آلوارز، لوییس والتر (۱۹۱۱ـ۱۹۸۸): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۲۸: خط ۲۸:
}}
}}
[[پرونده:10206000.jpg|بندانگشتی|لوییس والتر آلوارز]]
[[پرونده:10206000.jpg|بندانگشتی|لوییس والتر آلوارز]]
آلوارِز، لوئیس والتِر (۱۹۱۱ـ۱۹۸۸)(Alvarez, Luis Walter)
آلوارِز، لوئیس والتِر (۱۹۱۱ـ۱۹۸۸م)(Alvarez, Luis Walter)
[[پرونده:10206000-1.jpg|بندانگشتی|لوییس والتر آلوارز]]
[[پرونده:10206000-1.jpg|بندانگشتی|لوییس والتر آلوارز]]
فیزیک‌دان امریکایی و رهبر گروه تحقیقاتی کاشف ذرۀ زیراتمی (اکسی صفر) در ۱۹۵۹. همچنین، در زمینۀ فیزیک بنیادی<ref>elementary particles</ref>، شتاب‌دهنده‌ها، و [[رادار]]<ref>radar</ref> موفقیت‌های بسیار داشت. درخلال [[جنگ جهانی دوم]]، به مدت دو سال در زمینۀ طرح بمب اتمی امریکا در [[شیکاگو]] و لوس ‌آلاموس<ref>Los Alamos</ref>، واقع در [[نیو مکزیکو|نیومکزیکو]]، کار کرد. به سبب کار در زمینۀ فیزیک ذرات بنیادی<ref>elementary-particle physics</ref> و کشف حالت‌های تشدید<ref>resonance states</ref>، که با به‌‌کارگیری اتاقک حباب هیدروژن<ref>hydrogen bubble chamber</ref> و تحلیل داده‌ها صورت گرفته بود، جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۶۸ را دریافت کرد. آلوارز به همراه پسرش والتر در ۱۹۸۱ این نظریه را مطرح کرد که نابودی دایناسورها براثر برخورد یک [[شهاب سنگ|شهاب‌سنگ]]<ref>meteorite</ref> با زمین، در ۶۵میلیون سال قبل روی داده است. این برخورد منجربه تولید ابری از گرد و غبار شد که چندین سال جلو تابش نور خورشید را گرفت و همین امر، نابودی دایناسورها و گیاهان را درپی داشت. امروزه، عموماً نیمۀ نخست این فرضیه را می‌پذیرند. آلوارز در [[سان فرانسیسکو|سان‌فرانسیسکو]]<ref>San Francisco</ref> زاده شد و در شیکاگو درس خواند. در ۱۹۴۵، استاد دانشگاه [[کالیفرنیا]]<ref>California</ref> شد و از ۱۹۵۴ تا ۱۹۵۹، در آزمایشگاه تابش لارنس لیورمور<ref>Lawrence Livermore Radiation Laboratory</ref> مشغول به‌کار بود. طی [[جنگ جهانی دوم]] به مؤسسۀ فناوری [[ماساچوست]]<ref>Massachusetts Institute of Technology</ref> منتقل شد و در آن‌جا موفق به ساخت رادار ویکسن<ref>V‌ixen</ref> برای آشکارسازی هوابرد<ref>airborne detection</ref> [[زیردریایی]]<ref>submarine</ref>، رادارهای فاز‌ آرایه‌ای<ref>phased-array radars</ref>، و رادار رهیافتی با کنترل زمینی<ref>ground-controlled approach radar</ref> شد. هواپیماها با استفاده از رادار رهیافتی می‌توانستند حتی در شرایط دید نامطلوب هم فرود آیند. آلوارز در زمینۀ تولید بمب اتمی هیروشیما<ref>Hiroshima</ref>ی ژاپن نیز مشارکت داشت. آلوارز اولین شتاب‌دهندۀ خطی<ref>linear accelerator</ref> کاربردی و شتاب‌دهندۀ تولید [[پلوتونیوم]]<ref>plutonium</ref> را ساخت و شتاب‌دهندۀ الکترواستاتیکی دو مرحله‌ای<ref>tandem electrostatic accelerator</ref> را اختراع کرد. همچنین، میکروترون<ref>microtrone</ref> را برای شتاب‌دادن به [[الکترون]] طراحی کرد، ولی هرگز آن را نساخت. در ۱۹۵۳، با [[گلیزر، دونالد آرتور (۱۹۲۶)|دونالد گلیزر]]<ref>Donald Glaser</ref>، متخصص فیزیک هسته‌ای امریکا و مخترع آشکارساز [[اتاقک حباب]] برای ذرات زیراتمی، آشنا شد. آلوارز تصمیم گرفت اتاقکی بسیار بزرگ‌تر از آنچه گلیزر به کار می‌برد، بسازد و آن را با هیدروژن مایع پرکند. همچنین، دستگاه اندازه‌گیری<ref>measuring equipment</ref> و روبش<ref>scanning</ref> خودکاری ساخت که می‌شد خروجی‌ آن را روی کارت‌های منگنه‌شده<ref>punched card</ref> (رایانه) ذخیره، و با استفاده از رایانه تجزیه و تحلیل کرد. آلوارز و همکارانش با استفاده از اتاقک حباب موفق شدند شمار زیادی از ذرات کوتاه‌عمر<ref>short-lived particles</ref> جدید را کشف کنند. این دستاوردهای تجربی در شکل‌گیری «مدل راه هشت‌گانه<ref>eightfold way model</ref>» ذرات بنیادی، و به دنبال آن نظریۀ [[کوارک]]<ref>quark</ref>ها، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود.<br />
فیزیک‌دان امریکایی و رهبر گروه تحقیقاتی کاشف ذرۀ زیراتمی (اکسی صفر) در ۱۹۵۹م. همچنین، در زمینۀ فیزیک بنیادی<ref>elementary particles</ref>، شتاب‌دهنده‌ها، و [[رادار]]<ref>radar</ref> موفقیت‌های بسیار داشت. درخلال [[جنگ جهانی دوم]]، به مدت دو سال در زمینۀ طرح بمب اتمی امریکا در [[شیکاگو]] و لوس ‌آلاموس<ref>Los Alamos</ref>، واقع در [[نیو مکزیکو|نیومکزیکو]]، کار کرد. به سبب کار در زمینۀ فیزیک ذرات بنیادی<ref>elementary-particle physics</ref> و کشف حالت‌های تشدید<ref>resonance states</ref>، که با به‌‌کارگیری اتاقک حباب هیدروژن<ref>hydrogen bubble chamber</ref> و تحلیل داده‌ها صورت گرفته بود، [[نوبل، جایزه|جایزۀ نوبل]] فیزیک ۱۹۶۸م را دریافت کرد. آلوارز به همراه پسرش والتر در ۱۹۸۱م این نظریه را مطرح کرد که نابودی [[دایناسور]]<nowiki/>ها بر اثر برخورد یک [[شهاب سنگ|شهاب‌سنگ]]<ref>meteorite</ref> با [[زمین]]، در ۶۵میلیون سال قبل روی داده است. این برخورد منجربه تولید ابری از گرد و غبار شد که چندین سال جلو تابش نور [[خورشید]] را گرفت و همین امر، نابودی دایناسورها و گیاهان را درپی داشت. امروزه، عموماً نیمۀ نخست این فرضیه را می‌پذیرند. آلوارز در [[سان فرانسیسکو|سان‌فرانسیسکو]]<ref>San Francisco</ref> زاده شد و در [[شیکاگو]] درس خواند. در ۱۹۴۵م، استاد [[دانشگاه کالیفرنیا]]<ref>California</ref> شد و از ۱۹۵۴ تا ۱۹۵۹م، در آزمایشگاه تابش لارنس لیورمور<ref>Lawrence Livermore Radiation Laboratory</ref> مشغول به‌کار بود. طی [[جنگ جهانی دوم]] به [[موسسه فناوری ماساچوست|مؤسسۀ فناوری ماساچوست]]<ref>Massachusetts Institute of Technology</ref> منتقل شد و در آن‌جا موفق به ساخت رادار ویکسن<ref>V‌ixen</ref> برای آشکارسازی هوابرد<ref>airborne detection</ref> [[زیردریایی]]<ref>submarine</ref>، رادارهای فاز‌ آرایه‌ای<ref>phased-array radars</ref>، و رادار رهیافتی با کنترل زمینی<ref>ground-controlled approach radar</ref> شد. هواپیماها با استفاده از رادار رهیافتی می‌توانستند حتی در شرایط دید نامطلوب هم فرود آیند. آلوارز در زمینۀ تولید [[بمب اتمی]] [[هیروشیما]]<ref>Hiroshima</ref>ی [[ژاپن]] نیز مشارکت داشت. آلوارز اولین شتاب‌دهندۀ خطی<ref>linear accelerator</ref> کاربردی و شتاب‌دهندۀ تولید [[پلوتونیوم]]<ref>plutonium</ref> را ساخت و شتاب‌دهندۀ الکترواستاتیکی دو مرحله‌ای<ref>tandem electrostatic accelerator</ref> را اختراع کرد. همچنین، میکروترون<ref>microtrone</ref> را برای شتاب‌دادن به [[الکترون]] طراحی کرد، ولی هرگز آن را نساخت. در ۱۹۵۳، با [[گلیزر، دونالد آرتور (۱۹۲۶)|دونالد گلیزر]]<ref>Donald Glaser</ref>، متخصص فیزیک هسته‌ای امریکا و مخترع آشکارساز [[اتاقک حباب]] برای [[ذره زیراتمی|ذرات زیراتمی]]، آشنا شد. آلوارز تصمیم گرفت اتاقکی بسیار بزرگ‌تر از آنچه [[گلیزر، دونالد آرتور (۱۹۲۶)|گلیزر]] به کار می‌برد، بسازد و آن را با [[هیدروژن]] مایع پرکند. همچنین، دستگاه اندازه‌گیری<ref>measuring equipment</ref> و روبش<ref>scanning</ref> خودکاری ساخت که می‌شد خروجی‌ آن را روی کارت‌های منگنه‌شده<ref>punched card</ref> (رایانه) ذخیره، و با استفاده از رایانه تجزیه و تحلیل کرد. آلوارز و همکارانش با استفاده از اتاقک حباب موفق شدند شمار زیادی از ذرات کوتاه‌عمر<ref>short-lived particles</ref> جدید را کشف کنند. این دستاوردهای تجربی در شکل‌گیری «مدل راه هشت‌گانه<ref>eightfold way model</ref>» [[ذره بنیادی|ذرات بنیادی]]، و به دنبال آن نظریۀ [[کوارک]]<ref>quark</ref>ها، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود.<br />


&nbsp;
&nbsp;

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۱۱

لوییس والتر آلوارز
Luis Walter Alvarez
زادروز سان فرانسیسکو ۱۹۱۱م
درگذشت ۱۹۸۸م
ملیت امریکایی
شغل و تخصص اصلی فیزیک دان
گروه مقاله فیزیک و مکانیک
جوایز و افتخارات نوبل فیزیک (۱۹۶۸)
لوییس والتر آلوارز

آلوارِز، لوئیس والتِر (۱۹۱۱ـ۱۹۸۸م)(Alvarez, Luis Walter)

لوییس والتر آلوارز

فیزیک‌دان امریکایی و رهبر گروه تحقیقاتی کاشف ذرۀ زیراتمی (اکسی صفر) در ۱۹۵۹م. همچنین، در زمینۀ فیزیک بنیادی[۱]، شتاب‌دهنده‌ها، و رادار[۲] موفقیت‌های بسیار داشت. درخلال جنگ جهانی دوم، به مدت دو سال در زمینۀ طرح بمب اتمی امریکا در شیکاگو و لوس ‌آلاموس[۳]، واقع در نیومکزیکو، کار کرد. به سبب کار در زمینۀ فیزیک ذرات بنیادی[۴] و کشف حالت‌های تشدید[۵]، که با به‌‌کارگیری اتاقک حباب هیدروژن[۶] و تحلیل داده‌ها صورت گرفته بود، جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۶۸م را دریافت کرد. آلوارز به همراه پسرش والتر در ۱۹۸۱م این نظریه را مطرح کرد که نابودی دایناسورها بر اثر برخورد یک شهاب‌سنگ[۷] با زمین، در ۶۵میلیون سال قبل روی داده است. این برخورد منجربه تولید ابری از گرد و غبار شد که چندین سال جلو تابش نور خورشید را گرفت و همین امر، نابودی دایناسورها و گیاهان را درپی داشت. امروزه، عموماً نیمۀ نخست این فرضیه را می‌پذیرند. آلوارز در سان‌فرانسیسکو[۸] زاده شد و در شیکاگو درس خواند. در ۱۹۴۵م، استاد دانشگاه کالیفرنیا[۹] شد و از ۱۹۵۴ تا ۱۹۵۹م، در آزمایشگاه تابش لارنس لیورمور[۱۰] مشغول به‌کار بود. طی جنگ جهانی دوم به مؤسسۀ فناوری ماساچوست[۱۱] منتقل شد و در آن‌جا موفق به ساخت رادار ویکسن[۱۲] برای آشکارسازی هوابرد[۱۳] زیردریایی[۱۴]، رادارهای فاز‌ آرایه‌ای[۱۵]، و رادار رهیافتی با کنترل زمینی[۱۶] شد. هواپیماها با استفاده از رادار رهیافتی می‌توانستند حتی در شرایط دید نامطلوب هم فرود آیند. آلوارز در زمینۀ تولید بمب اتمی هیروشیما[۱۷]ی ژاپن نیز مشارکت داشت. آلوارز اولین شتاب‌دهندۀ خطی[۱۸] کاربردی و شتاب‌دهندۀ تولید پلوتونیوم[۱۹] را ساخت و شتاب‌دهندۀ الکترواستاتیکی دو مرحله‌ای[۲۰] را اختراع کرد. همچنین، میکروترون[۲۱] را برای شتاب‌دادن به الکترون طراحی کرد، ولی هرگز آن را نساخت. در ۱۹۵۳، با دونالد گلیزر[۲۲]، متخصص فیزیک هسته‌ای امریکا و مخترع آشکارساز اتاقک حباب برای ذرات زیراتمی، آشنا شد. آلوارز تصمیم گرفت اتاقکی بسیار بزرگ‌تر از آنچه گلیزر به کار می‌برد، بسازد و آن را با هیدروژن مایع پرکند. همچنین، دستگاه اندازه‌گیری[۲۳] و روبش[۲۴] خودکاری ساخت که می‌شد خروجی‌ آن را روی کارت‌های منگنه‌شده[۲۵] (رایانه) ذخیره، و با استفاده از رایانه تجزیه و تحلیل کرد. آلوارز و همکارانش با استفاده از اتاقک حباب موفق شدند شمار زیادی از ذرات کوتاه‌عمر[۲۶] جدید را کشف کنند. این دستاوردهای تجربی در شکل‌گیری «مدل راه هشت‌گانه[۲۷]» ذرات بنیادی، و به دنبال آن نظریۀ کوارک[۲۸]ها، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود.

 

  1. ↑ elementary particles
  2. ↑ radar
  3. ↑ Los Alamos
  4. ↑ elementary-particle physics
  5. ↑ resonance states
  6. ↑ hydrogen bubble chamber
  7. ↑ meteorite
  8. ↑ San Francisco
  9. ↑ California
  10. ↑ Lawrence Livermore Radiation Laboratory
  11. ↑ Massachusetts Institute of Technology
  12. ↑ V‌ixen
  13. ↑ airborne detection
  14. ↑ submarine
  15. ↑ phased-array radars
  16. ↑ ground-controlled approach radar
  17. ↑ Hiroshima
  18. ↑ linear accelerator
  19. ↑ plutonium
  20. ↑ tandem electrostatic accelerator
  21. ↑ microtrone
  22. ↑ Donald Glaser
  23. ↑ measuring equipment
  24. ↑ scanning
  25. ↑ punched card
  26. ↑ short-lived particles
  27. ↑ eightfold way model
  28. ↑ quark
برگرفته از «https://wikijoo.ir/index.php?title=آلوارز،_لوییس_والتر_(۱۹۱۱ـ۱۹۸۸)&oldid=2010167730»