آذری، شیوه معماری: تفاوت میان نسخه‌ها

براساس یکی از انواع سبک‌شناسی معماری ایرانی، شیوه‌ای که از قرن ۷ تا اوایل قرن ۱۰ق رواج داشت. این دوره، از زمان حملۀ [[مغول]] آغاز شد و طی سلسله‌های [[ایلخانان|ایلخانی]]، [[تیموریان|تیموری]]، و سلسله‌های کوچکی همچون [[آل مظفر|آل‌مظفر]]، قره‌قویونلو، و [[آق قویونلوها|آق‌قویونلو]] ادامه یافت. مهم‌ترین ویژگی‌های شیوۀ آذری عبارت‌اند از توسعه و تکامل پوشش‌های قوسی، به‌ویژه [[گنبد (معماری)|گنبد]]<nowiki/>ها، به لحاظ کیفیت، ابعاد، فناوری ساخت، و تزیینات؛ تکامل نظام دوپوش‌سازی گنبدها؛ رواج و شکوفایی کاربرد کاشی، بیشتر به‌صورت معرّق در جدار‌های داخلی و خارجی ابنیه و پوشش گنبدها؛ پیچیده‌تر و متنوع‌ترشدن پلان مساجد و مدارس و سایر بناها. قوام‌الدین شیرازی مشهورترین معمار این شیوه است.  

مدرسۀ ضیائیۀ یزد، [[رصدخانه مراغه|رصدخانۀ مراغه]]، گنبد سلطانیه، مسجد کبود تبریز، مسجد جامع ورامین، مسجد گوهرشاد مشهد، مسجد میرچخماق یزد، ارگ علی‌شاه تبریز، بقعۀ سیدرکن‌الدین یزد، مدرسۀ غیاثیۀ خَرگِرد خراسان، و مجموعۀ مقبرۀ بایزید بسطامی در بسطام، از مهم‌ترین بناهای شیوۀ آذری‌اند.