن همکاری با اداره‌ی هنرهای زیبا برای گردآوری ترانه‌های محلی ایران، تحت نظر لطف‌الله مبشری، به نواحی مختلف ایران سفر کرده است. او عضو هیأت مؤسس پنج‌نفره‌ی [[ارکستر سمفونیک تهران]]، اولین نوازنده‌ی ساز بادی ارکستر سمفونیک و از مؤسسین انجمن هنری [[خروس جنگی]] (۱۳۲8) بوده. غریب در سال 1335 براى تکمیل و مطالعه‌ی هرچه بیش‌تر روى ساز تخصصى خود (کلارینت) و سازهاى بادى به کشورهاى [[ایتالیا]]، [[آلمان]] و [[فرانسه]] سفر کرد و پس از مراجعت به ایران با سمت معاونت [[هنرستان عالی موسیقی|هنرستان عالى موسیقى]] شروع به فعالیت کرد. او در سال 1338 به سمت ریاست کنسرواتوار تهران برگزیده شد و مدت سیزده سال (تا سال 1351) در این قسمت خدمت کرد. بیش‌تر هنرجویان دسته‌ی موزیک نظام و بسیاری از نوازندگان کلارینت دهه‌های 1340 و 1350 شاگردان او بوده‌اند. | غریب در سال 1325 ضمن همکاری با اداره‌ی هنرهای زیبا برای گردآوری ترانه‌های محلی ایران، تحت نظر لطف‌الله مبشری، به نواحی مختلف ایران سفر کرده است. او عضو هیأت مؤسس پنج‌نفره‌ی [[ارکستر سمفونیک تهران]]، اولین نوازنده‌ی ساز بادی ارکستر سمفونیک و از مؤسسین انجمن هنری [[خروس جنگی]] (۱۳۲8) بوده. غریب در سال 1335 براى تکمیل و مطالعه‌ی هرچه بیش‌تر روى ساز تخصصى خود (کلارینت) و سازهاى بادى به کشورهاى [[ایتالیا]]، [[آلمان]] و [[فرانسه]] سفر کرد و پس از مراجعت به ایران با سمت معاونت [[هنرستان عالی موسیقی|هنرستان عالى موسیقى]] شروع به فعالیت کرد. او در سال 1338 به سمت ریاست کنسرواتوار تهران برگزیده شد و مدت سیزده سال (تا سال 1351) در این قسمت خدمت کرد. بیش‌تر هنرجویان دسته‌ی موزیک نظام و بسیاری از نوازندگان کلارینت دهه‌های 1340 و 1350 شاگردان او بوده‌اند. | ||
نسخهٔ ۳ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۴۴
| غلامحسین غریب | |
|---|---|
| زادروز |
تهران ۱۳۰۲ش |
| درگذشت | تهران ۲۳ آذر ۱۳۸۳ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | هنرستان موسیقی ملی |
| شغل و تخصص اصلی | نویسنده |
| شغل و تخصص های دیگر | موسیقی‌دان، مدرس موسیقی و نوازنده‌ی سازهای کلارینت و ساکسیفون |
| سبک | سنتی |
| آثار | مجموعه شعر و نثر شکست و حماسه (۱۳۳۲)؛ مجموعه داستان قصه‌گوی میدان پر آفتاب (۱۳۴۰)؛ داستان خون مهر (۱۳۵۰). |
| گروه مقاله | موسیقی |
غلامحسین غریب (تهران ۱۳۰۲ش- تهران ۲۳ آذر ۱۳۸۳ش)
نویسنده، موسیقی‌دان، مدرس موسیقی و نوازنده‌ی ایرانی ساز کلارینت و ساکسیفون. پس از اتمام تحصیلات ابتدایی وارد هنرستان موسیقی ملی شد و کلارینت و ساکسیفون را نزد نوازندگان چکسلواکی هنرستان آموخت (۱۳۱۸). او درس هارمونی را نیز نزد پرویز محمود یاد گرفته و همزمان به عنوان نوازنده‌ی کلارینت با ارکستر وی همکاری کرده.
غریب در سال 1325 ضمن همکاری با اداره‌ی هنرهای زیبا برای گردآوری ترانه‌های محلی ایران، تحت نظر لطف‌الله مبشری، به نواحی مختلف ایران سفر کرده است. او عضو هیأت مؤسس پنج‌نفره‌ی ارکستر سمفونیک تهران، اولین نوازنده‌ی ساز بادی ارکستر سمفونیک و از مؤسسین انجمن هنری خروس جنگی (۱۳۲8) بوده. غریب در سال 1335 براى تکمیل و مطالعه‌ی هرچه بیش‌تر روى ساز تخصصى خود (کلارینت) و سازهاى بادى به کشورهاى ایتالیا، آلمان و فرانسه سفر کرد و پس از مراجعت به ایران با سمت معاونت هنرستان عالى موسیقى شروع به فعالیت کرد. او در سال 1338 به سمت ریاست کنسرواتوار تهران برگزیده شد و مدت سیزده سال (تا سال 1351) در این قسمت خدمت کرد. بیش‌تر هنرجویان دسته‌ی موزیک نظام و بسیاری از نوازندگان کلارینت دهه‌های 1340 و 1350 شاگردان او بوده‌اند.
غریب از دوستان نزدیک نیما یوشیج بوده و اولین داستان او (ساربان) در سال ۱۳۲۷ با ویرایش نیما منتشر شده. از دیگر فعالیت‌های مهم هنری وی به این موارد باید اشاره کرد: انتشار پنج شماره‌ی مجله‌ی خروس جنگی تا ۱۳۲۹، انتشار مجموعه شعر و نثر شکست و حماسه (۱۳۳۲)، همکاری با مجلات هنر نو و آپادانا (به مدیریت سهراب سپهری و ابوالقاسم مسعودی)، مدیریت کل فعالیت‌های فرهنگی وزارت فرهنگ و هنر (تا ۱۳۵۷)، تدریس و آموزش موسیقی و کلارینت و ساکسیفون در مدرسه‌ی هنر و ادبیات (تا ۱۳۸۱)، انتشار مجموعه داستان قصه‌گوی میدان پر آفتاب (۱۳۴۰) و انتشار داستان خون مهر توسط وزارت فرهنگ و هنر (۱۳۵۰).
غریب از اقوام عبدالعظیم غریب (استاد بزرگ دستور زبان فارسی) بوده است.