کاراوادجو، میکل آنجلو (۱۵۷۳ـ۱۶۱۰): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان= | {{جعبه زندگینامه|عنوان=میکل‌آنجلو کاراوادجو|نام=Michelangelo Caravaggio|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=۱۵۷۳م|تاریخ مرگ=۱۶۱۰م|دوره زندگی=|ملیت=ایتالیایی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=نقاش|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=باکوس، فالگیر، سبد میوه، قدّیس متی و فرشته، فراخوانده‌شدن قدیس متی، شهادت حواری|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=نگارگری و مجسمه سازی جهان|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}کاراوادْجو، میکِل‌آنْجِلو (۱۵۷۳ـ۱۶۱۰م)(Caravaggio, Michelangelo) | ||
[[File:35030700-1.jpg|thumb|تابلوي فالگير اثر ميکل آنجلو کاراوادجو]] | [[File:35030700-1.jpg|thumb|تابلوي فالگير اثر ميکل آنجلو کاراوادجو]] | ||
نقاش ایتالیایی در شیوۀ باروک<ref>baroque</ref> آغازین. از ۱۵۹۲ تا ۱۶۰۶م در | نقاش ایتالیایی در شیوۀ [[باروک]]<ref>baroque</ref> آغازین. از ۱۵۹۲ تا ۱۶۰۶م در [[رم، شهر|رُم]]، سپس در [[ناپل]]، و سرانجام در [[مالت]]<ref>Malta | ||
</ref> فعال بود. با بهره‌گیری از تضاد شدید نور و سایه، کوتاه‌نمایی<ref>foreshortening </ref>های نمایشی، و دقت موشکافانه در پرداخت جزئیات، سبکی پرتوان آفرید. زندگی‌اش نیز به اندازۀ هنرش پرهیاهو بود: پس از کشتن مردی در یک منازعه، مجبور به ترک رُم شد. کاراوادجو فرزند سنگ‌‌تراشی در دهکدۀ کاراوادجو<ref>Caravaggio</ref> در حوالی میلان بود، و مدتی در میلان تعلیم دید؛ تا پیش از ۲۰سالگی در رُم نقاشی می‌کرد. چندی نگذشت که طبیعت‌گرایی<ref> naturalism </ref> معروف خود را پروراند که با شیوه‌گری<ref>Mannerism</ref> (مانریسم) معمول در آثار تسوکارو<ref> Zuccaro </ref> و کَوِلی‌یر دارپینو<ref>Cavaliere d’ Arpino </ref> در تقابل شدید بود. کاراوادجو به‌جای شخصیت‌های آرمانی، افرادی را که می‌دید و می‌شناخت بر پرده می‌آورد؛ از بازنمایی ویژگی‌های شخصیتیِ کارگران و مردم عادی لذت می‌برد و آن‌ها را در لباس‌های عادی و روزمرّه‌شان می‌کشید. نقش اشیا را نیز با دقت بسیار اجرا می‌کرد. ازجمله آثار آغازینش عبارت‌اند از ''باکوس''<ref>''Bacchus'' </ref> (موزۀ اوفیتسی<ref>Uffizi </ref>)، ''فالگیر''<ref>''Fortune Teller'' </ref> (لوور<ref>Louvre</ref>)، و ''سبد میوه''<ref>''Fruit Basket'' </ref> (آمبروسیانا<ref>Ambrosiana</ref>، میلان). ابتکاری که سبب شهرتش شد و نامش را بر سر زبان‌ها انداخت، علاوه‌بر شیوۀ واقع‌گرایانۀ<ref> realistic </ref> بدیعش در نقاشی دینی، استفاده از نور تند و سایه‌‌های غلیظ بود که آثارش را تأثیرگذارتر می‌کرد و به آن‌ها جلوه‌ای عمیق و شورانگیز می‌بخشید. این ویژگی را احتمالاً از تینتورِتّو<ref>Tintoretto</ref> وام گرفته بود. در نخستین سفارشی که برای نمازخانۀ کونتارلی<ref> Contarelli Chapel </ref>، در کلیسای سان لویجی دئی فرانچزی<ref>St Luigi dei Francesi </ref>، اجرا کرد، این شیوه را به‌کار برد؛ این تابلوها عبارت‌اند از ''قدّیس متی و فرشته''<ref>''St Matthew and the Angel'' </ref>، ''فراخوانده‌شدن قدیس متی''<ref>''Vocation of St Matthew'' </ref> و ''شهادت حواری''<ref>''Martyrdom of the Apostle'' </ref>. شماری سفارش دیگر نیز در رُم اجرا کرد (۱۶۰۰ـ۱۶۰۷م)، ازجمله ''مریم عذرا و مار''<ref>''Madonna of the Serpent'' </ref> (نگارخانۀ بورگِزِه<ref>Borghese Gallery </ref>)، ''مرگ مریم عذرا''<ref>Death of the Virgin </ref> (لوور)، و ''مریم عذرای تسبیح‌گوی''<ref>''Madonna del Rosario'' </ref> (وین<ref>Vienna </ref>). همۀ این آثار یا از سوی سفارش‌دهندگان رد شدند و یا بسیار مناقشه‌برانگیز بودند. در ۱۶۰۷م در ناپل فعالیت هنری داشت و با احترام در مالت پذیرفته شد. در آن‌جا نقاشی استادانۀ ''گردن زنی قدیس یوحنّا''<ref>''Decollation of St John'' </ref>، در کلیسای والِتّا<ref>Valetta </ref>، و تک‌چهرۀ باشکوهی از اولاف دو وینیاکور<ref>Olaf de Wignacourt </ref>، صاحب نشان شوالیه‌گری قدیس یوحنّا<ref>Grand Master of the Order of the Knights of St John</ref> (موزۀ لوور)، را اجرا کرد. بار دیگر با برپاکردن آشوبی در مالت زندانی شد، اما فرار کرد، و در سیسیل، سیراکوز<ref> Syracuse</ref>، مسینا<ref> Messina</ref> و پالرمو<ref> Palermo</ref> آثاری آفرید. دوباره به ناپل برگشت و سپس به‌قصد بازگشت به رم و طلب بخشایش، سوار کشتی شد؛ لیکن در میان راه به‌سبب دشمنی یا غفلت در ساحل جزیره‌ای مالاریاخیز رها شد، و در آن‌جا درگذشت. دامنۀ نفوذش، در اشاعۀ واقع‌گرایی و به‌کارگیری نور و سایه فوق‌العاده گسترده بود. آثارش، در هنرمندان بسیاری تأثیر گذاشت؛ ازجمله روبنس<ref> Rubens</ref>، ولاسکز<ref> Velázquez </ref>، رامبرانت<ref>Rembrandt </ref>؛ و نقاشان تیرگی‌پرداز<ref>Tenebrosi </ref> هلند همچون هونتهورست<ref>Honthorst </ref>؛ و در فرانسه در نقاشانی همچون ژرژ دو لاتور<ref>Georges de la Tour </ref>، و لو والانتین<ref>Le Valentin</ref>. در ایتالیا هنرش با دیگر هنرها درآمیخت و به تکوین شیوۀ باروک انجامید. | </ref> فعال بود. با بهره‌گیری از تضاد شدید نور و سایه، کوتاه‌نمایی<ref>foreshortening </ref>های نمایشی، و دقت موشکافانه در پرداخت جزئیات، سبکی پرتوان آفرید. زندگی‌اش نیز به اندازۀ هنرش پرهیاهو بود: پس از کشتن مردی در یک منازعه، مجبور به ترک رُم شد. کاراوادجو فرزند سنگ‌‌تراشی در دهکدۀ کاراوادجو<ref>Caravaggio</ref> در حوالی [[میلان]] بود، و مدتی در میلان تعلیم دید؛ تا پیش از ۲۰سالگی در رُم نقاشی می‌کرد. چندی نگذشت که طبیعت‌گرایی<ref> naturalism </ref> معروف خود را پروراند که با شیوه‌گری<ref>Mannerism</ref> ([[مانریسم]]) معمول در آثار تسوکارو<ref> Zuccaro </ref> و کَوِلی‌یر دارپینو<ref>Cavaliere d’ Arpino </ref> در تقابل شدید بود. کاراوادجو به‌جای شخصیت‌های آرمانی، افرادی را که می‌دید و می‌شناخت بر پرده می‌آورد؛ از بازنمایی ویژگی‌های شخصیتیِ کارگران و مردم عادی لذت می‌برد و آن‌ها را در لباس‌های عادی و روزمرّه‌شان می‌کشید. نقش اشیا را نیز با دقت بسیار اجرا می‌کرد. ازجمله آثار آغازینش عبارت‌اند از ''باکوس''<ref>''Bacchus'' </ref> (موزۀ اوفیتسی<ref>Uffizi </ref>)، ''فالگیر''<ref>''Fortune Teller'' </ref> ([[لوور]]<ref>Louvre</ref>)، و ''سبد میوه''<ref>''Fruit Basket'' </ref> (آمبروسیانا<ref>Ambrosiana</ref>، میلان). ابتکاری که سبب شهرتش شد و نامش را بر سر زبان‌ها انداخت، علاوه‌بر شیوۀ واقع‌گرایانۀ<ref> realistic </ref> بدیعش در نقاشی دینی، استفاده از نور تند و سایه‌‌های غلیظ بود که آثارش را تأثیرگذارتر می‌کرد و به آن‌ها جلوه‌ای عمیق و شورانگیز می‌بخشید. این ویژگی را احتمالاً از [[تینتورتو|تینتورِتّو]]<ref>Tintoretto</ref> وام گرفته بود. در نخستین سفارشی که برای نمازخانۀ کونتارلی<ref> Contarelli Chapel </ref>، در کلیسای سان لویجی دئی فرانچزی<ref>St Luigi dei Francesi </ref>، اجرا کرد، این شیوه را به‌کار برد؛ این تابلوها عبارت‌اند از ''قدّیس متی و فرشته''<ref>''St Matthew and the Angel'' </ref>، ''فراخوانده‌شدن قدیس متی''<ref>''Vocation of St Matthew'' </ref> و ''شهادت حواری''<ref>''Martyrdom of the Apostle'' </ref>. شماری سفارش دیگر نیز در رُم اجرا کرد (۱۶۰۰ـ۱۶۰۷م)، ازجمله ''مریم عذرا و مار''<ref>''Madonna of the Serpent'' </ref> (نگارخانۀ بورگِزِه<ref>Borghese Gallery </ref>)، ''مرگ مریم عذرا''<ref>Death of the Virgin </ref> (لوور)، و ''مریم عذرای تسبیح‌گوی''<ref>''Madonna del Rosario'' </ref> ([[وین]]<ref>Vienna </ref>). همۀ این آثار یا از سوی سفارش‌دهندگان رد شدند و یا بسیار مناقشه‌برانگیز بودند. در ۱۶۰۷م در ناپل فعالیت هنری داشت و با احترام در مالت پذیرفته شد. در آن‌جا نقاشی استادانۀ ''گردن زنی قدیس یوحنّا''<ref>''Decollation of St John'' </ref>، در کلیسای والِتّا<ref>Valetta </ref>، و تک‌چهرۀ باشکوهی از اولاف دو وینیاکور<ref>Olaf de Wignacourt </ref>، صاحب نشان شوالیه‌گری قدیس یوحنّا<ref>Grand Master of the Order of the Knights of St John</ref> (موزۀ لوور)، را اجرا کرد. بار دیگر با برپاکردن آشوبی در مالت زندانی شد، اما فرار کرد، و در سیسیل، [[سیراکوز، بندر|سیراکوز]]<ref> Syracuse</ref>، [[مسینا، استان|مسینا]]<ref> Messina</ref> و [[پالرمو، شهر|پالرمو]]<ref> Palermo</ref> آثاری آفرید. دوباره به ناپل برگشت و سپس به‌قصد بازگشت به رم و طلب بخشایش، سوار کشتی شد؛ لیکن در میان راه به‌سبب دشمنی یا غفلت در ساحل جزیره‌ای مالاریاخیز رها شد، و در آن‌جا درگذشت. دامنۀ نفوذش، در اشاعۀ واقع‌گرایی و به‌کارگیری نور و سایه فوق‌العاده گسترده بود. آثارش، در هنرمندان بسیاری تأثیر گذاشت؛ ازجمله [[روبنس، پتر پل (۱۵۷۷ـ۱۶۴۰)|روبنس]]<ref> Rubens</ref>، [[ولاسکز، دیه گو رودریگس (۱۵۹۹ـ۱۶۶۰)|ولاسکز]]<ref> Velázquez </ref>، [[رامبرانت، هارمنس وان راین (۱۶۰۶ـ۱۶۶۹)|رامبرانت]]<ref>Rembrandt </ref>؛ و نقاشان تیرگی‌پرداز<ref>Tenebrosi </ref> هلند همچون [[هونتهورست، خریت وان (۱۵۹۰ـ۱۶۵۶)|هونتهورست]]<ref>Honthorst </ref>؛ و در [[فرانسه]] در نقاشانی همچون ژرژ دو لاتور<ref>Georges de la Tour </ref>، و لو والانتین<ref>Le Valentin</ref>. در [[ایتالیا]] هنرش با دیگر هنرها درآمیخت و به تکوین شیوۀ باروک انجامید. | ||
| | ||
نسخهٔ ۱۳ فوریهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۷:۱۹
| میکل‌آنجلو کاراوادجو Michelangelo Caravaggio | |
|---|---|
| زادروز |
۱۵۷۳م |
| درگذشت | ۱۶۱۰م |
| ملیت | ایتالیایی |
| شغل و تخصص اصلی | نقاش |
| آثار | باکوس، فالگیر، سبد میوه، قدّیس متی و فرشته، فراخوانده‌شدن قدیس متی، شهادت حواری |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی جهان |
کاراوادْجو، میکِل‌آنْجِلو (۱۵۷۳ـ۱۶۱۰م)(Caravaggio, Michelangelo)
نقاش ایتالیایی در شیوۀ باروک[۱] آغازین. از ۱۵۹۲ تا ۱۶۰۶م در رُم، سپس در ناپل، و سرانجام در مالت[۲] فعال بود. با بهره‌گیری از تضاد شدید نور و سایه، کوتاه‌نمایی[۳]های نمایشی، و دقت موشکافانه در پرداخت جزئیات، سبکی پرتوان آفرید. زندگی‌اش نیز به اندازۀ هنرش پرهیاهو بود: پس از کشتن مردی در یک منازعه، مجبور به ترک رُم شد. کاراوادجو فرزند سنگ‌‌تراشی در دهکدۀ کاراوادجو[۴] در حوالی میلان بود، و مدتی در میلان تعلیم دید؛ تا پیش از ۲۰سالگی در رُم نقاشی می‌کرد. چندی نگذشت که طبیعت‌گرایی[۵] معروف خود را پروراند که با شیوه‌گری[۶] (مانریسم) معمول در آثار تسوکارو[۷] و کَوِلی‌یر دارپینو[۸] در تقابل شدید بود. کاراوادجو به‌جای شخصیت‌های آرمانی، افرادی را که می‌دید و می‌شناخت بر پرده می‌آورد؛ از بازنمایی ویژگی‌های شخصیتیِ کارگران و مردم عادی لذت می‌برد و آن‌ها را در لباس‌های عادی و روزمرّه‌شان می‌کشید. نقش اشیا را نیز با دقت بسیار اجرا می‌کرد. ازجمله آثار آغازینش عبارت‌اند از باکوس[۹] (موزۀ اوفیتسی[۱۰])، فالگیر[۱۱] (لوور[۱۲])، و سبد میوه[۱۳] (آمبروسیانا[۱۴]، میلان). ابتکاری که سبب شهرتش شد و نامش را بر سر زبان‌ها انداخت، علاوه‌بر شیوۀ واقع‌گرایانۀ[۱۵] بدیعش در نقاشی دینی، استفاده از نور تند و سایه‌‌های غلیظ بود که آثارش را تأثیرگذارتر می‌کرد و به آن‌ها جلوه‌ای عمیق و شورانگیز می‌بخشید. این ویژگی را احتمالاً از تینتورِتّو[۱۶] وام گرفته بود. در نخستین سفارشی که برای نمازخانۀ کونتارلی[۱۷]، در کلیسای سان لویجی دئی فرانچزی[۱۸]، اجرا کرد، این شیوه را به‌کار برد؛ این تابلوها عبارت‌اند از قدّیس متی و فرشته[۱۹]، فراخوانده‌شدن قدیس متی[۲۰] و شهادت حواری[۲۱]. شماری سفارش دیگر نیز در رُم اجرا کرد (۱۶۰۰ـ۱۶۰۷م)، ازجمله مریم عذرا و مار[۲۲] (نگارخانۀ بورگِزِه[۲۳])، مرگ مریم عذرا[۲۴] (لوور)، و مریم عذرای تسبیح‌گوی[۲۵] (وین[۲۶]). همۀ این آثار یا از سوی سفارش‌دهندگان رد شدند و یا بسیار مناقشه‌برانگیز بودند. در ۱۶۰۷م در ناپل فعالیت هنری داشت و با احترام در مالت پذیرفته شد. در آن‌جا نقاشی استادانۀ گردن زنی قدیس یوحنّا[۲۷]، در کلیسای والِتّا[۲۸]، و تک‌چهرۀ باشکوهی از اولاف دو وینیاکور[۲۹]، صاحب نشان شوالیه‌گری قدیس یوحنّا[۳۰] (موزۀ لوور)، را اجرا کرد. بار دیگر با برپاکردن آشوبی در مالت زندانی شد، اما فرار کرد، و در سیسیل، سیراکوز[۳۱]، مسینا[۳۲] و پالرمو[۳۳] آثاری آفرید. دوباره به ناپل برگشت و سپس به‌قصد بازگشت به رم و طلب بخشایش، سوار کشتی شد؛ لیکن در میان راه به‌سبب دشمنی یا غفلت در ساحل جزیره‌ای مالاریاخیز رها شد، و در آن‌جا درگذشت. دامنۀ نفوذش، در اشاعۀ واقع‌گرایی و به‌کارگیری نور و سایه فوق‌العاده گسترده بود. آثارش، در هنرمندان بسیاری تأثیر گذاشت؛ ازجمله روبنس[۳۴]، ولاسکز[۳۵]، رامبرانت[۳۶]؛ و نقاشان تیرگی‌پرداز[۳۷] هلند همچون هونتهورست[۳۸]؛ و در فرانسه در نقاشانی همچون ژرژ دو لاتور[۳۹]، و لو والانتین[۴۰]. در ایتالیا هنرش با دیگر هنرها درآمیخت و به تکوین شیوۀ باروک انجامید.
- ↑ baroque
- ↑ Malta
- ↑ foreshortening
- ↑ Caravaggio
- ↑ naturalism
- ↑ Mannerism
- ↑ Zuccaro
- ↑ Cavaliere d’ Arpino
- ↑ Bacchus
- ↑ Uffizi
- ↑ Fortune Teller
- ↑ Louvre
- ↑ Fruit Basket
- ↑ Ambrosiana
- ↑ realistic
- ↑ Tintoretto
- ↑ Contarelli Chapel
- ↑ St Luigi dei Francesi
- ↑ St Matthew and the Angel
- ↑ Vocation of St Matthew
- ↑ Martyrdom of the Apostle
- ↑ Madonna of the Serpent
- ↑ Borghese Gallery
- ↑ Death of the Virgin
- ↑ Madonna del Rosario
- ↑ Vienna
- ↑ Decollation of St John
- ↑ Valetta
- ↑ Olaf de Wignacourt
- ↑ Grand Master of the Order of the Knights of St John
- ↑ Syracuse
- ↑ Messina
- ↑ Palermo
- ↑ Rubens
- ↑ Velázquez
- ↑ Rembrandt
- ↑ Tenebrosi
- ↑ Honthorst
- ↑ Georges de la Tour
- ↑ Le Valentin